Στο πλαίσιο της ελληνικής πανηγυρτζίδικης δημοκρατίας, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης διατηρεί, διαχρονικά ασθμαίνουσα δυστυχώς, πρωταγωνιστικό ρόλο. Η συμπρωτεύουσα (φευ) βιώνει καταδρομική επίθεση του «κράτους των Αθηνών» στα τοπικά «ευαγή ιδρύματα», τα ξενοδοχεία γεμίζουν, η εστίαση ανακουφίζεται προσωρινά. Κρατικοί αξιωματούχοι και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες κάνουν αισθητή την παρουσία τους την ημέρα και ιδίως τη νύχτα. Τούτο δεν άλλαξε τις τελευταίες δεκαετίες. Απλά κρύφτηκε κάπως στα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας. Ίσως και δε χρειάζεται να αλλάξει.
Αυτό που σίγουρα πρέπει να αλλάξει είναι ο «παράπλευρος θεσμός» της υποτιθέμενης ανακοίνωσης της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης για το μέλλον. Πρώτον, διότι μας θυμίζει καθημερινά ότι οι σύγχρονες πολιτικές ηγεσίες θεωρούν ως πρόσφορο μέσο οικονομικής πολιτικής την ανακοίνωση χορήγησης ποικίλλων επιδομάτων στους πολίτες. Θεωρούν ότι η επιμήκυνση του υποσχεσιόμετρου και διάφορες οικονομικές εξαγγελίες – πυροτεχνήματα («μέτρα ανακούφισης» τα ονομάζουν, φευ, παραγνωρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο επιτείνουν την απόσταση του κράτους από τον πολίτη, γιατί παρουσιάζουν το πρώτο ως μόνιμο δυνάστη) – αποτελούν συνεκτική οικονομική πολιτική που κεντρίζει το ενδιαφέρον του μέσου πολίτη. Τουναντίον.
Δεύτερον, διότι η έλλειψη διορατικότητας και εμπνευσμένης ηγεσίας καθιστά το θεσμό αγγαρεία. Την ίδια στιγμή, οι παράλληλοι μονόλογοι των αρχηγών των κομμάτων ουδόλως συνάδουν με την ανάγκη αναζήτησης βιώσιμων, συλλογικών λύσεων για την επόμενη ημέρα. Τι θα μας πουν για την ακρίβεια, την υπογεννητικότητα, την καρτελοποίηση της αγοράς, την εγκληματικά εσφαλμένη διανομή των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, την υπονόμευση της μεσαίας επιχειρηματικότητας, την άνιση μεταχείριση των πολιτών, την ταξική πρόσβαση στη Δικαιοσύνη, την καταβαράθρωση του κράτους δικαίου, την αδυναμία προώθησης συλλογικών λύσεων;
Ο καλόπιστος αναγνώστης θα παρατηρήσει ότι κάτι θα πουν. Οι αντιπολιτευόμενοι θα καταγγείλουν, οι κρατούντες θα εξαγγείλουν. Θα δούμε για άλλη μια φορά, ένα ρηχό σε δημιουργικότητα κομματοκρατορικό μονόπρακτο που πόρρω απέχει από την ανάγκη αναζήτησης δημιουργικών και εφικτών προτάσεων. Μετρήσιμων στόχων. Βιώσιμων επιλογών. Ίσως το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό εάν αντί για παιχνίδι εντυπώσεων γινόταν ένας πραγματικός διάλογος όχι μόνον πολιτικών αρχηγών (άλλωστε για τούτο υπάρχει το κοινοβούλιο), αλλά και στελεχών πρώτης γραμμής, όπως και τεχνοκρατών. Ένα δημιουργικό forum. Μας λείπουν τόσο οι καινοτόμες προτάσεις όσο και η πολιτική βούληση για εφαρμογή των όποιων μέτρων αποφασίζονται.
Εν κατακλείδι, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, με τις παράλληλες δράσεις της, και τα συνήθη πολιτικά καλλιστεία καταδεικνύει κάτι σημαντικότερo. Την έλλειψη διορατικής ηγεσίας. Ζητούνται πολιτικοί που μπορούν να αναμορφώσουν το θεσμό και να δώσουν νέο περιεχόμενο στις παράλληλες πολιτικές δράσεις του. Εάν δεν μπορούν να ανανοηματοδήσουν τη ΔΕΘ, πώς θα αλλάξουν τη χώρα;
Του Αργύρη Αργυριάδη
Δικηγόρου
www.argiriadis.gr
