«Οἱ μὲν στρατιῶτες ἔφτιαχναν αὐτά. Αὐτὸς ὅμως ἐνῶ σταυρωνόταν ἐμπιστεύεται τὴ Μητέρα του στὸν μαθητή. Μὲ αὐτὴν τὴν κίνησί του μᾶς διδάσκει, ὅτι μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας νὰ κάνουμε τὸ πᾶν γιὰ τοὺς γονεῖς μας. Διότι ὅταν κάποτε τὸν ἐνόχλησε λίγο ἄκαιρα τῆς εἶπε, «Τὶ ἐμοὶ καὶ σοὶ γύναι;» Ἐδῶ ὅμως κατὰ τὴν σταύρωσι δείχνει πολλὴ φιλοστοργία καὶ τὴν παραδίδει στὸν μαθητή, ποὺ ἀγαποῦσε.
Ἐσὺ ὅμως πρόσεχε, ὅτι εἶναι σταυρωμένος καὶ ὅλα τὰ πράττει ἀταράχως. Μιλάει στὸν μαθητὴ γιὰ τὴν Μάννα του, ἐκπληρώνει προφητεῖες, στὸ ληστὴ δίνει καλὲς ἐλπίδες, ἂν καὶ προτοῦ νὰ σταυρωθῆ φαίνεται νὰ ἱδρώνη, νὰ ἀγωνιᾶ καὶ νὰ φοβᾶται…
«Οἱ γυναῖκες στέκονταν δίπλα στὸ Σταυρό» (Ἰωάννου 19,25-26). Τὸ ἀσθενέ-στερο γένος τότε ἀποδείχθηκε ἀνδρειότερο. Τόσο πολὺ ἄλλαξαν τὰ πάντα. Ὁ Χριστὸς καθὼς παρέδιδε τὴν Μητέρα εἶπε, «Νά, ὁ γιός σου». Πώ, πώ, μεγάλη τιμή! Μὲ πόση τιμὴ τίμησε τὸν μαθητή! Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς ἔφευγε πλέον, τὴν παρέδωσε στὸν μαθητή, γιὰ νὰ τὴν φροντίζη. Ἐπειδὴ ἦταν φυσικό, ἀφοῦ ἦταν μητέρα νὰ πονάη καὶ νὰ ζητάη προστασία, πολὺ φυσικὰ τὴν παραδίνει σαὐτὸν ποὺ ἀγαποῦσε. Λέει σαὐτόν, «Νά, ἡ Μητέρα σου». Τὰ εἶπε αὐτά, γιὰ νὰ τοὺς συνδέση μὲ τὴν ἀγάπη. Αὐτὸ ἀντελήφθη ὁ μαθητὴς καὶ «τὴν πῆρε στὸ σπίτι του».
Γιατὶ δὲν μνημόνευσε καμμιὰ ἄλλη γυναῖκα, ἀφοῦ ἦταν καὶ ἄλλη ἐκεῖ παραδίπλα; Θέλοντας νὰ διδάξη σὲ μᾶς νὰ ἀπονέμουμε κάτι περισσότερο στὶς Μάννες μας. Ὅπως, ὅταν ἐναντιώνωνται οἱ γονεῖς στὰ πνευματικά, δὲν πρέπει οὔτε σημασία νὰ τοὺς δίνουμε. Ἔτσι κι ὅταν δὲν μᾶς ἐμποδίζουν, πρέπει νὰ τοὺς ἀπονέμουμε ὅλην τὴν φυσικὴ ἀγάπη μας. Νὰ τοὺς προτιμοῦμε μπροστὰ ἀπὸ ὅλα, γιὰ τὸ ὅτι μᾶς γέννησαν, γιὰ τὸ ὅτι μᾶς ἀνέθρεψαν καὶ γιὰ τὸ ὅτι ὑπέφεραν πολλὰ δεινά» (Ἰω Χρυσοστόμου εἰς Ἰωάννη ὁμιλ 85η ΕΠΕ 14,670-672).
Μ.Παρασκευὴ χάραμα 2019
Καθὼς ἔξω λαλοῦν τ’ἀηδόνια μτφρσς ἀρ.νι.μα.
