Βλέποντας τον φανατισμό που έχουν προκαλέσει σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας οι τελευταίες ποδοσφαιρικές εξελίξεις, αναρωτιέμαι ειλικρινά αν με λυπεί περισσότερο το γεγονός πως το ποδόσφαιρο αναδεικνύεται ως ένα ακόμα τμήμα του καθρέπτη της αποσαρθρωμένης ελληνικής κοινωνίας (ίσως από τα πιο ζοφερά…) ή ότι μεγάλο τμήμα Ελλήνων ασχολούνται με αυτήν την απόλυτη ασημαντότητα, σε σύγκριση με τα τεράστια ζητήματα που θα έπρεπε να τους απασχολούν. Εθνικά και προσωπικά.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η εθνική απειλή που ονομάζεται Τουρκία έχει κορυφωθεί όσο ποτέ άλλοτε, και είναι σε επίπεδα όχι της κρίσης των Ιμίων του 1996 αλλά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Τα περιστατικά εις βάρος της χώρας μας πλέον συμβαίνουν ανά εβδομάδα, και έχουν ξεπεράσει κατά πολύ σε βαρύτητα τις παραβιάσεις εναέριου και θαλάσσιου χώρου που συνέβαιναν για δεκαετίες. Πλέον έχουμε εμβολισμούς ελληνικών σκαφών από την Τουρκία, «συλλήψεις» ή «απαγωγές» (επιλέξτε ότι επιθυμείτε…) Ελλήνων στρατιωτικών και ότι άλλο νοσηρό μας επιφυλάσσει η τουρκική απειλή. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση υποσκάπτουσας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, περισσότερο από ποτέ. Καθώς φαίνεται ότι οι Τούρκοι έχουν αποφασίσει τελεσίδικα να εξαλείψουν την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο, υλοποιώντας μια συστηματική σειρά «συμβάντων» που θα οδηγήσουν σε επίσημο διαχωρισμό της κυριαρχίας του Αιγαίου, που είναι και ο τελικός τους στόχος. Παράλληλα είναι πλέον απολύτως βέβαιοι ότι η φοβική και συνολικά απαξιωμένη (από την ελληνική κοινή γνώμη) ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ούτε το ηθικό σθένος, αλλά ούτε και την πραγματική δυνατότητα να αντιδράσει με μιας ισχυρής έντασης στρατιωτική απάντηση, κάτι που πιθανότατα θα έβαζε τέλος στις τουρκικές ενέργειες. Ας μην γελιόμαστε: Ο Τούρκος Πρόεδρος προφανώς δεν τρελάθηκε ξαφνικά, ούτε «εξάγει την νευρικότητά της Τουρκίας» (αναφέρομαι σε αυτήν την αερολογία που ακούγεται κατ’ επανάληψη από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών τελευταία, για να δικαιολογήσει την ελληνική υποχωρητικότητα σε όλα τα συμβάντα). Οι Τούρκοι έχουν συντεταγμένα αποφασίσει ότι η τέλεια χρονική περίοδος για να πετύχουν τον πολυπόθητο διαμοιρασμό της κυριαρχίας στο Αιγαίο είναι τώρα, έχοντας απέναντι τους μια κυβέρνηση που γνωρίζουν καλά ότι δεν πρόκειται να αντιδράσει αλλά ακόμα και αν (υποχρεωθεί) να αντιδράσει, θα είναι μια σπασμωδική φοβική αντίδραση στην οποία δεν θα την ακολουθήσει η ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς αυτά που η ελληνική κυβέρνηση έχει βαπτίσει ως «στρατηγική ψυχραιμία» για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία αντίδρασής της στις πολλαπλές τουρκικές προκλήσεις, οι Τούρκοι τα έχουν βαπτίσει όπως είναι το πραγματικό όνομά τους: Φοβικότητα, δειλία και άρνηση άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Μέσα σε όλα τα παραπάνω, η ελληνική κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε ένα ξέφρενο πανηγύρι προσλήψεων «ημετέρων» στο ελληνικό δημόσιο, παράλληλα με τα σκάνδαλα (υπαρκτά και ανύπαρκτα) που έχουν δηλητηριάσει την ελληνική πολιτική ζωή και βεβαίως την υπερφορολόγηση που εξακολουθεί να υφίσταται τεράστιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας,. Παρόλο λοιπόν που η χώρα βυθίζεται οικονομικά αλλά κυρίως εθνικά όσο ποτέ άλλοτε, πρωταρχικός γνώμονας της ελληνικής κυβέρνησης δείχνει να είναι η άλωση της εξουσίας και η παραμονή της με κάθε τρόπο και μέσο για ακόμα μια ημέρα στην διακυβέρνηση της χώρας.
Παράλληλα, και ενώ φαίνεται ότι «λεφτά υπάρχουν» για τις προσλήψεις χιλιάδων ημετέρων στο ελληνικό δημόσιο, δεν έχει γίνει καμιά σοβαρή ενέργεια ισχυροποίησης των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, παρόλο τον θανάσιμο κίνδυνο που βρίσκεται η χώρα. Με λύπη διαβάζω πως λόγω της ελληνικής αδιαφορίας βαίνει προς ακύρωση (ή αναβολή πολλών μηνών) ο δραματικά απαραίτητος εκσυγχρονισμός των ελληνικών αεροσκαφών F-16, καθώς η διορία που έδωσαν οι Αμερικανοί για αποδοχή ή όχι της πρότασής τους, λήγει τον μήνα Μάρτιο. Ενώ καμιά σοβαρή αντιμετώπιση των δραματικών αναγκών των ενόπλων δυνάμεων δεν έχει συμβεί στα τρία χρόνια της διακυβέρνησής τους.
Σε όλα τα παραπάνω, εμείς ασχολούμαστε με την Novartis και ενώ δεν κατάφεραν να μας φανατίσουν τα πολεμικά περιστατικά με τον εμβολισμό του ελληνικού σκάφους ή την σύλληψη των Ελλήνων στρατιωτικών από την Τουρκία, ξαφνικά «τρελαθήκαμε» με το αν θα πάρει πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ. Αν αυτό το τελευταίο δεν αποτελεί ασυνείδητη προσπάθεια άρνησης της ζοφερής ελληνικής πραγματικότητας – συναίσθημα εν πολλοίς κατανοητό – ίσως αποτελεί δείγμα συλλογικής παρακμής και πλήρως διαστρεβλωμένης αντίληψης για το τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι τελικά. Σίγουρα όμως αποτελεί μια από τις γενεσιουργούς αιτίες των εθνικών δεινών μας…
