του Μωυσιάδη Παναγιώτη
Στυλίδη, παίξον κεμεντζέν,
παίξον α μερακλία,
να σκουντουλίζ’νε τα ραχιά,
κελαηδούν τα πουλία.
Παίξον ‘ς σο ζιλ’ και ‘ς σο καπάν
ν’ ακούει εσέν κι ο Γώγον,
τσιράχ’ εσέν εφέκε ‘σε
αρ ‘ς σ’ ατουνού τον τόπον.
Όντες τσαλεύ’ς την κεμεντζέν
άνθρωπος για Θεός ι,
τον σεβνταλήν εφτάς ατόν
κι ίνεται γυρευός ι.
Τοι παλαιούς χαρεντερίεις
και ν’ εγλενεύ’ς τα νέτα
κ’ εν ας ση λύρας βάλσαμον
καταγλυκαίν’ τα τέρτια.
Απάν ‘ς σ’ εσόν α την καϊτέν
τραγωδούμε και σ’κούμες,
κάποτε ανασύρουμε
και κάποτε διακρούμες
‘Σ εσέν απάν, πη τραγωδεί,
γλυκύν έν η λαλία τ’,
βαρύν έν τ’ αναστέναγμαν,
βρούλα η αρωθυμία τ’.
Πουδέν μ’ αφήντς την κεμεντζέν
και τ’ αργυρόν τοξάρ’ισ’,
‘ς ση γην, ντο παίεις και τραγωδείς,
ακούει ατό κι ο Άδης.
Η λύρα σ’ παίζ’ και μουρδουλίζ’,
ο κόσμον χαρεμένον
κι ο χάρον εγλενεύκεται
κι αφήν’ τον πονεμένον.
‘Σ σον Άδ’ αν εκατήβαινες
και με την κεμεντζέν ι,
τον χάρον θ’ επαλάλωνες
κι εδίνες τερπιέν ι.
Παίξον τη λύρα σ’ ,νε Θανάσ’,
παίξον α με καρδίαν,
ν’ αντιδονούνε τα ραχιά
και χαίρουνταν τα ψήα…
