..“Κρωμέτες σκυλ υιός είμαι, ματώνω κι’ ματούμε” που, σε ελεύθερη ερμηνεία σημαίνει “ είμαι δυνατός, γενναίος, πεισματάρης, άτρωτος, γιος, απόγονος, κατοίκου της ΚΡΩΜ, κτυπώ, σκοτώνω, ή, αν θέλετε, νικώ και δεν νικιέμαι”.
Αν ψηλαφίσουμε τον αγώνα ανταρτών του Πόντου θα διαπιστώσουμε το ιδιαίτερο αυτό χάρισμα της περιοχής Κρωμ.
Ένας από τους αγωνιστές της Κρωμ ήταν και ο εικονιζόμενος στη φώτο μας Γιώργος Κτενίδης, 1oς ξάδελφος του Φίλωνα Κτενίδη, γνωστότατου λόγιου και συγγραφέα πολλών Ποντιακών βιβλίων και ιδρυτή της μονής “Παναγία Σουμελά” στη Βέροια.
Ο Γιώργος Κτενίδης γεννήθηκε και διέμενε στην Κρωμ, η, στα βουνά του Πόντου, όταν και όπως, η κατάσταση το απαιτούσε.
Παντρεύτηκε στην Κρωμ την συμπολίτισσα του, Ευδοκία, με την οποία απέκτησε 3 παιδιά.
Η ανήσυχη Ελληνική του ψυχή τον απομάκρυνε από την οικογένειά του και τον οδήγησε στο πεδίο των μαχών, όπου και σκοτώθηκε . Άλλωστε, η όλη παρουσία του στη φώτο μας συνομολογεί το αληθές της δικής μας φτωχής περιγραφής,
Με τον ξεριζωμό των Ελλήνων, η οικογένειά του, μαζί με άλλους πρόσφυγες, εγκατέλειψε την Τουρκία και το 1924 αποβιβάστηκαν στη Μακρόνησο, με την προσδοκία, πως, θα ξανανταμώσει με τον σύζυγο και πατέρα, όμως…
Στη Μακρόνησο όλη η οικογένεια εργάστηκε σκληρά, 2 χρόνια, για την επιβίωση της, όταν, η Ευδοκία προσεβλήθη από την επιθυμία της εποχής, τον εξανθηματικό τύφο και απεβίωσε.
Τα τρία ορφανά, μόλις συνήλθαν από τον πρόωρο χαμό της μητέρας τους και προφανώς και των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης, μετοίκησαν στα Καϊλάρια (Πτολεμαϊδα), ίσως και με την προτροπή του θείου τους, Φίλωνα Κτενίδη, που γνώριζε πως στην περιοχή Καϊλαρίων υπάρχει μεγάλος αριθμός προσφύγων Ποντίων.
Στα Καϊλάρια, ο προστάτης(μικρότερος) πλέον αδελφός, Στέλιος, εργάστηκε σκληρά, ως τυπογράφος, για να αποκαταστήσει τις αδελφές του.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Η Ευδοκία Κτενίου, η Αγγελική Κτενίδου-Ιωσηφίδου, η Πηνελόπη Κτενίδου-Αθανασιάδου (σύζυγος του καθηγητή Ηλία), ο Κτενίδης Στέλιος και ο Κτενίδης Γιώργος.
