Καινούργια αγάπη πιάνεται, παλιά δε λησμονιέται.
Ελληνική Παροιμία
Ας σην σεβτάν ‘πη χαίρεται, ολίγωρα κομπούται, και με τα δάκρυα κατενίζ’, την κάρδιαν ‘πη ματούται.
Ας σην σεβτάν αν εγροικά ολίγον το καρδόπο σ’, μίαν θ’ αποκυλίεται , πουλόπο μ’, το δακρόπο σ’.
Ας σην σεβτάν διψάσκουμαι, ας σην εγάπ’ λιγούμαι, έρθα, επελελέγκωσα κ’ εσέναν καταρούμαι.
Ας σο χατήρ’ισ’ το πολλά εμπαίνω και χορεύω, αν κάθεσαι, θα κάθουμαι, αν σκούσαι φεύς, θα φεύω.
Ας σον Θεόν ντ’ εκόμπωσες κ’ επέρες τ’ εμορφίας, ας εψαλάφνες ,γιάβροπο μ’, κι ολίγα ανθρωπίας.
Ας’ σα χέρια σ’ ‘κ’ εχόρτασα φαΐν μιαερεμένον, πάντα φουμίεις, χολομανίεις, νε σκύλ αφορισμένον.
Αστρόπα είν’ τ’ ομματόπα σ’, φωτάζνε ‘ς σην σκοτίαν, κι όντες ελέπ’ατά, πουλί μ’,καίεται η καρδία μ’.
Αστρόπον εσυντρόμαζεν , ‘ς σο χάραμαν μερέαν, κ’ εγώ εψυχομάχενα, ‘ς σ’ εγάπς την μαχαιρέαν.
Αστροφεγγίζ’ ο πρόσωπο σ’, στραυτουλίζνε τ’ ομμάτια σ’, ατό η εμορφάδα σου , πουλί μ’, ’κι μετρισκάται.
Ατό η σεβτά σ’ κρένερον, ας σο κρενίν ,ντο πίνω, κι η χωρισία σ’ άψιμον, βρούλα ,ντο ‘κι νεβζήνω.
