Από τις…πίτσες, στα… σουβλάκια! – Ο Ανεμοδείκτης σχολιάζει (6/3)

Η παρακάτω είδηση δημοσιεύτηκε προχθές, Τρίτη 4 Μαρτίου, στο e-ptolemeos.gr:

«Παρίστανε το Δήμαρχο και παρήγγειλε 700 ευρώ σουβλάκια.

Με ανάρτησή του, γνωστό σουβλατζίδικο της Πτολεμαΐδας, ενημερώνει για τηλεφωνική απάτη που δέχτηκε. Απατεώνας προσποιούμενος το Δήμαρχο Εορδαίας έκανε παραγγελία από το κατάστημα ύψους 700 ευρώ. Η ανάρτηση θέλει να καταγγείλει και να στρέψει την προσοχή σε τέτοιες προσπάθειες επιτήδειων να εξαπατήσουν πολίτες και καταστηματάρχες.

Η ανάρτηση αναφέρει τα παρακάτω:

“Ο πανέξυπνος με τον αριθμό τηλεφώνου 6949691233

Έκανε πριν μισή ώρα μια παραγγελία κοντά στα 700€ μαζί με τις κάρτες που ζήτησε ,

Και χρησιμοποίησε κ το όνομα του Δημάρχου ότι θα κεράσει τους υπαλλήλους του…

Όποιος τον έχει φίλο τον κύριο να τον χαίρεται θα του έρθει κ ραβασάκι από δικηγόρο…”»

***

Αν κάνετε μια ανάλογη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα διαπιστώσετε πως η Πτολεμαΐδα δεν είναι η μόνη πόλη που συνέβη κάτι τέτοιο.

Ανάλογα περιστατικά σημειώθηκαν πρόσφατα στο Βόλο και το Λουτράκι, όπου, επίσης, κάποιοι προσποιούμενοι το Δήμαρχο της περιοχής παρήγγειλαν μεγάλο αριθμό από σουβλάκια!

Φυσικά, δεν είναι καθόλου απίθανο να υπάρξουν και άλλες περιοχές όπου θα βρεθούν κάποιοι που θα θελήσουν να κάνουν ανάλογες φάρσες.

***

Πάντως οι φάρσες αυτού του τύπου δεν είναι ούτε πρωτότυπες ούτε εμφανίζονται για πρώτη φορά.

Είναι φάρσες που γινόταν και παλιότερα, όταν και πάλι όσοι τις έκαναν προσποιούνταν κάποιο πολιτικό πρόσωπο ή έναν στενό του συνεργάτη.

Απλώς άλλαξε το είδος του φαγώσιμου που παραγγέλνουν οι επίδοξοι φαρσέρ, αφού σήμερα προτιμούν τα σουβλάκια ενώ παλιότερα επέλεγαν τις πίτσες!

***

Γιατί τις πίτσες;

Επειδή ήταν η εποχή που αφθονούσαν οι πιτσαρίες, τις οποίες συναντούσες σχεδόν σε κάθε γωνιά των δρόμων των πόλεων!

Επίσης, τις μέρες εκείνες που γινόταν αυτού του είδους οι παραγγελίες ήταν πιο εύκολο και με πολύ λιγότερο ρίσκο το να κάνει φάρσα κάποιος καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα της αναγνώρισης κλήσης στις σταθερές (σ. σ. μόνο αυτές υπήρχαν) τηλεφωνικές συνδέσεις που διέθεταν τα διάφορα καταστήματα.

Οι φάρσες είχαν ως στόχο τους τούς πολιτικούς, κυρίως, και πολλές φορές δεν γινόταν μόνο από κομματικούς αντιπάλους τους αλλά και από εσωκομματικούς.

***

Παλιότερα συζητιόταν για πολλά χρόνια στα δημοσιογραφικά γραφεία η φάρσα με τις πίτσες που είχε γίνει ένα βράδυ εις βάρος μερικών πολιτικών από συναδέλφους τους του ιδίου κόμματος.

Μιας και πλησίαζαν οι εκλογές τα «θύματα» της φάρσας αποφάσισαν ένα βράδυ να συγκεντρωθούν μυστικά σ’ ένα σπίτι που βρισκόταν σε μια σχετικά απομονωμένη περιοχή.

Για κακή τους τύχη και παρά τις προφυλάξεις που πήραν πηγαίνοντας, τους είδε ένας κοινός τους γνωστός, ο οποίος έσπευσε να ενημερώσει τους συναδέλφους τους που δεν είχαν κληθεί στη συνάντηση.

Οι τελευταίοι, αφού το συζήτησαν για λίγο μεταξύ τους αποφάσισαν πως η μυστική συνάντηση θα έπρεπε να έχει και το ανάλογο… φαγητό.

Και τι καλύτερο από την πίτσα!

***

Έτσι, τηλεφώνησαν σε όλες τις πιτσαρίες της περιοχής και παρήγγειλαν από καμιά δεκαριά πίτσες απ’ την κάθε μια, μεγέθους γίγας, δίνοντας ως διεύθυνση παράδοσης αυτή του σπιτιού των συγκεντρωμένων.

Το μηχανάκι με τις πρώτες πίτσες δεν άργησε να φτάσει και μόλις χτύπησε το κουδούνι ο οικοδεσπότης βρέθηκε έκπληκτος μπροστά σ’ ένα βουνό από κουτιά μεγέθους γίγας.

Αφού ξεπέρασε την αρχική έκπληξη του και μιας και ήταν πολιτικό πρόσωπο που σε λίγες μέρες θα ζητούσε την ψήφο των πολιτών, πλήρωσε το σχετικό αντίτιμο και τις παρέλαβε.

***

Το ίδιο συνέβη όταν έφτασε το δεύτερο μηχανάκι και το τρίτο.

Μετά το τέταρτο, όμως, οι συγκεντρωμένοι συνειδητοποίησαν πως δεν θα ξέμπλεκαν εύκολα και αποφάσισαν να το διαλύσουν όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Έτσι, την ώρα που χάνονταν μέσα στη νύχτα μπροστά στο σπίτι έφταναν τα μηχανάκια το ένα πίσω απ’ το άλλο και οι ταλαίπωροι διανομείς χτυπούσαν μάταια και χωρίς καμιά ανταπόκριση το κουδούνι.

***

Για το ποιοι βρίσκονταν πίσω απ’ τη φάρσα αυτή υπήρχαν πολλές και σοβαρές υποψίες, αλλά δεν υπήρχαν αποδείξεις.

Εξάλλου, τότε τα τηλέφωνα δεν διέθεταν αναγνώριση κλήσης και οι πιτσαρίες της εποχής, καλή τη πίστη, δεν ζητούσαν τηλέφωνο εκείνου που έκανε την παραγγελία για να την επιβεβαιώσουν και αρκούνταν μόνο στη διεύθυνση.

Διαφορετικές εποχές, ίδιες φάρσες…