Χριστέ μ’, η νύχτα εδίπλασεν
το σκοτεινιάρ, η νύχτα,
απ’ έξ’ βοά και φουρκανίζ’
κι ανθρώπ’ απέσ’ ‘ς ση δείσαν..!
Εσύ, έναν θεόπουλον,
‘ς σα κρύα γεννεμένον,
έρθες ‘ς σα κόσμια, τ’ άκλερα,
φτωχόν, περ’φρονεμένον..!
Έρθες ‘ς ση γην τ’ αθέοτον
κ’ εν’ όλια εφωτίγαν,
καθέτεροι κ’ αρχοντεμέν’
‘ς σ’ άστρο σ’ εστραφτουλίγαν…
Έρθες ‘ς σον κόσμον μαναχόν,
κάτασπρον φωταχτέρι,
εγάπ’ κ’ ειρήνην για να φέρ’τς
‘ς σ’ όλια τη γης τα μέρη…
Η πλάση εγαλήνεψεν,
‘γέντον χαραδοξίας,
άντσαχ ‘ς σ’ εσόν το γέννεμαν
χιλ’, μύρια τραγωδίας…
Η κεμεντζέ και το γαβάλ’,
το μικρόν τσαγουλτσόπον,
για τ’ εσέν λέν’ τα κάλαντα
‘ς σ’ εξώπορτας τον τόπον…!
Χριστέ μ’, οφέτος μ’ ανασπάλ’ς,
ποίσον την ανθρωπία σ’ ,
‘ς ση γης τοι απανώτερους
στείλον την ευλογία σ’..!
