ΜΟΥ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ ένα ένα
χρόνια δοξασμένα να’ τανε το ’21
να’ ρθει μια στιγμή.
Να περνάω καβαλάρης στο πλατύ
τ’ αλώνι και με τον Κολοκοτρώνη
να΄ πινα κρασί.
Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά και να κρατάω τις νύχτες με τ΄ άστρα μια ομορφούλα αγκαλιά.
ΜΕ ΚΑΤΙ τέτοια μεγαλώσαμε μέρα που είναι η 25η Μαρτίου, τα σιγοτραγουδούσαμε, αν και (ως βαθιά ιστορικά) τότε ίσως να μην τα κατανοούσαμε. Ανέκαθεν ο Έλληνας ήθελε για εφαλτήριο τα ένδοξα χρόνια του, για να τα χρησιμοποιήσει σαν φανάρι για τα επόμενα.
Η Σώτια Τσώτου το έγραψε, ο Σταύρος Κουγιουμτζής το μελοποίησε οι Νταλάρας, Μητροπάνος το τραγούδησαν και πολλοί άλλοι…. Κυρίως ο απλός λαός.
ΤΟ ΕΠΟΣ του 1821 το τιμάμε ως τη σπίθα στην μπαρουταποθήκη της ψυχής και της καρδιάς του Έλληνα ο οποίος σήμερα προφανώς ξέμεινε από πολεμοφόδια αντοχής.
Ουσιαστικά κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο έπρεπε να τιμούμε κάτι από εκείνα τα απομεινάρια της τσίπας, της μαγκιάς, του αναστήματος και παραστήματος ορισμένων άξιων προγόνων όπως του Κολοκοτρώνη που είπε ¨Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε ¨που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα ¨αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας¨
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ, σας προβληματίζω και σας εύχομαι καλή Επέτειο Ελληνική.
Καρακασίδης Σ. Δημήτρης
