Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο,
τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό
τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας.
Ἀγαπητοί μου.
Σήμερα, Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ψάλλεται ἀπὸ μυριάδες στόματα ὁ ὑπέροχος δοξολογικὸς ὕμνος στὸ Μοναδικὸ πρόσωπο καὶ στὸ Ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα. Ἀκούγεται ὁ ὕμνος, «Τὴν ἄχραντον εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν ἀγαθέ…» καὶ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν μόνο προσκυνητὸ Κύριό μας.
Ἡ εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας ποὺ πανηγυρίζουμε σήμερα τὴν ἀναστήλωσί της προφητεύθηκε μὲ ὅλες τὶς λεπτομέρειές της πρὸ αἰώνων. Γι’ αὐτὴν ἐλάλησαν «ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι» (Β’Πέτρου 1,21). Καὶ αὐτὴν «ἐπεθύμησαν νὰ ἰδοῦν προφῆτες καὶ δίκαιοι» (Ματθαίου 13,17). Ὁ Κύριός μας «εἶναι εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης τῆς κτίσεως» (Κολασσαεῖς 1,15). «Αὐτὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας» (Κολασσαεῖς 1,18).
Αὐτὴν τὴν εἰκόνα εἶδε ὁ μέγας Ψαλμωδὸς Δαυΐδ καὶ ἔκθαμβος συνέθεσε τὸν Ψαλμὸ 44. «Ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων»! Πόσα δισεκατομμύρια ἄνθρωποι πέρασαν ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς; Ἂν ὅλοι αὐτοὶ σταθοῦν ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ τῆς ζυγαριᾶς καὶ σταθῆ μόνο ὁ Ἕνας ἀπὸ τὴν ἄλλη, θὰ τοὺς νικήση. Αὐτὸς ὁ Ἕνας ὑπερνικᾶ ὅλους καὶ εἶναι ἀξεπέραστος σὲ ὅλα. Δὲν ὑπάρχει ὀμορφότερο πρόσωπο ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας. -Τοὺς ξεπερνᾶς ὅλους στὴν ὀμορφιὰ Κύριε. Εἶσαι ὁ Ἕνας καὶ Μοναδικός.
Συνεχίζει ὁ Ψαλμωδὸς καὶ λέγει, «ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου». Τὰ λόγια Σου εἶναι γεμᾶτα χάρι. Αὐτὸ διαπίστωναν καὶ οἱ ἀκροαταὶ τῶν λόγων του. Ἐρώτησαν ἀπαξιωτικὰ οἱ Φαρισαῖοι τοὺς ὑπηρέτες των. Τότε ποὺ τοὺς ἔστειλαν νὰ συλλάβουν τὸν Χριστό. «Γιατὶ δὲν μᾶς τὸν φέρατε αὐτόν;» Καὶ αὐτοὶ ἀπάντησαν. «Οὐδέποτε ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάννου 7,46). Οἱ ἁπλοῖ ὑπηρέτες σὰν νὰ εἶπαν, «Στείλατε ἑκατὸ μυρμήγκια, γιὰ νὰ συλλάβουν ἕνα λιοντάρι! Καταλάβατε ποῦ μᾶς στείλατε; Γνωρίζετε σὲ ποιὸν μᾶς στείλατε; Ποιὸν νὰ συλλάβουμε; Αὐτὸς μᾶς μπόλιασε καὶ μᾶς συνέλαβε μὲ τὰ χαριτωμένα λόγια του».
Κι ὁ ἑπόμενος λόγος ἐκπροσωπώντας πάλι τὸν λαὸ λέγει, ὅτι «ὁ λαὸς ἅπας ἐξεκρέματο αὐτοῦ ἀκούειν» (Λουκᾶ 19,48). Νὰ ποῦ εἶναι ἡ παγκόσμιος ἕλξις. Νὰ ποιὸ εἶναι τὸ ἰσχυρότερο μαγνητικὸ πεδίο. Εἶναι ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Κυρίου μας. Τέτοιο μεγαλεῖο εἶχε καὶ ἔχει καὶ θὰ ἔχη. Προσείλκυσε καὶ θὰ προσελκύη κοντά του τὰ εὐγενέστερα πνεύματα ὅλων τῶν αἰώνων ἀνεξαρτήτως τάξεων καὶ γήϊνης μορφώσεως.
