Το ποδόσφαιρο είναι μια διαδικασία που πολλοί την παρακολουθούν, λιγότεροι την καταλαβαίνουν, πολύ λίγοι την γνωρίζουν, συγκεκριμένοι συνήθως πληρώνουν τα σπασμένα όταν το πράγμα στραβώνει.
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συγκεντρώνει τη μεγάλη μερίδα της μάζας, αν η ίδια η μάζα δεν νιώθει πως έχει «συμμετοχή».
Είναι προφανές πως σε πολύ υψηλό επαγγελματικό επίπεδο το ποδόσφαιρο δεν κρίνετε από ανθρώπους που δεν ξέρουν.
Σειρά στελεχών, επιστήμονες, μια αλυσίδα ανθρώπων που λειτουργούν για να βλέπει η μάζα 90 λεπτά και να κρίνει.
Στα μικρότερα επίπεδα τα αποτελέσματα είναι ψυχρά.
Κερδίζεις, είσαι θεός.
Χάνεις, φεύγεις.
Η Κοζάνη υπέστη μια οδυνηρή ήττα χθες στη Λευκάδα. Ήττα που απειλεί σε μεγάλο βαθμό την εξασφάλιση μιας εκ των τεσσάρων(4) προνομιούχων θέσεων ανόδου στη Super League 2.
Η ήττα είναι μέσα στο ποδόσφαιρο. Είναι συναίσθημα το οποίο η μάζα μπορεί να αποδέχεται πολλές φορές ως δεδομένο, αλλά δεν μπορεί να ανεχτεί τους τρόπους.
Και ο τρόπος χθες στη Λευκάδα έβγαζε κάτι το οποίο η μάζα δεν μπορεί να αποδεχτεί εύκολα.
Στη δύσκολη αυτή στιγμή όμως δεν αποφασίζει η μάζα. Αποφασίζουν όσοι έχουν την ευθύνη, όσοι πληρώνουν και όσοι ενδεχομένως μπορούν να γνωρίζουν.
Αποφασίζουν όμως και όσοι λειτουργούν εντός της ομάδας.
Με προτεραιότητες, σαν σύνολο, σαν υπεύθυνοι άνθρωποι και… επαγγελματίες.
Η συναίσθηση της ευθύνης, η ευθιξία, η απόδειξη ότι έχεις σφυγμό και δεν είσαι μηχανή, εκτιμάται πάντα.
Υ.Γ.: Έχω πει πολλές φορές ότι η διαδικασία μετάβασης της Κοζάνης στον κανονικό ποδοσφαιρικό κόσμο έχει πολύ δρόμο ακόμα. Διοικητικά, οργανωτικά, οπαδικά, η κουλτούρα θα διαμορφωθεί με υπομονή, σωστές αποφάσεις και ορθή διαχείριση των κρίσεων. Την Κυριακή όλοι γήπεδο. Για την ιστορία…
