Το πρόσφατο αεροπορικό ταξίδι μου στο Μόναχο, ήταν η επιβεβαίωση της ιδιότυπης «καραντίνας» των Ελλήνων στα Γερμανικά Αεροδρόμια, με την αιτιολογία ότι η Ελλάδα βρίσκεται «de facto» εκτός Σένγκεν, λόγω των παρανόμων μεταναστών.
Ενώ όλα ξεκίνησαν ομαλά από το Αεροδρόμιο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» της Θεσσαλονίκης με τον κανονικό έλεγχο των ταξιδιωτών, η κατάσταση άλλαξε με την άφιξή μας στη Γερμανία.
Το αεροσκάφος μας προσγειώθηκε σε ειδικό χώρο στάθμευσης του Αεροδρομίου του Μονάχου, σε θέση όπου δεν υπήρχε η γνωστή «φισούνα», αποβιβαστήκαμε και στη συνέχεια μας παρέλαβαν λεωφορεία του Αεροδρομίου, τα οποία μας μετέφεραν σε «ειδικούς» χώρους ελέγχου, που ενεργοποιούνται για πρώτη φορά.
Εκεί η Γερμανική Αστυνομία και οι Υπηρεσίες Ασφαλείας προέβησαν στον εξονυχιστικό έλεγχό μας, πριν μεταβούμε στο χώρο παραλαβής των αποσκευών μας.
«Μακάρι να μην χρειαζόταν να το κάνουμε» ψιθύρισε μία υπάλληλος ανοίγοντας και ψάχνοντας τις βαλίτσες των αγανακτισμένων ταξιδιωτών στο χώρο ελέγχου, ενώ την ίδια στιγμή «άξεστη» και αυστηρή ήταν η συμπεριφορά κάποιου άλλου ελεγκτή της τεράστιας ουράς.
Τώρα, στο ερώτημα συγγενών και φίλων σχετικά με το τι ένοιωσα μέσα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, η απάντηση είναι πως αισθάνεσαι σαν πολίτης β΄ κατηγορίας νιώθοντας ταπείνωση, οργή και μη προστασία από τη χώρα σου …