Ἡ ἴδια θαυμαστὴ Εἰκόνα τοῦ Κυρίου ἐκφράζεται καὶ στὸ ὑπέροχο τραγούδι τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Μοναδικὸ Νυμφίο, τὸν Ἀδελφιδό, ὅπως ὀνομάζεται στὸ Ἆσμα Ἀσμάτων. Μὲ τρυφερὰ καὶ μοναδικά. Μὲ λόγια ἀγάπης καὶ πνευματικοῦ ἔρωτος. Ἀπευθύνεται στὸν Ἀδελφιδό της ἡ νεαρὴ κοπέλλα λέγοντάς του, «Ὁ Ἀδελφιδός μου εἶναι ὁλόλευκος καὶ ὁλόξανθος. Εἶναι ξεχωριστὸς μέσα σὲ μυριάδες. Ἡ κεφαλή του εἶναι ἀπὸ καθαρὸ χρυσάφι, τὰ μαλλιά του εἶναι σὰν κλωνάρια ἐλάτης καὶ ὁλόμαυρα σὰν τὰ φτερὰ τοῦ κόρακα. Τὰ μάτια του εἶναι σὰν περιστέρια λουσμένα στὸ γάλα, ποὺ κάθονται πάνω σὲ νερὰ λίμνης. Οἱ σιαγόνες του εἶναι σὰν φιάλες ἀρωμάτων. Τὰ χείλη του σὰν τὰ κρίνα στάζουν σμύρνα. Τὰ χέρια του εἶναι σμιλεμένο χρυσάφι. Τὸ πρόσωπό του ἀγέρωχο σὰν τὸ ὄρος τοῦ Λιβάνου καὶ ρωμαλαῖο σὰν τοὺς κέδρους του» (5,10-16).
Τὴν ἴδια λαμπρότατη εἰκόνα βλέπει καὶ ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψι 1,13-17. Τὸν βλέπει καὶ τὸν περιγράφει. «Εἶναι ντυμένος μὲ χιτῶνα ποδήρη. Ἡ ζώνη του εἶναι χρυσῆ. Τὸ κεφάλι καὶ τὰ μαλλιά του εἶναι ὁλόλευκα σὰν τὸ χιόνι. Τὰ μάτια του εἶναι σὰν φλόγα φωτιᾶς. Τὰ πόδια του εἶναι πυρακτωμένα σὰν σὲ καμίνι. Ἡ φωνή του εἶναι δυνατὴ σὰν βοὴ καταρακτῶν. Καὶ τὸ πρόσωπό του λάμπει σὰν τὸν μεσημεριάτικο ἥλιο». Αὐτὸς εἶναι ὁ «ζῶν εἰς τοὺς αἰῶνας». Ποιὸς δὲν ζηλεύει νὰ βλέπη αὐτὴν τὴν μεγαλειώδη Εἰκόνα, ὄχι αἰωνίως-εἴθε καὶ αἰωνίως, ἀλλὰ ἔστω καὶ μία φορά!
Κι ὅμως αὐτὴν τὴν ὑπέροχη εἰκόνα προσπάθησαν νὰ φθείρουν. Νὰ ξηλώσουν καὶ νὰ γκρεμίσουν. Νὰ σπιλώσουν καὶ νὰ ἀμαυρώσουν. Μὲ πολλοὺς τρόπους. Οἱ ποικίλοι αἱρετικοὶ καὶ εἰκονοκλάστες, ὄχι μόνο τῆς Εἰκονομαχίας, ἀλλὰ ὅλων τῶν ἐποχῶν. Μέχρι καὶ σήμερα. «Αὐτός, ὅμως, ζῆ καὶ θὰ ζῆ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἀποκάλυψι 1,18).
Αὐτὸ τὸ κάλλος ἐξυμνώντας ὁ Νέος θεολόγος γράφει, «Ἀμήχανον τὸ κάλλος σου, ἀσύγκριτον τὸ εἶδος/Ἡ ὡραιότης ἄφατος, ὑπὲρ τὸν λόγον ἡ δόξα/Τὸ ἦθος Δέσποτα Χριστέ, τὸ ἀγαθὸν καὶ πρᾷον/Τῶν γηγενῶν ὑπέρκειται τὰς ἐννοίας ἁπάντων/Καὶ διὰ τοῦτο ὁ πρὸς σὲ πόθος καὶ ἡ ἀγάπη/Πᾶσαν ἀγάπην τῶν βροτῶν ὑπερνικᾷ καὶ πόθον/Καθόσον ὑπέρκεισαι τῶν ὁρωμένων Σῶτερ…» (Συμεὼν Ν.Θεολόγου Λόγος ΙΒ’).
Ἀγαπητοί μου. Αὐτῆς τῆς «Ἄχραντης εἰκόνας…» τοῦ Κυρίου μας ἑορτάζουμε τὴν ἀναστήλωσί της σήμερα. Τελικὰ «Τεθνήκασι πάντες οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου» (Ματθαίου 2,20). Αὐτὸς δὲ ὄχι μόνο ζῆ καὶ κυριεύει, ἀλλὰ θὰ εἶναι καὶ ὁ Κριτὴς τῆς οἰκουμένης στὸ τελευταῖο σκηνικὸ τῆς ἱστορίας. Τότε «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰωάννου 19,37).
Ἐμεῖς ὅμως, ἀγαπητοί μου, ἂς εὐχηθοῦμε νὰ εἴμαστε μὲ τὸ ἔλεός του «στὴν μερίδα τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων» (Κολασσαεῖς 1,12). Ἐκεῖ πλέον θὰ χαιρώμαστε αἰωνίως βλέποντας τὴν «Ἄχραντο εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας». Ἀμήν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
