Ατώρα σίτ’ εκάθουμνε
επέρα το κοντήλι μ’,
να γράφτω τη νουνιγματί
ντ’ εδιάβαν, ας ‘ς σ’ αχούλι μ’..
Ενούν’τσα αβού τα τράβαλα,
τα παίγνια και τα πάθια,
ντ’ ερρούξαν ‘ς σα κιφάλια ‘μουν
Χριστού ‘ς σα παρακάθια..
Τεά θα γράφτω τη χαράς
κι αρ τη γεννεμασία σ’
και το κοντήλι μ’ ‘κι νοϊζ’
ας σα χαραδοξίας….
Αβού τα Χριστοήμερα,
τη Θεού τα ημέρας,
έρθανε με τον φέβερον
‘ς ση γης το υπερπέραν…
Όλεν ο κόσμον αναμέν’
να ίνετ’ έναν θάμαν.
Αβούτ’ η ανθρωπότητα
Εκόπεν ας ‘ς σο κλάμαν..
Αποτενί ας έρτανε
Χριστού τα ευλοϊας,
Αγγέλ’κα τραγωδέματα
Θεού τ’ αγαπεσίας.
Χριστέ μ’, το καλογέννεμα σ’,
‘ς σ’ αβούτο το σεφέριν,
πέλκι ας ίνεται χαράν
‘ς ση γης τ’ απαδαμέρ’ ι…
Τρανά ευχία για τ’ εσέν
Θ’ ευτάμ’ απόψ’ το βράδον,
τ’ ανθρώπ’ς, ντ’ ερρούξαν και πονούν,
μη παραδίν’τς ‘ς σο χάρον….!
