Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, παλεύω με τα χέρια και τα δόντια μου, για να επιβεβαιώνω το «Εσύ είσαι δυνατή αντέχεις θα τα καταφέρεις» .
Έμαθα να μην ζητάω, αλλά να διεκδικώ, να μάχομαι, να κερδίζω και να χάνω. Δεν ξέρω γιατί φορτώθηκα ασπίδες, σπαθιά και βγήκα σαν αρσενικό στις μάχες, δεν ξέρω γιατί αποδέχτηκα τη «ρετσινιά» του πολεμιστή.
Έστεκα να αγωνίζομαι για χρόνια μόνη μου, σε πεδία μαχών που οι γυναίκες δεν τα καταφέρνουν. Όχι δεν υπάρχει ισοτιμία σε κανένα τομέα της κοινωνίας μας, μια γυναίκα πρέπει να καταβάλει διπλάσια προσπάθεια για να αποδείξει την αξιοσύνη της.
Δεν με ένοιαζε όμως είχα πέσει με τα μούτρα στις μάχες μου, αλλά πάντα περίμενα κάποιον να μην φοβάται αυτό που είμαι, έναν πιο δυνατό από μένα, να μου πει:
«εγώ είμαι εδώ τώρα , ξεκουράσου για λίγο, αναλαμβάνω τις μάχες σου μην ανησυχείς» .
Ήρθε λοιπόν ο Δημήτρης και εγώ για πρώτη φορά, παρέδωσα τη θέση του αρχηγού και του είπα «καλώς ήρθες» και σ΄ αυτό το λίγο που κράτησε, δώσαμε τις μάχες μαζί, τις δικές του μάχες τελικά…
Μου έμαθε όμως το «μαζί», το ισότιμο μαζί, που σε κάνει ακόμα πιο δυνατό.
Και μετά έφυγε, δεν κράτησε την υπόσχεση του, μ΄ άφησε μόνη, με καψαλισμένα φτερά.
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι δυνατή και πάλι, μετά από το «μαζί» ;
Έπρεπε για άλλη μια φορά , να αποδείξω πως είμαι δυνατή και αντέχω, λες και κάποιος μου έχει δώσει το μαγικό φίλτρο… ε! λοιπόν σου έχω νέα , ακόμα και το μαγικό φίλτρο κάποτε τελειώνει!
Όχι, όχι δεν σου παραπονιέμαι , δεν το συνηθίζω, αλλά να είχα ανάγκη σε κάποιον να τα πω.
Άλλωστε όπως έχει γράψει και ο Καζαντζάκης «Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει».
Για άλλη μια φορά λοιπόν επιβεβαίωσα το «Εσύ είσαι δυνατή αντέχεις θα τα καταφέρεις». Και για άλλη μια φορά κατάλαβα πως επιλέγεις να είσαι δυνατός, γιατί δεν θέλεις να «εκθέσεις» την αδυναμία των άλλων .
Κρυσταλλίδου Πίστη
