Το κίνημα του εθνομηδενισμού στην πατρίδα μας επιχειρεί να διαστρεβλώσει τα ιστορικά δεδομένα, τα αρχεία και τις πηγές της επανάστασης του 1821 αμφισβητώντας τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα του, την καταλυτική συμμετοχή και προσφορά του Ορθόδοξου Κλήρου στον αγώνα. Πάγια τακτική τους είναι να αποκόψουν την επανάσταση από την πρώτη συνιστώσα της, την αγία πίστη του Χριστού που είναι η ανατολική ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία μας. Δεν φείδονται και της φιλοδοξίας τους να διαβάλλουν και τη δεύτερη συνιστώσα τον εθνικό και πατριωτικό της χαρακτήρα. Επιτίθενται κατά της πατρίδας, κατά της φιλοπατρίας. Το εθνομηδενιστικό κίνημα στην Ελλάδα είναι ενταγμένο στο γενικό κίνημα της παγκοσμιοποίησης που τείνει να αφανίσει έθνη και λαούς, να αναμίξει θρησκείες και δόγματα με απώτερο σκοπό μια παγκόσμια κυβέρνηση με απεριόριστη ισχύ, μια παγκόσμια θρησκεία, άνομη μίξη όλων των θρησκειών. Προϋπόθεση για την επιτυχία του εγχειρήματος είναι η ανάδυση και ανάδειξη του ανθρώπου της Νέας Εποχής, άβουλου και άχρωμου καταναλωτικού και υπάκουου όντος εις ουδέν διαφέρον των χοίρων, όπως τον περιέγραψε πολύ παραστατικά και αποκαλυπτικά ο Όργουελ στη ‘’Φάρμα των ζώων’’. Θα είναι ο αντίποδας του πολίτη που σκιαγράφησε ο Αριστοτέλης στην ‘’Αθηναίων Πολιτεία’’, που όλα τα δέχεται και δεν αντιδρά. Η επανάσταση του 1821 δεν είναι η μοναδική εναντίον του βάρβαρου κατακτητή. Πλήθος επαναστατικών κινήσεων, εξεγέρσεων στις κατακτημένες από τους Οθωμανούς περιοχές από την επομένη της άλωσης, που καταπνίγηκαν στο αίμα γνωστών ή αγνώστων, καταγράφονται από την ιστορία· για κάποιες από αυτές δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία, αναφέρονται στις παραδόσεις του λαού μας, τα έχει διαφυλάξει η λαϊκή συνείδηση και η δημοτική μούσα με τη μορφή διηγήσεων και δημοτικών ασμάτων, ιερή παρακαταθήκη στις γενιές που ακολουθούν πριν επικαλυφθούν από τη σκόνη της εθνοκτόνου λήθης. Ισχυρίζονται ότι η επανάσταση του 1821 είναι αντίγραφο της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά αυτό δεν είναι αληθινό. Το διαψεύδουν τα ίδια τα συνθήματά τους. Το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης ελευθερία- ισότητα – αδελφότητα έχει σαφώς κοινωνικό χαρακτήρα. Οι Έλληνες δεν αντιγράφουν ξένη ιστορία, γράφουν τη δική τους ιστορία. Η ελληνική επανάσταση είχε κεντρικό σύνθημα ‘’για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία’’, μήνυμα σαφώς εθνικό και θρησκευτικό. Το διαψεύδει η αγνή ηγετική μορφή της επανάστασης ,ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Λέγει λοιπόν ο μεγάλος στρατηγός: ‘’Εμείς δεν είμαστε καρμπονάροι (ιταλική επαναστατική οργάνωση με σκοπό την ένωση της κατακερματισμένης Ιταλίας σε ενιαίο κράτος, την σύνταξη συντάγματος, κοινωνικές ελευθερίες κ.α.). Η επανάσταση η εδική μας δεν ομοιάζει με καμιά απ’ όσες γίνονται σήμερα εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης είναι εναντίον των διοικήσεών τους, είναι πόλεμος εμφύλιος. Ο εδικός μας ήτο ο πλέον δίκαιος, ήτο έθνος με άλλο έθνος.’’ Διαδίδουν ότι η επανάσταση προδόθηκε από τον πατριάρχη που την αφόρισε. Ο πατριάρχης απέβλεπε στην προστασία του Γένους από την τουρκική εκδικητικότητα. Μετά από κάθε επαναστατημένη εξέγερση ο κατακτητής προέβαινε σε αντίποινα, σε σφαγές αμάχων ( ανάλογη πρακτική εφάρμοσαν οι ‘’μαθητές’’ τους χιτλερικοί Γερμανοί κατακτητές). Δεν διέφυγε για να σωθεί, αλλά παρέμεινε στη θέση του και απαγχονίστηκε στην Ωραία Πύλη της Αγίας Σοφίας από τους Τούρκους, θυσίασε τη ζωή του για να σωθεί το ποίμνιό του. Ο ισχυρισμός ότι ο πατριάρχης αφόρισε το Ρήγα Φεραίο είναι αποκύημα φαντασίας. Ισχυρίζονται ότι ο πατριάρχης απολάμβανε προνόμια και συνεργαζόταν με τους Τούρκους. Το πατριαρχείο ζεί ακόμη και σήμερα αιχμάλωτο υπό το κράτος του φόβου, τρόμου και της μόνιμης απειλής του τουρκικού φανατισμού. Τα προνόμια καταπατήθηκαν, πατριάρχες φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, μαρτύρησαν. Εμμένουν στην άποψη ότι δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες για την ύπαρξη κρυφού σχολείου. Εκτός απ’ τις γραπτές υπάρχουν και προφορικές παραδόσεις που μαρτυρούν την ύπαρξή του. Και οι μαρτυρίες αναφέρονται σε συγκεκριμένους τόπους: μονή Πεντέλης στην Αθήνα, μονή Φιλανθρωπινών στα Ιωάννινα, μονή Φενεού στην Κορινθία, μονή Φιλοσόφου στη Δημητσάνα κ.α. Ισχυρίζονται ότι οι Τούρκοι επέτρεπαν να λειτουργούν πολλά σχολεία την εποχή της Τουρκοκρατίας. Τα πρώτα εκατό χρόνια απ’ την τουρκική κατάκτηση δεν υπήρχε ούτε ένα δημόσιο σχολείο. Τα δημόσια σχολεία που ιδρύονταν τα επόμενα χρόνια αφορούσαν μόνο αστικές περιοχές και όχι αγροτικές. Ισχυρίζονται ότι οι Τούρκοι ήταν ανεκτικοί και δεν καταδίωκαν την παιδεία. Ουδέν ψευδέστερον! Με την πρώτη αφορμή που τους δόθηκε κατέστρεψαν το τυπογραφείο που ίδρυσε ο πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις για την τόνωση της παιδείας και το έριξαν στη θάλασσα. Απαγορευόταν στα σχολεία η διδασκαλία των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Οι μαθητές του σχολείου των Κυδωνιών έπαιζαν την Εκάβη του Ευριπίδη στο υπόγειο της σχολής, γιατί φοβούνταν ότι θα έκλειναν το σχολείο τους. Σε περιοχές της Μικράς Ασίας απομακρυσμένες από αστικά κέντρα όπου υπήρχαν συμπαγείς ή διεσπαρμένοι ελληνικοί πληθυσμοί προέβαιναν σε ακρωτηριασμό της γλώσσας για να μη ομιλείται και να εκλείψει τελείως η ελληνική. Το Πατριαρχείο κατόρθωσε να συγκρατήσει ένα μέρος του ελληνικού πληθυσμού αυτών των περιοχών, να διατηρήσουν την ελληνική τους συνείδηση μέσω της χριστιανικής ορθόδοξης θρησκείας και προς αυτή την κατεύθυνση δεν δίστασε να τυπώσει το Ευαγγέλιο στην τουρκική για να μη συμβεί το χειρότερο. Το παιδομάζωμα και οι εξισλαμισμοί, βίαιοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πιο εκτεταμένοι στη Μικρά Ασία, στα ανατολικά θέματα της πρώην ελληνικής μεσαιωνικής(λεγόμενης βυζαντινής) αυτοκρατορίας, στο κέντρο του ισλαμικού φανατισμού και βαρβαρότητας, κατάφεραν καίρια πλήγματα στον ελληνισμό, στη γλώσσα του , στην παιδεία του. Πολύ αργότερα, αιώνες μετά, ο γερμανοεβραίος Κίσσιγκερ θα επαναλάμβανε στη θεωρία του για παγκόσμια κυριαρχία αυτό που οι Οθωμανοί έκαναν πράξη: ‘’ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί . . . . . να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα.’’ Θλιβερή απόδειξη αυτής της εποχής είναι οι σημερινοί κρυπτοχριστιανοί κάτοικοι της Τουρκίας. Ψευδών συνέχεια: Οι παπάδες ήταν καλά βολεμένοι και δεν ήθελαν την επανάσταση. Ας μη ξεχνούν ότι πρωτοπαλλήκαρα της λευτεριάς ήταν ιερωμένοι. Ο Αθανάσιος Διάκος αντιστάθηκε στη γέφυρα της Αλαμάνας στην τουρκική στρατιά και μαρτύρησε ηρωϊκά. Ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι κατά του Ιμπραήμ, ο Σαλώνων Ησαΐας έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος σαν απλός στρατιώτης στη μάχη της Χαλκομάτας κατά του Ομέρ Βρυώνη, ο Σαμουήλ στο ολοκαύτωμα στο Κούγκι, ο Βρεσθένης Θεοδώρητος, ο Άρτας Πορφύριος, ο Αθηνών Θεόφιλος, ο Έλους Άνθιμος, ο Ρωγών Ιωσήφ και άλλοι πολλοί. Διατυπώθηκε η άποψη ότι η επανάσταση του 1821 ήταν ταξική και όχι εθνικοαπελευθερωτική. Κύριος εκφραστής αυτής της θεωρίας είναι ο μαρξιστής ιστορικός Γιάννης Κορδάτος. Η θεωρία αυτή δεν ευσταθεί γιατί κανείς Φαναριώτης, προεστός ή κληρικός δεν θανατώθηκε από τους εξεγερθέντες προλετάριους επαναστάτες. Οι πρώτοι θανατωθέντες από τους Τούρκους ήταν κληρικοί, Φαναριώτες και προεστοί. Τούρκοι συγγραφείς αναφέρουν ότι οι υποκινήσαντες το λαό σε εξέγερση ήταν οι προεστοί, οι έμποροι και οι κληρικοί. Η πιο γνωστή οικογένεια επαναστατών στην Πελοπόννησο, οι Μαυρομιχαλαίοι ήταν προεστοί. Οι πρώτοι νεκροί του μεγάλου αγώνα τον Ιούνιο του 1821, σπάνιο δείγμα ανδρείας και αυτοθυσίας, που ο Ανδρέας Κάλβος ύμνησε στο λυρικό του στίχο, ήταν μαχητές του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι, φοιτητές ευρωπαϊκών πανεπιστημίων από πλούσιες οικογένειες που παράτησαν τις σπουδές τους και κατατάχτηκαν στο στρατό του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας ήταν κατά κανόνα εύποροι Έλληνες. Ο ηγέτης του αγώνα πρίγκηπας Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν υποστράτηγος του Τσάρου. Οι φιλέλληνες ήταν γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών. Είπαν ότι επί Τουρκοκρατίας οι ραγιάδες απολάμβαναν θρησκευτική ελευθερία. Οι εκκλησίες που έγιναν τζαμιά, το παιδομάζωμα, το πλήθος των νεομαρτύρων (η πλειονότητα εξ αυτών δεν είναι καταγεγραμμένοι στο μαρτυρολόγιο της Εκκλησίας), οι κρυπτοχριστιανοί της Μικράς Ασίας μαρτυρούν το αντίθετο. Ισχυρίζονται ότι οι Τούρκοι δεν επιχείρησαν ποτέ γενικό βίαιο εξισλαμισμό, αλλά μεμονωμένους. Επίσης ψεύδος. Ο Σελήμ α΄ το 1520 είχε αποφασίσει γενικό εξισλαμισμό πριν επεμβεί ο πατριάρχης Θεόληπτος α΄, που παρουσίασε στο σουλτάνο τρείς αιωνόβιους γενίτσαρους. Αυτοί κατέθεσαν ενώπιόν του ενόρκως ότι ήταν παρόντες, όταν ο Μωάμεθ ο Πορθητής επέτρεψε στους χριστιανούς να κρατήσουν την πίστη τους. Έτσι ο Σελήμ αναγκάστηκε να σεβαστεί τη θέληση του Μωάμεθ. Είπαν ότι η επανάσταση ήταν αποτέλεσμα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Τέκνον του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού ήταν η Γαλλική Επανάσταση, όχι η ελληνική. Ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός επέδρασε σε ένα κύκλο Ελλήνων λογίων εκτός των ορίων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Παράδειγμα είναι ο Αδαμάντιος Κοραής φιλόλογος, διαπρεπής βαθύς γνώστης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Ο Κοραής επηρεάστηκε σαφώς από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Είχε μια δική του ιδιαίτερη άποψη για την επανάσταση: πρέπει να προηγηθεί η πνευματική ανάπτυξη του υπόδουλου λαού και όταν η μόρφωση του απαίδευτου λαού φθάσει σε κριτικά υψηλό επίπεδο, τότε θα είναι έτοιμος να εξεγερθεί αφού οργανωθεί κατάλληλα ο αγώνας . . . Πίστευε ότι η επανάσταση του 1821 έπρεπε να καθυστερήσει 20 με 25 χρόνια αργότερα όταν η πνευματική ανάπτυξη των ραγιάδων θα ήταν ικανοποιητική και θα επέτρεπε να εκδηλωθεί μια τέτοια ενέργεια. Η θεωρία όμως των επαναστάσεων περιλαμβάνει και άλλους παράγοντες προβλέψιμους ή μη. Οι θεολογικές θεωρίες του δεν ταυτίζονταν με την ανατολική ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία και ήταν η αιτία που τον έφεραν σε αντίθεση με την Εκκλησία. Ξεκομμένος από την πραγματικότητα και πλήρως ταυτισμένος με τη Δύση αντιτάχθηκε στον Καποδίστρια με εχθρική αρθρογραφία σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής. Ο Ρήγας Φεραίος, λόγιος, συγγραφέας και ποιητής, φλογερός αγνός πατριώτης και εθνομάρτυρας, επίσης επηρεάστηκε κατά ένα μεγάλο βαθμό από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Πρόδρομος της επανάστασης, πολύ σοφά καλούσε σε κοινή εξέγερση τους ομόδοξους λαούς των Βαλκανίων. Η προφητική ρήση του επαληθεύτηκε εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα στα 1912. Τότε, όταν ανήγγειλαν στο σουλτάνο ότι όλα μαζί τα χριστιανικά ορθόδοξα κράτη της Βαλκανικής, Ρωμιοί, Βούλγαροι, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι, Ρουμάνοι κήρυξαν πόλεμο κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σηκώθηκε όρθιος και τραβώντας τα μαλλιά της κεφαλής του αναφώνησε: βάϊ! βάϊ!, συμφορά που μας βρήκε! Συγγραφείς και δάσκαλοι του υπόδουλου Ελληνισμού δεν ήταν ο Βολταίρος, ο Ρουσσώ, ο Μοντεσκιέ, Ντιντερό κ.α. αλλά άνδρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Νικόδημος ο Αγειορείτης, ο Μελέτιος Βατοπεδινός, ο Ευγένιος Γιαννουλάς, ο Νεκτάριος Τέρπος, ο Φραγκίσκος Σκούφος, ο Ηλίας Μηνιάτης. Οι πρωταγωνιστές της επανάστασης, Θ. Κολοκοτρώνης, Ιωάννης Μακρυγιάννης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, όπως και άλλοι αγωνιστές δεν είχαν ευρωπαϊκή παιδεία, ήταν αγράμματοι αλλά μέτοχοι της ελληνορθόδοξης παράδοσης. Το ποιόν και τα χαρακτηριστικά της επανάστασης του 1821 δεν παραλείπουν να περιγράφουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της. Ανέτρεξα σε συγγράμματα και ανάλωσα χρόνο περιπλανώμενος στο διαδίκτυο σε μια προσπάθεια να εντοπίσω άθεο οπλαρχηγό ή επαναστάτη· εις μάτην, χωρίς αποτέλεσμα. Οπλαρχηγοί και παλληκάρια βαθιά θρησκευόμενοι δεν παρέλειπαν πριν από κάθε πολεμική αναμέτρηση να εξομολογούνται και να κοινωνούν των αχράντων Μυστηρίων. Διαποτισμένοι απ’ την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση έφεραν στα λάβαρα και τις στολές τους το σύμβολο του σταυρού. