Όπως έχουμε ξαναγράψει, είναι πολύ μεγάλος ο κίνδυνος για την πιθανή συρρίκνωση του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, λόγω της εφαρμογής της ελάχιστης βάσης εισαγωγής από το νέο ακαδημαϊκό έτος.
Το πρόβλημα είναι ο πολύ μεγάλος αριθμός των εισακτέων ανά την Ελλάδα αλλά και στα κατά τόπους ιδρύματα. Οι αριθμοί αυτοί διαμορφώνουν μεγάλη προσφορά αλλά χαμηλή ζήτηση. Αυτή η χαμηλή ζήτηση εμφανίζεται κυρίως στα περιφερειακά ιδρύματα, και διαμορφώνει σε πολλές περιπτώσεις χαμηλές βάσεις εισαγωγής με ότι αυτό συνεπάγεται.
Φέτος το Υπουργείο Παιδείας είχε πει πως θα στηρίξει το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, το οποίο εκτός όλων των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει, βρίσκεται σε μια περιοχή που πλήττεται από την απολιγνιτοποίηση. Το Υπουργείο αύξησε τους εισακτέους του ΠΔΜ, όμως το γεγονός αυτό δεν λέει τίποτα από μόνο του. Αν δηλαδή από τους 4800 εισακτέους, η βάση εισαγωγής επέτρεπε λόγου χάρη οι 4000 εξ αυτών να εισαχθούν, η αύξηση εισακτέων κατά περίπου 300, θα επιτρέψει πάνω κάτω να μπουν οι 4000 και πάλι.
Συνεπώς το κλειδί βρίσκεται στους αριθμούς εισακτέων των κεντρικών πανεπιστημίων. Και εδώ έγιναν κάποιες ρυθμίσεις, οι οποίες κατέβασαν τους αριθμούς σε έναν μικρό βαθμό. Όμως η μείωση αυτή ήταν τόσο μικρή που πολλοί λένε πως έγινε για τα μάτια του κόσμου και προβλέπουν πως δεν θα έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι επιτελείς του Πανεπιστημίου φαίνονται επιφυλακτικοί ενώ η κοινωνία της Κοζάνης θα παραμείνει ανήσυχη μέχρι και την ανακοίνωση των βάσεων στα τέλη Αυγούστου.
Φυσικά όπως κάθε χρόνο, κρίσιμο ρόλο θα παίξει ο παράγοντας του επιπέδου δυσκολίας των θεμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων. Έχουμε δει πολλές φορές το φαινόμενο, οι φοιτητές να ανταποκρίνονται σε εύκολα θέματα και να ανεβάζουν αισθητά τις βαθμολογίες τους μεσοσταθμικά, και κατά συνέπεια και τις βάσεις εισαγωγής.
Σε κάθε περίπτωση, καταλαβαίνει κανείς ότι η Πολιτεία αρνείται να κατανοήσει το πρόβλημα και να προχωρήσει σε τομές που θα φέρουν την ισόρροπη ανάπτυξη των Πανεπιστημίων. Προς το παρόν μένει στην πολιτική διαχείριση του να ικανοποιεί την αντίληψη του να τους έχει όλους ευχαριστημένους, χωρίς να αγγίζει το ζήτημα του αριθμού των αποφοίτων που χρειάζεται η κοινωνία και η αγορά. Έτσι, αδυνατεί να διαχειριστεί την τύχη του κάθε Πανεπιστημίου που έφτιαξε σε κάθε Περιφέρεια, σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό.
