Η σκοπιανή κρισιμότητα – Γράφει ο Ν. Λυγερός

Τα Σκόπια δεν έχουν πρόσβαση στη θάλασσα κι αποτελούν μία από τις πιο φτωχές χώρες της Ευρώπης. Παρόλα αυτά θέλουν ως συνέχεια του προηγούμενου κομμουνιστικού καθεστώτος να έχουν άποψη για τα τεκταινόμενα της ευρύτερης περιοχής. Έτσι μετά την υπογραφή του Προσυμφώνου των Πρεσπών, συνεχίζουν μια πορεία αμφισβήτησης των ιστορικών δεδομένων. Αποφάσισαν λόγω της πίεσης των βουλευτών αλβανικής καταγωγής να αναγνωρίσουν επίσης ότι συνορεύουν με την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Σερβία, την Αλβανία αλλά και με το Κοσσυφοπέδιο. Το γεγονός ότι αυτή η απόφαση αμφισβητεί άμεσα την ακεραιότητα της Σερβίας δεν τους απασχολεί, διότι θεωρούν ότι τα εσωτερικά προβλήματα που έχουν με το αλβανικό στοιχείο έχουν προτεραιότητα. Αυτή η διάσταση δεν έχει γίνει αντιληπτή στην Ελλάδα λόγω της κυβερνητικής προπαγάνδας. Όμως τώρα που η Αλβανία αποφάσισε επίσημα την άρση των εμπορικών συνόρων με το Κοσσυφοπέδιο, είναι δύσκολο να κρυφτεί το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στην περιοχή. Κι αν δεν υπήρχε το Βορειοηπειρωτικό, στην Ελλάδα, θα λέγαμε ότι όλα τα πράγματα πάνε καλά κι ότι το Προσύμφωνο έχει διευκολύνει την όλη κατάσταση. Ενώ στην πραγματικότητα βλέπουμε ότι το αλβανικό στοιχείο έχει ξεθαρέψει τόσο στα Σκόπια όσο και στη Σερβία, γιατί θέλει πάση θυσία να ενωθεί με το Κοσσυφοπέδιο δίχως να χάσει ταυτόχρονα τη Βόρεια Ήπειρο. Έτσι τα Σκόπια προσπαθούν να σωθούν από έναν προγραμματισμένο διαμελισμό μέσω του Προσυμφώνου των Πρεσπών και τίποτα άλλο.