Η ανασφάλεια και η απογοήτευση διαποτίζει βαθιά ακόμη και τον άλλοτε αμετανόητο γλεντζέ και ακραία αισιόδοξο ελληνικό λαό. Βέβαια, δεν μέτρησε και λίγες κατραπακιές τα τελευταία χρόνια. Πριν σηκώσει κεφάλι από τα μνημόνια, πλάκωσαν οι πανδημίες. Προτού συνέλθει από τη διάψευση των ψευδαισθήσεων της πρώτης φοράς αριστερά, τον βρήκε κατάστηθα ο πόλεμος της Ουκρανίας και ο ενεργειακός εφιάλτης. Έτσι, σήμερα, στην τέταρτη εβδομάδα του εκλογικού έτους 2023, συναντάς καθημερινά ανθρώπους που δεν κόβουν φλέβα για κανένα κόμμα και δηλώνουν εκλογικά αδιάφοροι.
Ωστόσο, δεν είναι όλα μαύρα. Πρώτο, γιατί όλες οι προγνώσεις συγκλίνουν σε έναν ήπιο χειμώνα. Δεύτερο, κάτι ανέλπιστο, που ήρθε να ανατρέψει βεβαιότητες και να δώσει νέο ενδιαφέρον στην καθημερινότητα μας, είναι ο εκρηκτικός μηχανισμός που πυροδότησε ο Λουτσέσκου στη Λεωφόρο και έχουμε πάλι πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Τρίτο, η σταθερή αξία της πολιτικής μας σκηνής, ο Κυριάκος Πιερρακάκης, που ξεπέρασε τις 1.500 ψηφιακές υπηρεσίες και συνεχίζει ακάθεκτος να περνάει νομοσχέδια με ευρύτατες πλειοψηφίες στην ελληνική Βουλή.
Στην Εορδαία και γενικότερα στην Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης η απογοήτευση αλλά και η αισιοδοξία συνδέονται απόλυτα με τις εξελίξεις στο πεδίο της ενεργειακής μετάβασης. Η απολιγνιτοποίηση εκλήφθηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία ως κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο, αλλά από την άλλη ακόμη και οι έσχατες αχτίδες ελπίδας που αχνοφέγγουν στην περιοχή, ξεπηδούν μόνο μέσα από τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας.
Πού πηγαίνουν, επομένως, τα πράγματα; Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Εκεί που τα οδηγούμε ως κοινωνία. Ούτε οι καταστροφές ούτε οι θρίαμβοι έρχονται τυχαία. Όλα είναι αποτελέσματα της προσπάθειας των μεγάλων κοινωνικών ρευμάτων. Οι κοινωνίες αλλάζουν όταν υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές συμφωνίες και ισχυρές κοινωνικές συγκλίσεις. Ας αφήσουμε τις υπεκφυγές σχετικά με την αιτία της οσμής του ψαριού και τη μοιρολατρία. Οι ηγέτες εμπνέουν το όραμα. Όμως, οι αλλαγές έρχονται μόνο όταν ενεργοποιείται η κοινωνία.
Όλοι έχουμε δικαίωμα να αισθανόμαστε απογοήτευση σε κάθε αποτυχία της κοινωνίας μας. Είμαστε, όμως, ξοφλημένοι αν δεν προσπαθήσουμε. Δεν μπορεί να γκρινιάζει ο ρίψασπις, αυτός που απέχει από τη μεγάλη κούρσα της κοινωνίας και κοιτάζει μόνο την πάρτη του. Οι αγώνες κερδίζονται από τις δεμένες ομάδες. Κι αυτή η μάχη θα κερδηθεί, αν καταφέρουμε να χτίσουμε μια κοινωνία με αδιάσπαστους δεσμούς, έναν στρατό με ισχυρή συνοχή.
Έρρωσθε!
}… έχουμε δικαίωμα να αισθανόμαστε απογοήτευση, όμως είμαστε ξοφλημένοι αν δεν προσπαθήσουμε …~
