Με ιδιαίτερη λαμπρότητα τελέστηκε την Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015 στον κατάμεστο από εκκλησίασμα Ιερό Ναό Αγίας Σκέπης Πτολεμαΐδας η εις Πρεσβύτερον Χειροτονία του Αρχιδιακόνου Τιμοθέου Τσισμαλίδη, υιού του Κοσμά και της Αικατερίνης.
Εκτός από τον επιχώριο Μητροπολίτη, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας κ. Θεόκλητο, τον χειροτονηθέντα ετίμησαν με την παρουσία τους οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιος, καθώς και ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Ιόππης και Αριμαθαίας κ. Δαμασκηνός. Αισθητή ήταν η παρουσία πλειάδος Ιερέων, αλλά και συγγενών και φίλων του π. Τιμοθέου.
Ο κ. Θεόκλητος κατά τον λόγο του προς τον χειροτονηθέντα, εξήρε μεταξύ άλλων το τάλαντο της καλλιφωνίας του. Χαρακτηριστική ήταν η αναφορά του ότι σκόπευε να τον χειροτονήσει πριν δυο χρόνια, πλην όμως «υπήκουσε» σε προτροπή του Σεβασμιωτάτου Σιατίστης ο οποίος του είχε ζητήσει να μην τον χειροτονήσει πριν πραγματοποιηθεί η επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στη Σιάτιστα, κατά την οποία ο (τότε) Διάκονος Τιμόθεος θα φαινόταν χρήσιμος.
Ο χειροτονηθείς κατά την ομιλία του, αφού ευχαρίστησε τους κατά σάρκα γονείς και συγγενείς του, αναφέρθηκε τόσο στη μεγάλη οικογένεια της ενορίας της Αγίας Σκέπης (ιερείς, ιεροψάλτες, νεωκόρους, επιτρόπους, επιτροπή φιλοπτώχου, ιερόπαιδες κ.λπ.) όσο και στη νέα πνευματική του οικογένεια, αυτή της Θεολογικής Ακαδημίας της Ρωσίας, όπου και πραγματοποιεί τη φοίτηση στο μεταπτυχιακό, κατόπιν ενεργειών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αρκαλοχωρίου κ. Ανδρέα, ενώ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει και τον Αρχιεπίσκοπο Πίτεργκωφ που τυγχάνει διευθυντής της Θεολογικής Ακαδημίας.
Μεταξύ άλλων ο χειροτονηθείς ανέφερε κατά την ομιλία του: «Φοβάμαι Σεβασμιώτατε, φοβάμαι γιατί ξεκινά κανείς την ιερατική του πορεία με τους πιο ωραίους οραματισμούς, με τις πιο ωραίες υποσχέσεις, και τα αγνότερα σχέδια, φτάνει σαν τον ίδιο τον Χριστό θριαμβευτής έξω από την πύλη των Ιεροσολύμων αλλά ξαφνικά όταν μάθει ότι λίγο παρακάτω τον περιμένει ο Σταυρός, ο Γολγοθάς, η θυσία, τότε ολιγοψυχεί, τότε γεννώνται οι σκέψεις και οι αμφιβολίες. Είναι έτοιμος να φωνάξει “Φτάνει πια! Μην αγαπάς!”. Ενώ εκείνος που καλούμαστε να τον ακολουθήσουμε, προχώρησε κι ανέβηκε στο Σταυρό κι απάντησε με ευγένεια στο μίσος του κόσμου…».
Eνώ παρακάτω: «Σε μια εποχή που όλοι κοιτάζουν το προσωπικό τους βόλεμα και την καλοπέραση, πόσο εξωπραγματικά φαίνονται τα λόγια του Κυρίου μας “Oυκ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι”. Κι όμως ο σκοπός του Ιερέα είναι να βγει και να διακονήσει, έχοντας αρχή και τέλος το Ιερό Θυσιαστήριο, να βγει και να διακονήσει τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, να σταθεί δίπλα του, όχι με τη μορφή της αυθεντίας, ούτε του μεγάλου νομοδιδασκάλου, ούτε του ιεροεξεταστή, αλλά του Συνοδοιπόρου. Σκοπός του ιερέα είναι να βγει και να ζωστεί σαν το Χριστό το λέντιο και να πλύνει πόδια μαθητών. Σκοπός του ιερέα είναι να σκύψει πάνω από τον κάθε άνθρωπο, να τον αρπάξει από το χέρι και να τον βγάλει μέσα από το σκοτάδι της σκιάς και του πνευματικού θανάτου. Να τον αρπάξει έτσι ακριβώς όπως ο Χριστός στην Τοιχογραφία της Ανάστασης αρπάζει τον Αδάμ και την Εύα, και κατ’ επέκταση όλο το ανθρώπινο γένος».
Δεν παρέλειψε να αναφέρει και το θαύμα που τέλεσε η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου, η μάνα του (όπως την αποκάλεσε), σε αυτόν, όταν σε ηλικία 4 ετών, που δεν μιλούσε καλά και καθαρά, η παπαδοκόρη γιαγιά του Όλγα του είχε βάλει στο στόμα το κλειδί του Ναού και έκτοτε ομιλούσε πεντακάθαρα.
Κατά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Επίσκοπος ετίμησε τον π. Τιμόθεο με το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη.
«Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον» (Α΄ Τιμοθ, κεφ. στ΄, στ. 20)
Ζαμπούνης Κώστας
Οι φωτογραφίες είναι του Αλέξη Χασιώτη
