Έπεσε στην αντίληψή μου, ένα άρθρο του Βασίλη Φασούλα στην Liberal της 8/8/18, με τίτλο «Τσίπρας: Ο πρώτος και ο τελευταίος «ηγέτης» της Αριστεράς» (**).
Στάθηκα στον επίλογό του, που ήταν:
«Σήμερα το γυαλί της ψυχικής σύνδεσης Τσίπρα και «μέσου ανθρώπου» διερράγη απότομα.
Και μαζί έσπασε το απόστημα του αποκρουστικού απολυταρχικού προσώπου των ιδεολογιών που η ομάδα του ημιμαθώς πρεσβεύει.
Η «μαγκιά» του αριστεροαναρχικού (με το τάπερ της μαμάς) αρχίζει και φθίνει και στην νέα γενιά.
Η Αριστερά για πρώτη φορά θα πρέπει να παράξει πολιτική και βάσει της πολιτικής, Ηγέτη. Εναλλακτικές δεν υπάρχουν στο κρίσιμο διάστημα της πολιτικής της συντριβής. Οι λοιποί σύντροφοι είναι από «λίγοι» έως αντιπαθείς.
Και εκεί κάπου αργά αλλά σταθερά σε ιστορικό χρόνο η καλή μας η Αριστερά, ως «πολιτική πρόταση», ουσιαστικά θα αποβιώσει»
Οι θέσεις του, μου φάνηκαν ότι ευσταθούν. Αλλά το άρθρο δεν αποπνέει αναγεννητικό ενθουσιασμό. Το γεγονός της πολιτικής αποβίωσης της αριστεράς, ενώ δημιουργεί ένα αίσθημα ανακούφισης, δεν την εκλαμβάνεις σαν αφετηρία αισιοδοξίας.
Και μακάρι να αποβιώσει μόνο με αυτά τα παθήματα της κοινωνίας μας. Η ιστορία διδάσκει ότι η αριστερά, πρώτον δεν αποχωρεί…, δεύτερον, όταν εκδιωχθεί αφήνει πίσω συντρίμμια…
Και για μια «Αριστερά» που θα αποβιώσει, αφού εκτέλεσε και ολοκλήρωσε με τον ευπειθέστερο τρόπο τα κελεύσματα των Θεσμών.
Των «Θεσμών». Μιας «Αριστεράς», που με την εξυπνακίστικη πρωτοτυπία της, μετονόμασε και απέκδυσε από τον υβριστικό και αποκρουστικό όρο της καταδυναστεύουσας «Τρόικας», αυτό το εξευτελιστικό καθεστώς της καταστολής της Εθνικής Κυριαρχίας, και αντικαθιστώντας τον με τον όρο «Θεσμοί», στην ουσία τους αναδόμησε και τους ανέδειξε σε θεσμοθετημένη υπόσταση. Αριστερές καρικατούρες, με τεράστιες συνέπειες.
Αλλά κυρίως, μιας «Αριστεράς» που πρόσδεσε την Ελλάδα αρραγώς στο άρμα της δύσης, της Αμερικής και της Γερμανίας (που φαίνονται στο προσκήνιο), αλλά υλοποιούν προστάγματα άλλων δυνάμεων, δλδ και εν συνόψη της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξεις Πραγμάτων. Ποιος η Αριστερά…
Μιας «Αριστεράς», που απεμπόλησε την ρωσική εκδοχή, μια παραδοσιακή αγορά, και ίσος μια υποβόσκουσα εναλλακτική στην διεθνή σκακιέρα.
Μιας «Αριστεράς», που έστερξε στο να ατονήσουν παραδοσιακές φιλίες Μεσογειακών κρατών.
Και τέλος μιας «Αριστεράς», που έγινε άμεσος υπεύθυνος επιβολής αβάστακτων αντικοινωνικών οικονομικών (και όχι μόνο) μέτρων.
Μιας «Αριστεράς», μόνο για «Λόγια» και για «Παράλογα».
Μιας «Αριστεράς», που είναι άμεσος πρόξενος της ολοκλήρωσης της θανάτωσης του μικρομεσαίου Έλληνα, που έδωσε την χαριστική βολή και κύλησε την πλάκα σφράγισης του τάφου του Λαού.
Αλλά αυτό δεν είναι το ιστορικό παρελθόν της αριστεράς;
Ευπρόσδεκτες λίρες Αγγλικές, καταστροφή δια εθνοφθόρου πολέμου, υποβάθμιση της κοινωνίας, καταβαράθρωση των Εθνικών δικαίων την κρίσιμη στιγμή και τελικά περιφρονητικής απαξιωτικής περιθωριοποίηση του αριστερού χώρου, για χρόνια.
Η αριστερά πέφτει απαξιωμένη και καθημαγμένη.
Και τώρα η «Δεξιά».
Θα αρκεστούμε σε εορτασμούς, πανηγυρισμούς, πύρινους λόγους επί τη απελευθερώσει και χαιρετιστήριες βολές;
Δυστυχώς. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και τα σοβαρά.
Οι Εθνικά σκεπτόμενες δυνάμεις έχουν την δυνατότητα και ικανότητα να συνθέσουν προοπτική ανάταξης της πάσχουσας Ελληνικής κοινωνικής δομής;
Θα δούμε την ανάπτυξη και την ανασυγκρότηση των ετών 1950-1980;
Χρειάζονται Ηγέτες! Όχι διαχειριστές-λογιστές με καλτσοδέτες στα μανίκια.
Τότε υπήρξαν ηγέτες, αλλά κυρίως απλοί πολίτες μπροστάρηδες, που ανάστησαν και ανάδειξαν την Ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Έλληνες με ενθουσιασμό, παλμό, έμπνευση, όραμα, ζωντάνια, πρωτοβουλία, αυτενέργεια, δημιουργικό πνεύμα. Δλδ τα αιώνια προσόντα του Έλληνα.
Αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία των νοικοκυραίων, των ανθρώπων της δημιουργίας.
Αυτοί που δεν είναι ρέμπελοι, αραχτοί, ανεπρόκοποι, των επιδομάτων και της «δόσης», ναι αυτοί …τα «εθνίκια»…
Ο αγρότης που δεν είναι Μπούτας, ο εργάτης που δεν είναι αρχισυνδικαλιστής-βολευτής-και τελικά βουλευτής.
Αυτοί που έστησαν βιοτεχνίες, εργοστάσια, μέχρι και βιομηχανίες. Αυτά τα είχαμε και δεν τα έχουμε… προς τα πού είναι η πρόοδος;..
Και ένα κράτος που βοήθησε. Μπορεί και με λάθη.
Αλλά τα λάθη είναι καλύτερα από την απραξία.
Τώρα είναι ώρα ευθύνης, εγρήγορσης, αυτοσυνειδησίας, ουσιαστικής και αποδοτικής δράσης. Δεν υπάρχει χρόνος για ευχολόγια και αγαθές προθέσεις.
Να μην προδοθούν ο Λαός και κυρίως οι Ελπίδα του.
Χρειάζεται Ηγέτης. Υπάρχει;
Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.
