Η ατυχής στρατηγική του Περιφερειάρχη για το ΣΔΑΜ, και το πάνε-έλα στην ψήφιση του από το ΠΣ – Γράφει ο Αντώνης Κ. Πουγαρίδης

Το Περιφερειακό Συμβούλιο Δυτικής Μακεδονίας χθες, ψήφισε τη “μη αποδοχή της επανέγκρισης του Master plan” από το Υπουργικό Συμβούλιο, χωρίς την ενσωμάτωση των 15 προτάσεων της περιφερειακής αρχής. 15 προτάσεις που θεωρήθηκαν προαπαιτούμενο στην προηγούμενη συνεδρίαση. Καλώς μέχρι εδώ. Ο λόγος όμως, για τον οποίο δεν μπορεί η Αθήνα να καταλάβει τι μπορεί να έχει συμβεί, είναι το ότι στην Αθήνα υποστηρίζουν πως δεν λήφθηκε καμία απόφαση από το Υπουργικό Συμβούλιο. Συγκεκριμένα όπως λένε πηγές του ΥΠΕΝ, στο Υπουργικό Συμβούλιο της Δευτέρας, αλλά και στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής την Τρίτη, το μόνο που έγινε, είναι ενημέρωση για την εξέλιξη του σχεδίου, ενώ δεν υπήρξε κάποια δεσμευτική έγκριση σε κανένα επίπεδο.

Σχετικά τώρα με τις προτάσεις της Περιφέρειας: είναι γνωστό πως οι 11 από τις 15 έχουν ήδη γίνει δεκτές, ενώ κάποιες από τις υπόλοιπες απαιτούν σοβαρότατες νομοθετικές μεταβολές, για τις οποίες δεν μπορεί κανείς να τοποθετηθεί αν γίνονται, από τη μια μέρα στην άλλη. Συνεπώς από κυβερνητικές πηγές, θεωρείται υπερβολική η απαίτηση να γίνουν και οι 15 προτάσεις δεκτές με “λευκή επιταγή”.
.
Είναι γεγονός, πως – δυστυχώς ή ευτυχώς –  η θετική απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικής Μακεδονίας, δεν ήταν προαπαιτούμενο για την υλοποίηση του ΣΔΑΜ. Η Περιφερειακή Αρχή, για άλλη μια φορά σύρθηκε από την Αντιπολίτευση, να κάνει συνεδριάσεις (αλά λαϊκά δικαστήρια) λέγοντας ΟΧΙ, σε κάτι το οποίο δεν έχει αρμοδιότητα, και (δυστυχώς) δεν τη ρώτησε κανείς. Ο διάλογος για το ΣΔΑΜ διήρκησε πολλούς μήνες, παραδόθηκαν προτάσεις, υπομνήματα, παρατηρήσεις, έγιναν επισκέψεις, έγινε διαβούλευση, και όλα αυτά ήταν ομολογουμένως παραγωγικά. Δυστυχώς όμως, οι λαϊκιστές του παρελθόντος, έχουν κακομάθει τους κοινωνικούς αγωνιστές, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση ζητούν “αίμα”.Εκ των υστέρων θα μπορούσε να πει κανείς, πως το καλύτερο που θα είχε να κάνει το Περιφερειακό Συμβούλιο, θα ήταν να πει εξ αρχής ΟΧΙ στο Σχέδιο. Θα ήταν μία κίνηση με ασφάλεια, αφού δεν θα έτρωγε “ξύλο” από την Αντιπολίτευση, θα ήταν αρεστή στην κοινωνία χωρίς να τη βάζει σε δεύτερες σκέψεις, ενώ δεν θα χρειαζόταν να τα “χαλάσει” με την Κυβέρνηση, αφού όπως ήδη καταγράψαμε δεν ήταν προαπαιτούμενη η έγκριση του από το ΠΣ. Θα μπορούσε, όπως άλλωστε γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, να διαφωνήσει “αθόρυβα”.

Η πίεση που ασκήθηκε από την Αντιπολιτευση, αλλά και από Συμβούλους της πλειοψηφίας που κι αυτοί με τη σειρά τους δέχτηκαν πίεση, ανάγκασαν την Περιφερειακή Αρχή να κάνει τη στροφή. Και σε μεγάλο βαθμό, πιστώνεται ως επιτυχία στην Αντιπολίτευση αυτή την αλλαγή στάσης. Άραγε όμως, έχει νόημα όλο αυτό που έγινε; Τι πραγματικά θα αλλάξει στο σχεδιασμό και την υλοποίηση του σχεδίου, και κατά πόσο θα κοπούν οι δίαυλοι ανάμεσα στον Κοζάνη και την Αθήνα, είναι δύο κρίσιμα ερωτήματα.