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ιερωμένοι από τις κατώτερες βαθμίδες του κλήρου μέχρι τους επισκόπους και τον Πατριάρχη έδωσαν το παρών στο προσκλητήριο του έθνους. Οι ενστάσεις και οι αιτιάσεις τους για τη συμμετοχή του κλήρου στον αγώνα δεν αντέχουν στην ιστορική έρευνα. Μελανό σημείο των Νεοελλήνων είναι η αγνωμοσύνη τους στην ιστορική μνήμη, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του έθνους το 1821 με την εμμονή των κυβερνήσεών τους να μη πραγματοποιήσουν το τάμα του έθνους προς το Σωτήρα Χριστό, την ανέγερση μεγαλοπρεπούς ναού ανταξίου της ευεργεσίας Του· και όλα αυτά σε μια εποχή που το κράτος μας μεροληπτεί και πληρώνει αδρά για την ανέγερση κεντρικού μουσουλμανικού τεμένους στην ίδια την πρωτεύουσά του. Το Η’ ψήφισμα της Τέταρτης Εθνοσυνέλευσης στο Άργος της Πελοποννήσου (31/7/1929) που υπεγράφη και από τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια το αναφέρει ρητά. Δύο βασιλικά διατάγματα(25/1/1834 και 3/4/1838) ορίζουν ως πόλη ανέγερσης του ναού την πρωτεύουσα (Αθήνα). Προσπάθειες πραγματοποίησής του έγιναν από τις κυβερνήσεις Α. Ζαΐμη (1891), Ε. Βενιζέλου(1910) και από τη Δικτατορία των συνταγματαρχών χωρίς αποτέλεσμα. Από το 1998 το σωματείο «Φίλοι του Τάματος του Έθνους» που ιδρύθηκε από τον ευπατρίδη Ιωάννη Αναγνωστόπουλο και εγκρίθηκε το 2012 από την Ιερά Σύνοδο καταβάλλει άοκνες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Η μοίρα του έθνους μας ήταν ένα διαρκές 1821 προς απελευθέρωση και άλλων εθνικών εδαφών. Ας μη λησμονούμε ότι κέντρα του Ελληνισμού, του ελληνικού πολιτισμού τους αιώνες που ακολούθησαν μετά την αρχαία Ελλάδα ήταν κυρίως πόλεις της Μικράς Ασίας. Η Ελλάδα είναι το μόνο υπόδουλο στους Τούρκους έθνος που δεν απελευθέρωσε την πρωτεύουσά του, την Κωνσταντινούπολη (Ε. Γλύκατζη Αρβελέρ). Εμπόδιο στάθηκε η διχόνοια τους, η άνοδος στην εξουσία σε κρίσιμες χρονικές στιγμές πολιτικών προσώπων που ο λαός τούς εμπιστεύθηκε τις τύχες του έθνους, εμποτισμένων με εμπάθεια, κατωτέρων των περιστάσεων. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης είπε: Εάν είχομεν ομόνοιαν όπως τον πρώτο καιρό (της Επανάστασης) και την Πόλη θα παίρναμε. Η διχόνοια, οι έριδες και οι εμφύλιες διαμάχες στη διαδρομή της ιστορίας μας, που ρίζα τους είναι τα ανθρώπινα πάθη που σκοτίζουν το νου και δεν διακρίνει το σωστό από το λάθος, το ωφέλιμο από το άχρηστο και επιβλαβές, περιόρισαν το κράτος μας στα σημερινά σύνορά του. Ο ίδιος ο εθνικός ποιητής δεν παρέλειψε από τον εγκωμιαστικό προς την Ελευθερία ποιητικό του λόγο να αφιερώσει τέσσερις στροφές (144,145,146,147) στη διχόνοια: Η διχόνια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει πάρ’ το λέγοντας και σύ.
Αναστάσιος Σεμίζογλου καρδιολόγος Βενιζέλου 30 Κοζάνη
