ΦΩΝΑΖΟΥΝ; Απλά φωνασκούν: Όχι βέβαια. Γκαρίζουν.
Αναρωτιέμαι αν ξαφνικά ο κόσμος κουφάθηκε ομαδικώς ή έγιναν ξαφνικά τα δικά μου τύμπανα ευαίσθητα.
Όλοι διαλύουν τις φωνητικές του χορδές. Για θέματα πολιτικά, κοινωνικά, οπαδικά .Για το ποιος πέρασε μια καλύτερη ζωή μέχρι χθες. Ποιος έβγαζε περισσότερα χρήματα. Ποιος υπήρξε μεγαλύτερος εραστής, τζογαδόρος, μάγκας, πολυταξιδεμένος, όμορφος, κοινωνικός.
ΤΑ ΙΔΙΑ παρατηρούνται και στο γυναικείο φύλο. Δεν συζητούν. Φωνάζουν. Σαν να μαλώνουν. Αναλόγως με την ηλικία. Ποια ήταν η καλύτερη νοικοκυρά, ποια άνοιγε το σπίτι της σε περισσότερους αναγνωρίσιμους καλεσμένους, ποια έχει ανοίξει την καρδιά της σε περισσότερους άντρες ή τέλος πάντων ότι έχει ανοίξει……
Η ΜΑΥΡΙΛΑ των καιρών δημιουργεί μια τάση παρελθοντικού εγωισμού. Νομίζω τείνει να γίνει η σύγχρονη αρρώστια και μάστιγα της εποχής μετά το Αλτσχάιμερ. Δεν βλέπει ο άλλος να έχει μέλλον. Δεν βλέπει καλά καλά το παρόν. Κι αρχίζει να φωνάζει. Να λέει τα δικά του. Να φτιάξει μια εικόνα από το παρελθόν και με τη θύμηση της να χαϊδέψει στοργικά την άσχημη διάθεση του…..Κανένας δεν μιλάει για το μέλλον. Ούτε καν για το σήμερα. Καθένας κατηγορεί τον απέναντι γι αυτά που δεν κάνει δίχως να κρατάει σημειώσεις παραλείψεων για τον εαυτό του. Και όταν η συζήτηση πηγαίνει στο παρελθόν, εκεί βγαίνουν οι χείμαρροι του εγωισμού της μισαλλοδοξίας, της φαντασίας, του ψέματος και του παραμυθιού…. θέλει ο καθένας και η κάθε μία να επιβληθούν για αυτό που-κανονικά ή δήθεν..- υπήρξαν. Όχι γι αυτό που είναι. Για τα …. μελλοντικά δεν μιλάει κανείς. Λες και πέθανε και δεν το γνωρίζει..ΚΑΚΑ σημεία των καιρών είναι όλα τούτα. Καταχνιά στην ψυχή και επανάληψη της κάθε μέρας σε φωτοτυπικό βαριεστιμάρας.
Απομακρύνουμε τις καρδιές μας. Και τελικά γινόμαστε αντάξιοι της μαυρίλας που μας κυριεύει διότι εμείς της δίνουμε το εισιτήριο στις ψυχές μας, αντί να αντιμετωπίσουμε τον οποίο κοινό εχθρό που δυναστεύει….
Κι όσα λόγια ανταλλάσουμε – για οποιοδήποτε θέμα να ξέρετε πως μας απομακρύνουν.
Καθημερινά η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, ώστε τα λόγια σας δεν θα βρίσκουν πια το δρόμο του γυρισμού. Κι εμείς κανέναν δρόμο ή μονοπάτι να στρώσουμε για τα παιδιά μας.
Καρακασίδης Σ. Δημήτρης
