Παρακολουθώντας αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, διαπιστώνει κανείς ότι σαράντα χρόνια μετά την μεταπολίτευση το πολιτικό μας σύστημα απέχει μακράν από την ενηλικίωση του. Η οικονομική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια, ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο του σαθρού εποικοδομήματος που στήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες.
Το σύνθημα ψωμί-παιδεία-ελευθερία-λαϊκή κυριαρχία που ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά, βρήκε δυστυχώς την έκφραση του μέσα από το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης (Ν.Δ-ΠΑ.ΣΟ.Κ.), στηριγμένο στα δανεικά, με έντονα τα φαινόμενα διαπλοκής, αδιαφάνειας, διαφθοράς, διασπάθισης του δημοσίου χρήματος σε αντιπαραγωγικές δραστηριότητες, στο βωμό της εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας των πολιτικών μας εκπροσώπων που τελικά οδήγησε στη μεγαλύτερη δημοσιονομική κρίση ελλειμμάτων και χρέους.
Τα τελευταία πέντε χρόνια οι κυβερνήσεις των μνημονίων, παίζοντας το κρυφτούλι με την τρόικα δεσμεύονται, υπογράφουν και «εφαρμόζουν» προγράμματα εξόδου που ούτε διάβασαν, ούτε διαπραγματεύτηκαν, ούτε πίστεψαν. Από την άλλη, η εκάστοτε αντιπολίτευση μονίμως στα κάγκελα -όχι σε όλα- ακόμα και για μέτρα που σε μεγάλο βαθμό αντιμετωπίζουν χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους. Στο τέλος, το μόνο που εφαρμόστηκε ήταν οι οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων κυρίως σε χαμηλόμισθους, ενώ τα απαραίτητα για τη επανεκκίνηση της οικονομίας διαρθρωτικά και αναπτυξιακά μέτρα, οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις για χρόνιες παθογένειες, ουδέποτε εφαρμόστηκαν ολοκληρωμένα στην πράξη.
Το χειρότερο; Tο πολιτικό σύστημα μέσα σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση που το ίδιο δημιούργησε δεν μπόρεσε να βρει ένα ελάχιστο πεδίο συνεννόησης, μια κοινή συνισταμένη για να εκπέμψει ένα μήνυμα σταθερότητας στο εξωτερικό που σε συνδυασμό με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στο κράτος, την φορολογία, την πάταξη της γραφειοκρατίας και τη διαφθορά, θα μπορούσε να δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη σταδιακή έξοδο από την κρίση.
Αντί αυτού τι έχουμε;
Μια παραπαίουσα κυβέρνηση που μετά το ναυάγιο του “success story”, οδηγεί τη χώρα κακήν κακώς σε νέες εκλογές (τέταρτη φορά μέσα στην πενταετία) σε κλίμα φόβου ανασφάλειας και φτηνών εκβιαστικών διλημμάτων.
Από την άλλη μια αξιωματική αντιπολίτευση με μοναδικό όπλο την αντιμνημονιακή ρητορική, με έντονα στοιχεία λαϊκισμού, να οδεύει προς την εξουσία με συγκρουσιακές διαθέσεις με τους ευρωπαίους εταίρους χωρίς εναλλακτικό σχέδιο.
Εντός των συνόρων διακηρύσσει το νέο, διατηρώντας όμως στα προγράμματα της, στην ουσία την ίδια κρατικιστική λογική που μας έφερε ως εδώ, θυμίζοντας κυβερνήσεις περασμένων δεκαετιών. Η μόνη αλλαγή; Η αντικατάσταση των «διεφθαρμένων» από τους «αδιάφθορους» και όλα θα πάνε καλά. Όμως, όπως έλεγε και ο μεγάλος φυσικός Αϊνστάιν «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παράνοια από το να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα».
Φοβάμαι πως η ταλαιπωρημένη από τις ακραίες επιπτώσεις της κρίσης κοινωνία των εκατομμυρίων ανέργων, των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων και των εξαντλημένων μισθωτών-συνταξιούχων, θα απογοητευτεί για μια ακόμη φορά πέφτοντας θύμα εύκολων υποσχέσεων και μεγαλόπνοων -κενών περιεχομένου- συνθημάτων. Φοβάμαι επίσης, πως πολύ σύντομα η ωμη πραγματικότητα (όπως και με τους προηγούμενους) θα προσγειώσει ανώμαλα και τους μεν και τους δε. Αυτό που όμως δεν ξέρω, είναι κάτω από ποιες συνθήκες θα πραγματοποιηθεί αυτή η προσγείωση.
Γιατί με το Ποτάμι;
Οι παραπάνω αναλύσεις, διαπιστώσεις και προβληματισμοί είναι προϊόντα καθημερινής σχεδόν συζήτησης τα τελευταία χρόνια με τον κόσμο και κυρίως τους ανθρώπους της εργασίας, της αγοράς και της επιχειρηματικής δράσης (ευτυχώς υπάρχουν ακόμα και αυτοί), ανάμεσα στους οποίους εδώ και 25 χρόνια ζω και εργάζομαι. Κοινή διαπίστωση πλέον των λογικά σκεπτόμενων μελών της κοινωνίας είναι ότι όλες αυτές οι παλινωδίες του παλαιού πολιτικού συστήματος, μας έφεραν στο απόλυτο αδιέξοδο με άμεσες επιπτώσεις και σε ότι πλέον υγιές έχει απομείνει. Αυτό λοιπόν το δημιουργικό κομμάτι της κοινωνίας, άρχισε να ασφυκτιά με αυτά που γίνονται. Θέλει να εκφραστεί, να φωνάξει, να συμμετέχει πλέον ενεργά.
