Συμπαράσταση δημοτικών αρχών και φορέων στον αγώνα των ορφανικών οικογενειών για την τροποποίηση του άρθρου 12 του Νόμου 4387/2016 περί συντάξεων χηρείας, προκειμένου να αρθούν τα ηλικιακά κριτήρια χορήγησης της σύνταξης χηρείας, καθώς αφήνουν ουσιαστικά χωρίς σύνταξη γυναίκες κάτω των 55 ετών με συνέπεια να δημιουργείται τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, ζητά ο Σύλλογος Συζύγων Θανόντων ΑΞ.Ι.Α. (Αξιοπρέπεια – Ισότητα – Αλληλεγγύη).
Μετά την έκδοση ψηφισμάτων από περισσότερους από 17 Δήμους της χώρας μας, το θέμα ενδέχεται να τεθεί εκτός ημερήσιας διάταξης στο Δημοτικό Συμβούλιο Εορδαίας που συνεδριάζει αύριο Παρασκευή, προκειμένου να εκδοθεί ψήφισμα συμπαράστασης στον αγώνα των ορφανικών οικογενειών. Το ψήφισμα θα προωθηθεί στη συνέχεια στα αρμόδια υπουργεία και στα κόμματα, για να ενισχυθεί το αίτημα τροποποίησης του άρθρου 12 του ανωτέρω νόμου, που χαρακτηρίζεται άδικος καθώς γέννησε μεγάλα οικογενειακά δράματα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι με το νόμο Κατρούγκαλου, οι γυναίκες κάτω των 55 ετών μένουν ουσιαστικά χωρίς σύνταξη, αφού μόνο εάν είναι πάνω από 55 ετών παίρνουν σύνταξη εσαεί. Από 52 έως 55 ετών χορηγείται σύνταξη για 3 έτη, διακόπτεται και χορηγείται ξανά στην ηλικία των 67 ετών, ενώ στις ηλικίες κάτω των 52 ετών χορηγείται σύνταξη μόνο για 3 έτη και μετά διακόπτεται οριστικά.
Αξίζει μάλιστα να επισημανθεί ότι, στον επιζώντα σύζυγο χορηγείται πλέον το 50% και όχι το 70% της σύνταξης που ίσχυε μέχρι πρότινος. Η προσωπική διαφορά μετά τον υπολογισμό της σύνταξης δεν μεταφέρεται στις συντάξεις χηρείας, ενώ για τη χορήγηση σύνταξης χηρείας πρέπει ο δικαιούχος να έχει τουλάχιστον 5 έτη έγγαμου βίου.
«Ποιος σκέφτηκε ένα τέτοιο μέτρο, που το τυχόν δημοσιονομικό όφελος θα είναι ελάχιστο μπροστά στο κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα που θα δημιουργηθεί, όταν οι συντάξεις χηρείας κατά μέσο όρο θα είναι της τάξεως των 450 ευρώ και θα καλύπτουν μετά βίας τις βασικές ανάγκες σίτισης, θέρμανσης, ηλεκτρισμού κλπ.», τονίζει ο Σύλλογος Ορφανικών Οικογενειών στο σχετικό αίτημα που κατέθεσε στο Δημοτικό Συμβούλιο Εορδαίας και προσθέτει: «Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας δεν φανταζόμασταν, στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μας, όντας άτυχες που χάσαμε τους συζύγους μας σε αυτήν την ηλικία, το στήριγμά μας, τον πατέρα των παιδιών μας, αντί να πενθούμε και να προσπαθούμε να ανασυγκροτήσουμε εκ νέου τη ζωή μας, να αναγκαζόμαστε λόγω του άδικου αυτού άρθρου, να παλεύουμε για το αυτονόητο. Την επιβίωσή μας. Η χηρεία δεν επιλογή, ούτε προνόμιο, Είναι το βαρύ κτύπημα της μοίρας που ανατρέπει τη ζωή του επιζώντα και της οικογένειάς του.»
