Κοιτώ δυο μαυροφορεμένες γυναίκες στη στάση να περιμένουν κάτω από τον ήλιο. Ελληνικό καλοκαίρι και ο ήλιος καίει, όχι όσο το πένθος, αλλά το να φοράς αυτήν την εποχή τα μαύρα ρούχα είναι «τιμή» και «τιμωρία» . Όχι δεν είναι επιλογή τα μαύρα ρούχα είναι ό,τι σου είχε γραμμένο η μοίρα.
Και ενώ έχεις να αντιμετωπίσεις «το κακό» που σε βρήκε και την απώλεια του αγαπημένου σου, εδώ και δυο χρόνια αυτές οι γυναίκες βρίσκονται απέναντι στην αδιαφορία υπουργών όπως ο κ. Κατρούγκαλος και η κα. Αχτσιόγλου.
Βρίσκονται απέναντι στην ανάλγητη ανικανότητα της κυβέρνησης να υπερασπιστεί το βασικό δικαίωμα των πολιτών της στην αξιοπρέπεια.
Δεν ξέρω αν στις συζητήσεις που έκανε ο κ. Τσακαλώτος με την τρόικα, ήταν προαπαιτούμενη η δυστυχία αυτών των γυναικών, ξέρω όμως με σιγουριά πως η κυβέρνηση εν γνώση της «κλέβει» τις ασφαλιστικές εισφορές των συζύγων τους και καταδικάζει ολόκληρες χαροκαμένες οικογένειες στην ανέχεια. Η κυβέρνηση τιμωρεί τους αδύναμους.
Οι γυναίκες αυτές είναι υποχρεωμένες να διεκδικούν στους δρόμους αυτό που τους στέρησε βίαια η ζωή και τους αρνείται άδικα το κράτος, μια αξιοπρεπή διαβίωση για αυτές και τα παιδιά τους.
Διαβάζω στα πανό τους:
« Έφυγες …ξεπόνεσες … Ξεκουράστηκες … Έμεινα… Τρέχω… Παλεύω… ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ…ΣΤΟΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑΣ»
Αντιστέκονται στον δημόσιο εξευτελισμό του κάθε Βερύκιου, που της καλεί «Να σηκώσουν τον πισινό τους να πάνε δουλέψουν», λες και αυτό θα μπορούσε να είναι επιλογή, σε μια χώρα με 20% ανεργία.
Επέλεξαν να είναι σύζυγοι και μητέρες , να αφοσιωθούν στην ανατροφή των παιδιών τους, πρέπει να τιμωρηθούν γι αυτό;
Στις 3 Σεπτεμβρίου το πρωί έξω από το Υπουργείο Εργασίας αυτές οι γυναίκες θα διεκδικήσουν για άλλη μια φορά το αυτονόητο , την αξιοπρέπεια για αυτές και τα παιδιά τους.
Όχι δεν θα είναι η Χαρούλα Αλεξίου μαζί τους, με υψωμένη τη γροθιά της μέσα στο πλαστικό γάντι, αλλά μπορείς να είσαι εσύ!
Θα μπορούσε να είναι η δική σου γυναίκα, μητέρα, αδελφή , ντυμένη στα μαύρα να διεκδικεί το δικαίωμα της στη ζωή.
Πίστη Κρυσταλλίδου Σιάχου
