Τα τσιτάτα περί Προόδου μέσω των τεχνολογικών εξελίξεων είναι χιλιοειπωμένα. Τα τσιτάτα για την κυβερνοαντίσταση, την ελεύθερη έκφραση στο Διαδίκτυο, τη Δημοσιογραφία των Πολιτών, και των Κινημάτων μέσω facebook επίσης χιλιοειπωμένα. Αυτό που δεν λέγεται όσο συχνά θα έπρεπε, είναι το πόσο μεγάλες συνέπειες έχει η ανορθολογική έως και ανήθικη χρήση τους κατά την τηλεθέαση της πολιτικής ζωής. Μας το θύμισε η εκλογή του κ. Τραμπ.
Συχνά αναφερόμενοι στα χάλια του σήμερα, μνημονεύουμε τις κοινωνίες του παρελθόντος, την Ελλάδα μιας άλλης εποχής. Αναφερόμαστε με δέος στους προμεταπολιτευτικούς πολιτικούς άνδρες, οι οποίοι είχαν οπωσδήποτε ένα ειδικό βάρος ώστε να εκφέρουν τις ιδέες τους μέσω του δημόσιου λόγου. Ήταν μια εποχή που για να ακούγεσαι, απαιτούνταν εκπαιδευτικό και πνευματικό υπόβαθρο, ρητορική δεινότητα, προσωπικό όραμα, και τέλος αυτό που στην ποντιακή ονομάζουμε κάκαλα, ώστε να αλλάξεις το ρου της Ιστορίας στην πράξη και όχι στα λόγια. Μια εποχή που γινόταν επί της ουσίας πολιτικές αντιπαραθέσεις και ιδεολογικές αναζητήσεις στη Βουλή, στις γειτονιές και στα καφενεία.
Σήμερα, ζούμε στην εποχή της εικόνας. Πλέον, η εικόνα – με την ευρεία έννοια του όρου – είναι το μέσο της επικοινωνίας. Οι κανόνες άλλαξαν και επειδή το νέο πεδίο προσπαθεί να αυτορυθμιστεί, γινόμαστε μάρτυρες πολλών ανωμαλιών, πολιτικών ατυχημάτων και κοινωνικών εκρήξεων. Οι πολίτες βιώνουν αποχαυνωμένοι την ποδοσφαιροποίηση της δημόσιας ζωής, μέσα από την δημοκρατία της τηλεόρασης, της τηλεδικαιοσύνης και των ποτισμένων με μίσος τίτλων στα ημιπαράνομα “μπλογκς”. Ο δημόσιος διάλογος, αντικαταστάθηκε από την επιχειρηματολογία χωρίς ουσία αλλά με πολλά συνθήματα, το κοινοβουλευτικό νταηλίκι, και την προεκλογική μάχη διαφημιστών και επικοινωνιολόγων(!).
Η κυριαρχία της επικοινωνιακής στρατηγικής έναντι της συνεπούς πολιτικής παρουσίας έφερε τα πάνω κάτω. Βοηθάει – ή μάλλον βολεύει – το ότι βρισκόμαστε στην εποχή του αντί-. Αντιμνημόνιο, αντιευρωπαϊστής, αντιεξουσιαστές και άλλες αντιδημιουργικές λέξεις έχουν δεσπόζουσα θέση στο λεξιλόγιο μας, επιβεβλημένες από ανθρώπους απαίδευτους, αδιάβαστους και κυρίως χωρίς αντιπρόταση. Η αντίδραση και ο μηδενισμός που επικράτησε, ποινικοποίησε τη λεγόμενη πολιτική ορθότητα, την οποία όσοι υιοθέτησαν επέδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο πετυχαίνοντας αντίθετα αποτελέσματα (βλ. ΣΚΑΪ).
Δυστυχώς, οι πολλοί (η πλειοψηφία που ρυθμίζει τα εκλογικά αποτελέσματα) έχουν τα δικά τους προβλήματα και δεν διαθέτουν και πολύ χρόνο για τα δημόσια πράγματα, συνεπώς διαμορφώνουν άποψη (ψηφίζουν) έχοντας ψάξει μέχρι εκεί που φτάνει η αλήθεια του olympia.gr. Βεβαίως – όπως πρόσφατα ζήσαμε – η ημιμάθεια είναι ο λόγος που περιοδικά πέφτουμε θύματα δημαγωγών-μπίζνεζμεν που αυτοπροβάλλονται ως Μεσσίες.
Τώρα είναι αργά όμως, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα, αφού οι δομικές αλλαγές σε ένα σύστημα δεν γίνονται όταν αυτό καταρρέει. Όπως είπε και ο JFK, “The time to repair a roof is when the sun is shining”, το είδα και στον τοίχο του Ζανδέ.
Κλείνω με ένα ερώτημα ρητορικό ή και μη: Αν υποθετικά είχαμε εκλογές την Κυριακή και ο συμπαθής χαρακτήρας “Άρχοντας Κοζανίτης” είχε το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, θα εκλέγονταν ή όχι Δήμαρχος Κοζάνης;
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ:
http://wwwassets.rand.org/
