Κάθι προυΐ πίνουντας ἕναν καφὲ μὶ τ’ μάνναμ’ ἰδώϊας στοὺν ἉηΚουζμᾶ, μὶ λιέι κι καμνιὰ ἱστουρία ἀπ’ τοὺ χουργιό. Κι γὼ τἀκουσιοῦ, δὲν χάνου ἰφκιρία, τ’ γράφου κι τ’ στέλνου δῶθι κεῖθι. Ἕλλη, ἰφτυχῶς π’ δὲν τν ἔχου ὅλου τοὺν κιρὸ κουντάμ’.
Σήμιρα, τὶ μεἶπι. «Ἡ πατέραζμ’, ἡ Στέργιους Πιτσιλόπουλους τ’ Παναέτ’ 1883, ἅμα ἦρθι ἀπ’ ‘ν Ἀμιρική, ἰπειδὴς κρατιοῦνταν, ἦταν ζιστὸς κι εἶχι καμπόσις παράδις γιατιαὐτὸ βάφτζι κούτσκα κι ἔφκιασι ἀρκιτὰ κουμπαρούδγια. Ἄλλ’ π’ δὲν εἶχαν παράδις ἀντιρριοῦνταν κι δὲν ξάμουναν νὰ λαδώσν τὰ χέργια τς. Καλλιώρα (;;;) ὅπους γίνιτι κι σήμιρα μὶ τς θισμοί, (οὔχ π’ νὰ τσακίζουνταν). Βάφτζι κι στοὺ χουργιό μας ἀ κι στοὺ Τρανόβαλτου. Στοὺ χουργιό μας βάφτσι τοὺν Ἀγησίλαου 1912 ἀπ’ τς Τζουκάδις, ἰπειδὴς δούλιβι στοὺν Ἀγησίλαου τοὺν Κουϊμτζόπουλου στὰ Σέρβγια, (ὕστιρα ὅλ’ στοὺ χουργιὸ τοὺν ἴλιγάμι Γκισιλούλ’). Ἡ Γκισιλούλτς ὅταν ἤθιλνι νὰ πάρ’ τθκήμας μΠασχαλιὰ 1938 στοὺ γιότ’ τοὺ Γιάνν’ 1938 ἰμένα ἔστειλι στοὺν παπποῦ τοὺ Ζιώγα 1908, ἀπ’ μὶ ἄκουγι σὶ ὅλα, κι ἔτσιας γίνκι ἡ προυξινιά. Μεἶπι ἰτότι. «Τράβα μά, ἀπάν’ στοὺν Τρανὸ κι πέτουν νὰ πάρουμι μΠασκαλιὰ στοὺ Γιάνν’». Ἡ μάννατ’ ἡ Κουντύλου ἦταν ἀξαδέρφ’ τ’ πατέραμ’. Βάφτσι κι τοὺν Τσακνουϊάνν’, ἀλλὰ ὕστιρα τὰ πιδγιὰ τὰ πῆραν οἱ Τζουκάδις. Βάφτσι κι στς Τζιουνάδις τοὺ Λία (Κρανουλία) 1905, τ’Μαρία, π’ παντρέφκι στΒουγγόπιτρα, τοὺ Γιώρ’ κι τοὺ Θανάϊσ’. Ὕστιρα τοὺ Βασίλ’ 1936 μὶ τ’Μαρία τς Παδημητρουμήκηνας τς παντριψάμι μὶ τοὺν θκόμ’ τοὺ Χρήσου κι εἴχαμι κι φλάμπουρα στ’ χαράτ’ μὶ τρία μῆλα σν κουρφὴ κι χουντρουκλουσμένου μαλλὶ σκούλ’, ἄσπρου κι κόκκιανου. Ὕστιρα σιαὐτὸ τοὺ φλάμπουρα στέγνουνάμι τὰ λουκάνκα κι τοὔχαμι κι γιὰ σημαιόξυλου.
Στοὺ Τρανόβαλτου βάφτσι τ’ Πουλιουγκουντῆ τὰ πιδγιὰ τοὺν Γιώρ’, τοὺν Θανάϊσ’ κι τοὺ κουρίτσ’ πτοὖπι Φιλουμέν’, ὅπους ἴλιγαν τ’ Φιλουμέν’ στς Κουϊμτζουπουλαῖοι στὰ Σέρβγια. Κι αὐτὴν ὅμους στοὺ Τρανόβαλτου μ’παράλλαξαν τοὺ ὄνουμα τς κι ὅλ’ νἴλιγαν Θιλουμία. Ἡ Θηλουμία παντρέφκι μὶ ἕναν Γιώρ’, ἀλλὰ νἀπόμκει τοὺ ὄνουμα τ’ πατέρα τς κι ὅλ’ νἴλιγαν Πουλιουγκουντίνινα. Αὐτοὶ οἱ Πουλιάδις μᾶς τιμοῦσαν πουλὺ σὰν νοῦν’ π’ μᾶς εἶχαν.
Τώρα ξέρς, γιατὶ στἆπα ὅλ’ αὐτάϊας; Αὐτὴν κα’ τοὺ 1935 γέντσι κι εἶχι κούτσκου. Ἰπειδὴς ὅμους δὲν εἶχαν στοὺ Τρανόβαλτου παπᾶ, γιατιαὐτὸ κι ἦρθι στοὺ χουργιό μας, γιὰ νὰ σαραντίσ’ αὐτὴν κι τοὺ μκρό τς. Ἦρθι στοὺ θκό μας τοὺ σπίτ’, ἀφοῦ εἴχαμι κουμπαργιό, κι ἡ μάνναμ’ φώναξι τοὺν παπαΝτὼν’ 1875 τοὺν Τρανό, τοὺν πατέρα τ’ Παπαντουνουκότσιου 1913. Ἦρθι ἡ παπᾶς στοὺν ἉηΓιὼρ’ κι δγιάβασι τ’ μάννα κι τοὺ μκρό. Αὐτὴν τοὺν ἔδουσι ἕνα δικάρκου, ἀπ’ ἦταν σὰν ἀσημένιου. Ἅμα τοὺν ἔδουσι τοὺ δικάρκου, τοὺν ρώτσι κιόλας, «παπᾶ σιφχαρίστσα;» Κι αὐτὸς νεἶπι, «ἅμα θέλτς, στοὺ ξαναδίνου πίσου, ἀφοῦ μὶ ρουτᾶς». Ἰμεῖς ἤμασταν μκρὰ κι ἀκλουθούσαμι κι τὰ γλιπνάμι ὅλα.
Ἄλλα χρόνια, μάνναμ’»!
Ἀ ρὰ μάννα κι σύ. Ποῦ τὰ θυμέσι ὅλ’ αὐτάϊας; Κι σὰν τὶ νὰ πῆς; Ἰχτὲ ἀλάθιψα. Νὰ μὶ σχουρνᾶτι. Ἔγραψα ὅτ’ ἀφήν’ τὰ 91 ἀ κι μπαίν’ στὰ 92. Ὄχ’. Ἀφήν’ τὰ 90 κι ἀρχινάει τὰ 91. Δόξα Τουν γιὰ ὅλα. Ἄει. Κι καλὴ χρουνιά. Ὄχ’ σὰν αὐτὴν πἀπέρασι. 29.12.2108 ἀρ.νι.μα.
