Ο Δημήτρης Λαμπρόπουλος είναι ένα από τα εκατοντάδες παιδιά, που μαθήτευσαν στο μορφωτικό και πολιτιστικό εργαστήρι της Ευξείνου Λέσχης Πτολεμαΐδας.
Ήταν η εποχή των ποντιακών ανεκδότων, η εποχή, που οι πόντιοι καλλιτέχνες άλλαζαν το ποντιακό τους επώνυμο γιατί ντρέπονταν γι’ αυτό.
Μια χούφτα νεολαίοι μαζί με το Δ.Σ. έκαναν την μορφωτική επανάσταση, για να είμαστε σήμερα όλοι περήφανοι για την καταγωγή και την ταυτότητά μας.
Διεκδίκησαν το ΄΄Δικαίωμα στη Μνήμη΄΄ το δικαίωμα στην εθνική ενσωμάτωση.
Διεκδίκησαν την αναγνώριση της γενοκτονίας μας και όχι της εθνοκάθαρσής μας.
Εθνοκάθαρση μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμα και με μεταναστευτικά κίνητρα.
Η πολιτικοποιημένοι νεολαίοι του συλλόγου μεταλαμπαδεύουν σήμερα αυτήν την σπίθα του αγώνα και της αξιοπρέπειας σ’ όλες τις γωνιές του κόσμου. Είναι άξιοι αγωνιστές του ανεκπλήρωτου αγώνα για την παγκόσμια αναγνώριση της γενοκτονίας μας.
Είναι περήφανοι για την Πτολεμαΐδα και τον σύλλογό της. Εμείς, οι παλαιότεροι, χαιρόμαστε σε κάθε πατριωτικό σκίρτημα των ΄΄νεοντάδων΄΄ μας ιδιαίτερα, όταν αυτοί μάχονται στην ελληνική εξωχώρα, που είναι η Ευρώπη.
Ο Δημήτρης με τον εκλεπτυσμένο και διεισδυτικό του λόγο μας θυμίζει τα βιώματα μιας παλαιότερης αλλά γονιμότερης εποχής, γιατί λαμπρύνει με τη δράση του τον ποντιακό πολιτισμό.
Είναι άξιος αχτιδιστής και ακριτιστής της ιωνικής μήτρας μας.
Δημήτρη, σου εύχομαι υγεία και πρόοδο στην Νυρεμβέργη της Ευρώπης μας.
τ’ ορόματα σ’ πλουμία και κρενία να γίνταν…
‘ς σα μουράτια σ’ κερέν , ν’ ευρήκς και τουρουλεύς…
