Εδέβαν χρόνια και καιροί
να χτίζουμ’ και γουρεύουμ’
αβούτο την Ελλάδα μουν,
‘ς σ’ έναν σειράν να φέρουμ’.
Κι ας σου εποίκαμ’ έμορφον
και παραδείσ’ παρχάρ’ι,
ερρούξαν ούλ’ να παίρν’ ατεν
με τη ευρώ τη χάρην.
Τα τόπια μουν θα χάνουμε,
σούκ’ ,Έλληνα, κατ’ ποίσον,
όλια ατά, ντο ίντανε,
βαθυστικά για κρίσον…
Αποδεθέν ‘κι φαίνεται
έναν μικρόν ελπίδαν,
τα δανεικά, ντ’ επέρανε,
πουλούν έναν πατρίδαν!
Φάμπρικας εργοστάσια
θάλασσας και νησία,
λιμάνια αεροδρόμια
‘ξέβαν δημοπρασία…
Τεμετερίων οι τρανοί
παρ’ είναι φοβετσιάροι,
παρ’ είν μικροκατάθετοι
και σοι τουσμάντς πορτάροι…
Είνας τον άλλον ξάι ‘κι θέλ’
και ο λαόν περ’μένει
‘ς σ’ έναν μέρος να ίντανε
κι ας σο τουζάκ’ ν’ εβγαίνει..
Όταν θα έρται ο καιρόν
και κλαίμ’ για την πατρίδαν,
κανείς μη λέει, ‘γω ‘κ’ έξερα
κανείς μη λέει, ‘γω ‘κ’ είδα..
Μίαν ας συλλογίσκουμες
τ’ Ελλάδας το συμφέρον,
για τοι παιδί μουν το καλόν
και τ’ εγγονί το μέλλον…
