Πέρασαν πολλά χρόνια από τη ζωή μου για να καταλάβω
ότι το «α» και το «ω» είναι η αρχή και το τέλος της λέξης «αγαπώ». Ανώνυμος
Ατό τ’ άκλερον η σεβτά καρδίας τογραεύει, και ν’ άμον ασπρομάντηλον, εκεί απέσ’ πάει, κονεύει.
Ατό τη σεβτάς η γαϊλέ καμίαν ‘κι τελείται, άμον το χιόν’ ,ντο καπατεύ, ραχιά και ραχομύτια.
Ατό,ντο έχω απέσ’ ‘ς ση ψη μ’ και πώς να ‘μολογώ σε, αχούλ’ αν έεις, εγροίξον α, ‘ς σ’ ομμάτια όντες τερώ σε.
Ατός π’ εποίκε σ’ άγγελον, άνθρωπος για Θεός ι, αν ‘κ’έρχεσαι σ’εγκαλόπο μ’,να σύρ’ και παίρ το φως ισ’.
Ατόσον και ν εφώτ’σεν α ο Θ’όν την εμορφία σ’, έλαμψεν κ’ επαρλάεψεν το τσόλ’ η γειτονία σ’
Ατού ‘ς σ’ άσπρα τα ψήα ισ’ ζευγάρια περιστέρια, ενοιξαν τα φτερόπα τουν, ν’ έρταν ‘ς σ’ εμά τα χέρια.
Ατού ‘ς σ’ άσπρα τα ψήα σ’ ισ’ αρ’ πότε θα κονεύω, υπομονήν, υπομονήν , άλλο ‘κι ταγιανεύω.
Ατού ‘ς σα χείλια σ’ πη γονεύ’, άλλο ‘κι τρώει το μέλ’ι, άλλο ‘κι πίν’ ροδόσταμαν ‘κι ζελεύ το σεκέρ’ ι.
Αφέντρα μάνα εποίκε ‘σεν κ’ εγέντς ‘περηφανία, ‘ς ση σεβτάν λαλασιάρενα κι αρχόντσα ‘ς ση δουλείαν.
Αφκά ‘ς σο σπαρελόπο σου, ντο είν’ τα χειμωνάπια, ποίος θα χουσματεύ ατά κι εφτάει ατά αμανάτια.
