Έρθεν ο Μάρτς κι η΄Ανοιξη , Απρίλ’τς κι ο καλοκαίρης.
έρθεν και ο κορωνιόν ‘ς σ’ αβούτο το σεφέριν..
– Έλα, ιέ, ας παλεύουμε σο χάλκενον τ’ αλώνι
όσον ντο έχω τ’ ανασμα μ’ και κρατεί το τερμάν- ι-μ’..
Επάλεψαμ’, επάλεψαμ’ κι ο ιόν ‘κ’ ενικέθεν
τη γης ο βαθυνούνιχτον σα ύπνωτα ευρέθεν..
-Ελέπς εκείνο το βουνόν και τ’ άλλο τ’ αντιβούνι;
Εκεί τοι γέρτς βάλω τεμέλ’, τα παλληκάρια στύλους.
Ναϊλί εμάς και βάι εμάς, ντ’ εχτέθαμ’ τον ιόν-ι
επέρεν τα κορώνας ατ’ κ’ ερρούξεν σον λαόν-ι..
Μοιρολολογούν τα εκκλησιά και κλαίνε τα καντήλας,
ντ’ επέμναν τσόλια κ ‘έρημα, γομάτα διαλιαστήρας..
Κι Αη-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει δερνοκοπισκάται
Ατός, ο σκύλλον, ο ιόν γολάγια ‘κι θα χάται…
Όλεν τον κόσμον θα κουρτά, τον άνθρωπον θα στείλει,
τη γερουσίαν, τ’ άχαρον, ας σον κόσμον θα ‘βζήνει…
-Οπίσ’, ιέ, οπίσ’, ιέ, μη τρως τα τοξαρέας
αδά σο καταλάεμαν χαλάνω την φωλέα σ’..
-Ση κεμεντζές- ι-μ’ το τοξάρ’ ιόν κι κοντουρεύω
και με τα τραγωδίας ιμ’ ατόν θα γιαπτουρεύω..
