Όταν οι λέξεις γεμίζουν αγάπη,
ο έρωτας γεννιέται στη γη…!
Χερουβείμ και Σεραφείμ-ι,
εν τ’ εσόν η ψη,
αγγελόχτιστον το πόι σ’
‘ξιάζ’ τον Γαβριήλ…!
Αναράευτον βοτάνι μ’,
μάισσας γιατρικόν,
‘ς σην καρδία μ’ έναν στάλαν
στάξον, ας λαρών’…
Ανθολούλουδον κλαδιάρι μ’,
τ’ ομματί σ’ η χρα,
νε τον φέγκον, νε τον ήλεν,
αφήν’ αβαράν…
Ασπριδιάρι μ’, φωταχτέρι μ’,
έλα ‘ς σην οτά μ’,
η καρδιά σ’ ξάι μ’ εξέρει
κανάν μ’ ερωτά…
Λαφροπάτετον αρνόπο μ’,
κι αερλίν πουλί μ’,
έλα, κόνεψον ‘ς σο γιάνι μ’,
φώλεψον ’ς σην ψη μ’.
Μανουσάκι μ’, μυριχτέρι μ’,
άνοιξης ζιμπίλ’,
αναμάραντον θα είσαι
‘ς σ’ όλεν τη ζωή μ’.
Μελισσόκερον ‘ς σο χέρι μ’
είσαι τη Λαμπρής,
άεν φως, ντο σκουντουλίζει
κι άλλο ‘κι νεβζήζ’..
Φωταχτέρι μ’, αθιστέρι μ’,
μέραν μεσημέρ’,
εξαμώθες με τον ήλεν
κ’ έρθες με τ’ εμέν…
Σεβταλίν και μαεμένον
τίναν θέλτς να παίρτς;
‘Σ ση δεστήρας το υφάδ’ι
τυλίεις και δελιάεις.
Αγρελάφι μ’, έλα κάθεν,
μ’ ίνουμαι αβτζής,
τη σαΐτας ιμ’ το βέλος,
κάρδια διχαλίζ’…!
Επεντρόπ’σες κ’ εν ερρούξες
‘ς σην καταφρονήν,
την εγάπ’, το λιθαρένεν,
‘ποίκες ερετίν…!
Η εγάπ’ τιδέν, αν ‘κ’ έν’ι,
τον χάρον νικά,
την καρδίαν τογραεύει
και χαρχαταρά…
Λεξιλόγιο: Εξιάζ’= υπερτερεί σε αξία, αβτζής= κυνηγός, διχαλίζ’= την κάνει διχάλα, χρά= το χρώμα, αβαράς =αργόσχολος, χαρχαταρά= Φτερουγίζει, αερλίν= αέρινο ,κόνεψον =κούρνιασε, Αθιστέρ’ = Ανθοστολισμένο, εξαμώθες= αναμετρήθηκες, δεστήρα= η αράχνη, Υφάδ’= το υφαντό , ερετίν= ετοιμόρροπο ασταθές
