Στην καρδιά σου και πάλι, Απρίλη,
φτερουγίζουν σπαθάτα πουλιά,
κι ένας ήλιος δειλά να τα ψέγει,
που μπροστά του χτυπούνε φτερά..
Πoιό πουλί στην πλανεύτρα σου ζάλη
δεν αγάπησε κάποια φορά ;
Κι απ’ ανάσες, γεμάτες βοτάνι,
δεν ξεμέθυσε απ’ τα φιλιά..
Μες στο έμπα τ’ Απρίλη θ’ ανθίσει
μια ζεστή φλογισμένη αγκαλιά,
σαν καντήλι στο δείλι, που σβήνει,
σαν ματιά, που ζητά σιγαλιά…
Στ’ ανθεστήρια σου πάλι θα γνέψω
να φωλιάσουν πουλιά ξενικά,
με φωνές και τραγούδια να πλέξουν,
μιας μεγάλης αγάπης μιλιά..
Κι απ’ το χρώμα σου, Απρίλη, θα πάρω
μια μαβιά κι απαλή πινελιά,
στα τρεμάμενα κι άλαλα χείλη
να γεμίσω αγάπης φιλιά….
Είσ’ αγάπη ,τραγούδι, είσαι δάκρυ,
είσαι ελπίδα και πόνος μαζί,
ποιός θ’ αντέξει στου ήλιου την άκρη
τη ματιά της αγάπης να δει ;
Κι αν ανθίσουν και πάλι μαδήσουν
χίλιες άνοιξες πάνω στη γη,
μια ματιά της καρδιάς σου μου φτάνει
να μου γιάνει τη δόλια πληγή…
