Πριν πενηνταοχτώ χρόνια, σαν σήμερα την 19η Νοεμβρίου 1958, ένας νέος άνθρωπος, έχοντας επίγνωση της ταυτότητάς του και της ιστορίας του, έφευγε από αυτή τη ζωή, μαχόμενος.
Ο Κυριάκoς Μάτσης αγωνιζόμενος για τον Ελληνισμό και για την απελευθέρωση (και ) της τότε κατεχόμενης Κύπρου, έδειξε με την πράξη του τη συνέχεια της ελληνικής αντιστασιακής πορείας.
Αντίστασης στην κατοχή, στο φασισμό, στο Ναζισμό, στην υποδούλωση, στον εξανδραποδισμό.
Της πράξης βεβαίως είχε προηγηθεί ο λόγος του, όπως συμβαίνει σε όλους τους αληθινούς αγωνιστές.
Ως μαθητής στην Κύπρο: « …η νεολαία βρίσκεται μπροστά σε πραγματικό αδιέξοδο. Αλλά η Ελληνική νεολαία δεν θα βρεθεί ποτέ σε μια τέτοια θέση. Μοναδική της ιδεολογία πρέπει να είναι η ιδεολογία της Ελλάδος, μοναδικό της σύμβολο η Ελληνική γαλανόλευκη».
Ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη: « ….Η Κύπρος διέρχεται μίαν των κρισιμοτέρων στιγμών της μακραίωνος ιστορίας της. Μέσα από τα βάθη των αιώνων ένας λαός ζητά την λευτεριά του. Και ξέρει ο λαός αυτός ν’ αγωνίζεται, να παλεύει, να υποφέρη…»
Ως Έλληνας μπροστά στον Άγγλο κατακτητή : « …ού περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής».
Σήμερα ο Μάτσης βλέπει τους «επιγόνους» του στην Κύπρο να συνομιλούν με τον κατακτητή, τους εκπροσώπους του πιο φασιστικού κράτους στον πλανήτη, να εκλιπαρούν για «λύση», να νομιμοποιούν τον εισβολέα, τους εποίκους, το έγκλημα.
Την ίδια στιγμή ο Μάτσης της πράξης και του λόγου, βλέπει στην Ελλάδα την πτώχευση, τη χρεοκοπία, την οικονομική, κοινωνική, δημογραφική και εθνική κατάρρευση. Το κάψιμο της ελληνικής σημαίας στην Αθήνα, πενηνταοχτώ χρόνια μετά από τη δολοφονία του είναι η τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος.
