“Η ιστορία διδάσκει ότι λίγα πράγματα είναι μη ανατάξιμα. Κι ένα από αυτά είναι η ιστορία και η συλλογική μνήμη ενός λαού. Τη σημερινή μέρα, στο Μπούρινο, στο Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα, τιμούμε τους αγώνες των προγόνων μας για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.
Ο σφετερισμός της ιστορίας πάντοτε οδήγησε σε ολέθρια αποτελέσματα. Ιδίως σε εκείνους που προσπαθώντας να οικειοποιηθούν ξένα στοιχεία, χάνουν τον ορίζοντα της ταυτότητάς τους. Η αρχαία Μακεδονία, η βυζαντική Μακεδονία και η Μακεδονία του Διαφωτισμού, ακόμη κι αν υπέστη γεωγραφικές μεταβολές, ποτέ δεν έχασε την ταυτότητά της μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Συνεπώς δεν υπάρχουν πολλές αλλά μία και μοναδική Μακεδονική ταυτότητα.
Ο «σλαβομακεδονισμός» καλλιεργήθηκε αποκλειστικά και μόνο κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Αυτές οι κατασκευές όμως δεν κρατούν στο χρόνο. Όσες προσπάθειες κι αν γίνουν, η ιστορία έδειξε πως η εκ του μηδενός κατασκευή «εθνών» και «εθνικής ταυτότητας» είναι νομοτελειακά θνησιγενής. Είναι άλλο πράγμα οι σχέσεις καλής γειτονίας, η προσήλωση στις πολιτικές ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η επιδίωξη πρωταγωνιστικού ρόλου στη Νοτιο-ανατολική Ευρώπη, κι άλλο η ανατροφοδότηση των βαλκανικών φαντασμάτων μιας εποχής που βρίσκεται πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Η σημερινή ημέρα ενώνει το λαό των βορείων γειτόνων μας με το επιστέγασμα ενός «κατασκευάσματος». Τα συγκολλητικά στοιχεία όμως, ενόσω δεν εδράζονται σε κοινή ιστορική μνήμη και ταυτότητα, θα οδηγήσουν αλυσιτελώς σε μια κατάσταση που θα δυναμιτίσει την εύθραυστη ειρήνη. Τούτο συμβαίνει σε πολλές γωνίες του πλανήτη, στις οποίες επιβλήθηκε εκ των άνω η πολιτική ταυτότητα και ιστορία ενός λαού. Η Ελλάδα τότε θα έχει αποτύχει διπλά. Τόσο στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, όσο και σε εκείνο της εθνικής, αφού αφενός στους κόλπους της Ευρωπαϊκής οικογένειας και αφετέρου σε εκείνους της Βορειοατλαντικής συμμαχίας, θα κληθεί να αντιμετωπίσει το αποτέλεσμα των σημερινών της επιλογών.
Δημιουργείται «προηγούμενο» με τις επιλογές μας. Κι αυτό το «προηγούμενο» θα το βρούμε μπροστά μας όταν κι άλλες οντότητες της πρώην Βαλκανικής, θελήσουν να αναγνωριστούν με βάση όχι την ιστορική τους ταυτότητα και μνήμη αλλά με βάση κοινωνικές κατασκευές εκ των άνω επιβεβλημένες”.
