Οι μεγάλες αντιφάσεις στις τάξεις του κοινωνικού ρεύματος που ανέδειξε τον κ. Τσίπρα και τους συμμάχους του στην εξουσία είναι πλέον ορατές και εν πολλοίς αναμενόμενες. Τον Οκτώβριο του 2014 έγραφα στην ίδια στήλη:
«Στο κοινωνικό μέτωπο η απαξίωση της δημοκρατικής διαδικασίας ως μέσο επίλυσης των προβλημάτων της χώρας και η διεκδικητική τακτική των «κινημάτων» της Αριστεράς είναι συμπεριφορές τις οποίες μια μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα βρει αργά ή γρήγορα μπροστά της. Πως θα αντιδράσει όντας κυβέρνηση σε αγανακτισμένες κινητοποιήσεις, απεργίες, καταλήψεις , πορείες και παντός είδους «λαϊκές διεκδικήσεις»; Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως και το ΠΑΣΟΚ, ως πρώτο διδάξαν τον Εθνολαϊκισμό, πληρώθηκε ακριβώς με το ίδιο νόμισμα όταν οι αγορές έπαψαν να τροφοδοτούν τους κομματικούς στρατούς και διαπιστώθηκε ότι όχι μόνον ο βασιλιάς ήταν γυμνός αλλά χρωστάμε -όλοι μας- και τα ανύπαρκτα ρούχα. Έτσι στα στερνά του κολυμπά πλέον στα μαύρα νερά της απόλυτης πολιτικής ανυποληψίας».
Εύκολα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει πως τα πολιτικά χαρακτηριστικά και ατζέντα του πρώιμου ΠαΣοΚ του 1980 λίγες διαφορές έχουν με αυτά του ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε τις κοινωνικές εφεδρείες, ούτε την πολυτέλεια του χρόνου, ούτε τα λεφτά, πολλώ δε μάλλον έτερο στρατόπεδο να συνταχθεί πέραν αυτού της Δύσης, ώστε να αντέξει στην εξουσία. Δεν ξέρω αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, σίγουρα όμως οι ανθρώπινες συμπεριφορές λίγο έχουν αλλάξει στην πάροδο του χρόνου. Δεδομένης επίσης της τηλεοπτικής συμπύκνωσης του ιστορικού χρόνου δεν είναι απίθανο η δεύτερη φορά να ακολουθήσει την πρώτη, με ίδια χαρακτηριστικά και πολύ σύντομα.
Εκ των υστέρων πρέπει να συμπληρώσουμε πως ακόμη ένα πρόβλημα, ίσως βαθύτερο, βρίσκεται στο γεγονός πως ενώ η ουτοπία μπορεί να αποτελέσει ένα όραμα το οποίο μπορεί να συνεπάρει τις μάζες –όπως και έγινε-, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως στρατηγικός στόχος, αυτό οδηγεί σε τραγωδία. Ομοίως, η ανεύθυνη αντιπολίτευση, και δεν είναι πρώτος διδάξας ο ΣΥΡΙΖΑ σ΄ αυτό, είναι βέβαιο ότι οδηγεί και σε μια εξίσου ανεύθυνη κυβέρνηση. Η ανάληψη κυβερνητικής θέσης δεν μετατρέπει δια μαγείας έναν ανεύθυνο άνθρωπο σε υπεύθυνο, δεν κάνει τον πονηρό πολιτευτή πολιτικό άνδρα, η δημόσια θέση δεν εξαγνίζει αλλά σίγουρα μπορεί να μωράνει όχι μόνο τους επιρρεπείς στη μωρία. Συνακόλουθα, η άρνηση εναρμόνισης των εσωτερικών πιστεύω κάποιου με την πραγματικότητα οδηγεί σε υπαρξιακή σύγχυση ή αυτό που οι ψυχολόγοι καλούν γνωστική ασυμφωνία. Επιφαινόμενο του παραπάνω γεγονότος είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή τελεί σε οντολογική διχοτομία καλώντας τον κόσμο να συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις εναντίον της κυβέρνησης που αυτός ελέγχει!
Στην πολιτική επιστήμη υπάρχει μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα σ΄ αυτό που καλούν οι αγγλοσάξονες politics, τη χαμηλή πολιτική διαδικασία της τακτικής και των ελιγμών , και του policy, της υψηλής πολιτικής διαχείρισης κεντρικών στρατηγικών επιλογών. Δυστυχώς η αποκλειστική σχεδόν χρήση χαμηλής πολιτικής μπαλωμάτων σε συνδυασμό με την έλλειψη ενός γενικού στρατηγικού σχεδίου ή η χρήση ενός υποκατάστατού του -βλέπε ουτοπία- δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα λιμνάζοντα προβλήματα της χώρας.
Ως εκ τούτου, ενώ ο κ. Τσίπρας είναι καλός τακτικιστής φαίνεται να μην διαθέτει στρατηγικό σχέδιο και τούτο έγινε πολύ γρήγορα αντιληπτό αφενός από τους εταίρους στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης και αφετέρου πλέον σχεδόν από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Το ιδεολόγημα-καρικατούρα του αντιμνημονίου έτσι κατέρρευσε όσο επιπόλαια στήθηκε και τώρα δεν έχει από πού να πιαστεί. Αυτό είναι όμως το τίμημα που πληρώνει κάθε οπορτουνιστής αργά ή γρήγορα.
Ο Δημήτρης Σιόλιος είναι επιχειρηματίας εκπαιδευτικός και μέλος της ΔΕ της Δράσης
www.siolios.gr