Την ευκαιρία την έδωσε το Ποτάμι
Αν έπρεπε λοιπόν να πω τι είναι για μένα το Ποτάμι, θα έλεγα πρωτίστως πως είναι η πολιτική αφύπνιση και η ορμητική κάθοδος στην πολιτική της νέας μεσαίας τάξης. Αυτής που απαρτίζεται από ανθρώπους της κοινής λογικής και του διαλόγου, μακριά από κάθε είδους ακρότητες.
Είναι οι άνθρωποι της εργασίας (αυτούς που έχουν ένσημα να δείξουν), που τους ενώνουν η κοινή παιδεία, οι αξίες και η κοινή στάση για τα πράγματα (κοινωνική δικαιοσύνη, ευρωπαϊκός προσανατολισμός, φιλελεύθερο πνεύμα, πίστη στο Κράτος Δικαίου και στην κοινωνία των ίσων ευκαιριών).
Ταυτόχρονα, είναι θυμωμένοι και θέλουν να το δείξουν δημιουργικά. Είναι θυμωμένοι με το γεγονός πως ένα κλειστό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, λαμβάνει συστηματικά αποφάσεις για αυτούς, χωρίς αυτούς.
Το Ποτάμι είναι η πρώτη, γόνιμη διοχέτευση του θυμού.
Το σύνθημα: Να τα αλλάξουμε όλα, χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα τα λέει όλα….
Πολλοί διερωτώνται, καλά όλα αυτά, αλλά ποιο είναι το πρόγραμμα σας;
Τι παραπάνω θα κάνετε που δεν το κάνουν οι άλλοι;
Βέβαια τα είδαμε και τα πλήρως κοστολογημένα προγράμματα των άλλων. Μόλις γίνουν κυβέρνηση γίνονται κουρελόχαρτα.
Πράγματι, το Ποτάμι ίσως να μην έχει αναλυτικό πλήρως κοστολογημένο πρόγραμμα για το κάθε τι, γιατί απλούστατα η πολιτική δεν είναι αντιπαράθεση προγραμμάτων όπως νομίζουν πολλοί. Είναι πρωτίστως αντιπαράθεση αξιών, ανθρώπων και στρατηγικών. Τα προγράμματα είναι η δυναμική εφαρμογή των αξιών σου πάνω σε πραγματικές συνθήκες.
Το Ποτάμι έχει λοιπόν αξίες και αυτές τις αντιλαμβάνεσαι, γιατί αγγίζουν τη συνείδηση και τις ευαισθησίες σου όσο παρακολουθείς από κοντά τις θέσεις, τους προβληματισμούς και τις ιδέες των ανθρώπων που δηλώνουν υποστηρικτές του.
Επιπλέον η πρόταση του Ποταμιού, που συνδυάζει τις αξίες του σοσιαλισμού με τις φιλελεύθερες ιδέες, σε ένα δημιουργικό μίγμα ικανό και απαραίτητο για την ανόρθωση της οικονομίας και της κοινωνίας, είναι κάτι που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Όμως αυτό που κυρίως με κέρδισε στο Ποτάμι είναι οι άνθρωποι του. Η γνήσια πρόθεση των περισσοτέρων που αποφάσισαν να ρισκάρουν τα ονόματα τους (και την καριέρα τους) σε μια δημόσια υπόθεση: αυτήν της ανανέωσης και εμπλουτισμού της πολιτικής ζωής της χώρας. Άνθρωποι με επιτυχίες στον επαγγελματικό στίβο, στην εκπαίδευση, στις επιστήμες, τα γράμματα, τις τέχνες, χωρίς οι περισσότεροι να έχουν έντονο κομματικό παρελθόν, με συμμετοχή όμως κάποιων από αυτούς στα κοινωνικά, επαγγελματικά, πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα. Άνθρωποι που ψήφιζαν διαφορετικά κόμματα αλλά έχουν τους ίδιους προβληματισμούς και ανησυχίες για το μέλλον.
Άνθρωποι που πρεσβεύουν τις ίδιες αρχές, τις ίδιες αξίες και είναι πλέον αποφασισμένοι και μαζί με αυτούς κι εγώ, να εκθέσουμε τον εαυτό μας για τη συνωμοσία του καλού.
Με το Ποτάμι, στις θέσεις ευθύνης μπορούν να βρεθούν οι ικανοί – οι θαρραλέοι – οι μελετημένοι – οι λογικοί.
Η Ελλάδα δεν θα σωθεί αν συνεχίσουν να την κυβερνάν οι ίδιοι και οι ίδιοι, αλλάζοντας απλώς στρατόπεδο ή αλλάζοντας ταμπέλα και αρχηγό.
Αυτή η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί από το καινούργιο. Από τους δημιουργούς – από αυτούς που έχουν χτίσει στη ζωή τους – και δεν χρειάζονται την πολιτική ως μέσο για να το κάνουν.
Με Εκτίμηση,
Αντώνης Σιαμπανόπουλος
Υποψήφιος Βουλευτής Π.Ε. Κοζάνης
Το Ποτάμι
http://siabanopoylos.blogspot.gr
