Στον έρωτα δεν δίνει κανείς εξηγήσεις. Ο έρωτας υποχρεώνει τον άλλο να καταλάβει. Ιmile Pontich, Γάλλος συγγραφέας
Απόψ η νύχτα φέγγος έν, φέγγος κι άμον ημέρα, αρ έλα ας φιλιάσκουμες και πάμε στέρια στέρια.
Απόψ’ ,πουλόπο μ’, έπαρ’ μεν ‘ς σο γλυκύν την εγκάλια σ’, κανείντανε ,ντο έσυρες, κανείται, ντο εκάες.
Απόψ’ αποχωρίουνταν τ’ εγάπς τα δύο γάτια, αστρόπα, κλάψτεν για τ’ εμέν κ’ επάρτεν τα μουράτια μ’
Απόψ’ η κάρδια μ’ γεραλίν , η ψη μ’ καπατεμένον, απ’ ουρανού περ’μένω ‘σεν, αστρόπο μ’, χαρεμένον..
Απόψ’ θα σύρω κ’ έρχουμαι ,πουλί μ’, ‘ς σο κατωθύρ’ ισ’, κανείται ,ντο εχάλασα, το τρανόν το χατίρ’ ισ’.
Απόψ’ το βράδον ,γιαβρόπο μ’, έψα λαμπρής κερόπον, ούσ’ να τελείται τ’ άψιμον , θα κείσαι σ’ εγκαλόπο μ’.
Αρ με το άχ και με το βάχ εκύλτσαμ’ τα ημέρας, η πλάσ’ απέσ’ ‘ς σα κρένερα κ’ εμείς απέσ’ ‘ς σα ξέρας.
Αρ’ με τ’ ατό το ταπιάτ’, το ψόπο μ’ τυριαννίζεις, να δάκω ‘σε χολιάσκεσαι, να φιλώ ‘σε φουμίζεις,
Αρνί μ’, ΄ς σα σουμαδέματα σ’ εκόπαν τα μουράτια μ’, αν ελέπω τ’ αντρίσματα σ’, τ’ αχούλ’ιμ’ πα θα χάται.
Αρνί μ’, ας σα φιλέματα σ’, εκάγα κ’ εμανίγα, όντες ερρούξα ‘ς σην σεβτάν κ’ εσέν επετυλίγα.
