Λίγες ώρες πριν την αυγή του 2020 συνειρμικά ίσως ο καθένας να κάνει τον απολογισμό του. Καλό είναι, έστω και για λίγο. Φυσικά η ζωή συνεχίζεται, αλλά όπως λέει και ο στίχος από ένα αγαπημένο τραγούδι «κάθισα και μέτρησα τις πιο μεγάλες μας στιγμές…».
Δε θα κάνω ακριβώς αυτό σήμερα, αλλά με μια γρήγορη σκέψη, έβαλα κάτω τι συνέβη το 2019 για την περιοχή, τη χώρα, τα επαγγελματικά και φυσικά τα προσωπικά, όπως και αν αυτά ορίζονται.
Η χρονιά που φεύγει σημαδεύτηκε από σημαντικές πολιτικές αλλαγές. Νέα κυβέρνηση, νέοι βουλευτές, νέος Περιφερειάρχης, αλλαγές Δημάρχων, περίπτωση απλής αναλογικής στην πράξη και αναδιάταξη της πολιτικής σκακιέρας σε επίπεδο Δυτικής Μακεδονίας.
Μία Δυτική Μακεδονία που από τις αρχές Σεπτέμβρη ζει σε ρυθμούς απολιγνιτοποίησης.
Εκείνη η περίφημη ανακοίνωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, από τη Νέα Υόρκη, έσκασε σαν βόμβα στη Δυτική Μακεδονία.
Η απεξάρτηση από το λιγνίτη για την υπόλοιπη χώρα, που νομίζει πως μπορεί να πληρώνει και φθηνότερο ρεύμα αν κλείσουμε τα εργοστάσια, ίσως να φαντάζει ως το μέγιστο βήμα για την κλιματική αλλαγή, αλλά δεν είναι.
Για τη δική μας γη, για τους δικούς μας ανθρώπους, για τις πόλεις και τα χωριά μας, αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη ιστορική, οικονομική και κοινωνική αλλαγή στη σύγχρονη εποχή μας.
Διαφωνούμε ή αν θέλετε δεν συμφωνούμε απόλυτα με το φίλο μου και συνάδελφο, Παναγιώτη Πλιάτσιο(στο δελτίο του Top Channel) για το αν η κοινωνία έχει καταλάβει απόλυτα τι θα συμβεί.
Επιμένω πως δεν έχει καταλάβει απόλυτα, παραδέχομαι πως άρχισε να σκέφτεται αρνητικά βλέποντας το χάος που θα επικρατήσει τα επόμενα χρόνια στην περιοχή.
Πρόσωπα σκυθρωπά, προβληματισμένα, νέες οικογένειες με παιδιά που δεν ξέρουν αν πρέπει να αναζητήσουν από τώρα αλλού την τύχη τους.
Είδα μετά από καιρό, έναν παλιό καλό φίλο. Παράτησε την οικογένεια και πήγε να δουλέψει μακριά, με πολύ λιγότερα λεφτά απ’ ότι δούλευε στα Ορυχεία: «Που να ξαναβρώ δουλειά εκεί μέσα. Καλύτερα λιγότερα, αλλά σίγουρα».
Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί του. Είναι σοκ.
Είχαμε σκαρώσει, με τα παιδιά της εφημερίδας, ένα ιστορικό πρωτοσέλιδο την ημέρα του πρώτου Περιφερειακού Συμβουλίου: «Γιατί το 2028;»
Και μετά ήρθε το 2023. Κάθε φορά που θα αλλάζουμε χρόνο από εδώ και στο εξής, για τη Δυτική Μακεδονία δεν θα είναι η «καλή χρονιά» αλλά η «αντίστροφη μέτρηση».
Όσο θυμάμαι να δίνω ρεπορτάζ κάτω από τις σβηστές μονάδες του ΑΗΣ Καρδιάς ή αργότερα να περπατάμε στο κουφάρι του ΑΗΣ Αμυνταίου, σφίγγεται όλο το κορμί μου.
Την επομένη, έτυχε να ξαναπάω στο Αμύνταιο, σε μια από τις κορυφαίες επιχειρήσεις της περιοχής. Ανέβηκε το ηθικό μου, το αποτύπωσα στο βιβλίο επισκεπτών ως την ελπίδα, το φάρο και το παράδειγμα για την επόμενη μέρα.
Ναι, μπορεί να έχουμε δυνατότητες, να έχουμε ανθρώπους, πλεονεκτήματα, αλλά κανείς δεν μπορεί να απαντήσει πως, πότε και από πού, θα καλυφθεί άμεσα το ΑΕΠ της Δυτικής Μακεδονίας το οποίο θα συνθλιβεί.
Κανείς δεν έχει δώσει πειστική απάντηση ακόμα, πως και πότε θα καλυφθούν οι χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας.
Καλώς η κακώς, αυτό αφήνει πίσω το 2019.
Μια κλεψύδρα που αδειάζει επικίνδυνα.
Σ’ αυτό το δύσκολο περιβάλλον, εμείς μέσα από τον Πτολεμαίο, τον Εορδαϊκό Παλμό και το e-ptolemeos.gr, προσπαθούμε να δώσουμε καθημερινά τη μάχη της ενημέρωσης παρουσιάζοντας με καθαρή ματιά και χωρίς κραυγές, όσα συμβαίνουν ή όσα πρόκειται να συμβούν στην περιοχή.
Είναι αυτό το κάρμα καμιά φορά, τα παιχνίδια της μοίρας που φέρνουν ανθρώπους να συνεργαστούν την κατάλληλη στιγμή.
Με τον Αντώνη Πουγαρίδη, τα βρήκαμε από την πρώτη στιγμή, δεν χρειάστηκαν πάνω από 10 λεπτά και ένας καφές στο πόδι, σαν να μας έλεγε κάποιος «τώρα είναι η στιγμή».
Κάρμα…
Το 2019 εκτός από αυτό το σφίξιμο για το μέλλον της περιοχής, αφήνει πίσω και την αρχή νέων πραγμάτων και ένα από αυτά είναι η συνεργασία με το ιστορικό συγκρότημα της οικογένειας Πουγαρίδη, του οποίου έχω την τιμή να είμαι μέλος από τις αρχές Σεπτέμβρη.
Κάρμα…
Κάνοντας και έναν προσωπικό απολογισμό, το 2019 θα μείνει αξέχαστο.
Νίκες, ήττες, νέοι φίλοι, νέοι εχθροί, αλλά και πράγματα τα οποία κάποιοι μας στέρησαν όλη μας τη ζωή.
Δε θα κλείσω με τις κλασικές ευχές, αλλά με κάτι που άκουσα προχθές και με συγκλόνισε:
Ας είναι το 2020 αφιερωμένο «στους γονείς που ψάχνουν γη για τα παιδιά τους».
Καλή χρονιά…
