Δεκαεννέα έτονε, Καλομηνά ημέρα,
Κεμάλτς όντες επάτεσεν ‘ς ση Πόντονος τα μέρια.
Σαμψούντα φόρ’ κι ανάλλαξον τα μαύρα φορεσίας,
έρθεν ο Τούρκον ο κακόν με τ’ άγρεα θερία.
Έρθεν ο Τούρκον ,ο Κεμάλτς ,με μίσος ‘ς σην καρδίαν,
έρθεν να σπάζ’ και να ρημάζ’ κι ευτάει γενοκτονίαν.
Έρθεν ν’ αχπάν έναν λαόν κ’ αρπάζ’ τη Ρωμανίαν,
σεπέπ ένταν οι σύμμαχοι, π’ έκλωσαν τα ζευλία..
Πάει ο Κεμάλτς ‘ς σο Ερζερούμ, πάει ους τη Σεβαστείαν
ορκίζ’ Τουρκάντς αντίχριστους ν’ ευτάει τρανόν Τουρκίαν!..
Χίλ μύριοι εμαζεύτανε ,τσετέδες ,τσανταρμάδες ,
να κρούν και σπάζ’νε τοι Ρωμαίοις ‘ραεύνε μαχανάδες..
Και ‘ς σην Ελλάδαν τ’ εμετέρ’ εντόκαν κ’ εχωρίγαν
οι ‘μσοί θέλ’νε βασίλιον, οι ‘μσοί δημοκρατίαν!!
Τον πόλεμον εσκάλωσαν αφκά ‘ς σην Ιωνίαν
τον Βενιζέλον, τον τρανόν, στείλν’ ατον εξορίαν…
‘Φέκαν οπίσ’ τρισένδοξα ρωμαίικα πολιτείας
και κυνηγούνε τον Κεμάλ’ ‘ς σα βάθη τη Τουρκίας…
Οι Άγγλοι ,Γάλλοι, κι Ιταλοί εφτάν πως κ’ εγροικούνε
και οι Ρουσάντ’ ‘κ’ εντρέπουνταν σταυρόν πα προσκηνούνε!!
Εκλώσταν και ν’ επήγανε με τον Κεμάλ εντάμαν
επρόδωσανε σύνθηκας ,υπογραφάς και γράμμαν..
Εφόρτωσαν και ν έστειλαν χρυσόν με τα οκάδες
κανόνια και μυδράλια εδέκαν τοι πασάδες.
Τη Ρωμανίας τα ρασιά ,τ’ ανατολής τα κάστρα
‘ς σον Τούρκον θέλν’ να δίν’ ατα, ‘ς σον φέγγον και ‘ς σα άστρα.
Ελλάδα μουν, εφέκες μας ‘ ς ση Τούρκονος τα χέρια
να κρούει και σπάζ’ ανέμελα αθώα περιστέρια.
Εφέκαν αβοήθετον έναν λαόν και μέγαν!
να κολυμπά ‘ς σα διάκροπα, ‘ς σα τέρτια και ‘ς σο αίμαν..
Τ’ μσά τα ψύα έχασαν ‘ς σο τσόλ την εξορίαν
και άλλα ‘ τόσα εσκότωσαν τη Κεμάλ’ τα θερία.
Φωτίαν έψεν κι άψιμον η Σμύρνη ενεβζίεν.
η Τραπεζούντα αοίκωσεν, ετούρκεψεν κι εποίεν…
Πως έρπαξαν χιλιάμορφα κι ένδοξα πολιτείας
αρχοντικά κουρφέματα ,δόξας και ευλογίας.
Πως έγροιξαν κ’ εποίκανε έναν αείκον θάμαν
τη Ρωμανίαν να χωρίζ’ κοσοτωμένον κάμαν.
Έναν πατρίδαν, έναν γήν, ας ση Ρωμαίοις επέρες
με προδωμένα σύνθηκας και αίματα ‘ς σα χέρια σ’.
Κεμάλ ,πασά, ασχώρετε τη μνήμη σ’ καταρούμες,
έναν πατρίδαν έμορφον ,ντ’ εγροίλεψες, θυμούμες.
Έναν πατρίδαν, έναν γήν, τ’ ανατολής καμάρι,
‘ς σ’ ήλονος το παρλάεμαν τσιτσέκ, μαργαριτάρι.
Κεμάλ, πασά ,ντο έρπαξες Πόντον και Ιωνίαν
βαγγέλιον θ’ εφτάμ’ ατα, πατρίδας ιστορίαν!
Τον βίον εμουν έκλεψες κι όλια τα εχετίας
ειρηνικά κουρφέματα, κόπια και ευλογίας..
Καμίαν κι ανασπάλουμε τη Κομνηνού τη δόξαν,
τη Τραπεζούντας τον αετόν χίλ’-μύρια κι άλλ’ ατόσα.
Εμείς είμες τραντέλλενοι ,‘ς σον κούρσον μαθεμένοι,
για τη πατρίδας την εγάπ’ ακριτοτιμημένοι..
Ίωνες ,ας σην γεννεάν, Ρωμαίοι ας σην θωρέαν,
Έλλενοι και Τραντέλλενοι απάν ‘ς ση συνοραίαν..
Με τ’ έναν ψύν κουίζουμε ν’ ακούει ο κόσμον όλον,
τ’ έγκλημαν, τ’ ατιμώρετον ,περίσσεψεν τον πόνον!!
Κούρτ’, Αρμενάντ’, και Έλληνες , τον Τούρκον εγκαλέστεν
τ’ εγκλήματα ντ’ εποίκε σας ‘ς σ’ όλεν τη γήν πετέστεν..
Να σκούνταν κράτη και λαοί, δικάζ’ν ατό τη βίαν
κι άλλο ‘ς σον κόσμον μ’ ίνεται λαού γενοκτονίαν!!!
Άλλο σον κόσμον μη χωρίζ’ν ψύα ας σα ταφία
κι οι ζωντανοί τ’αποθαμέντς μη δίν’ε χεραιτίαν!..
Το αφιερώνω στη μνήμη των 353.000 χιλιάδων νεκρών
του ποντιακού Ελληνισμού.
Το έγραψα την 28-3-1993 και το παρουσίασα στην εκπομπή
αφιέρωμα για την 19η Μαΐου στο ελεύθερο ραδιόφωνο Πτολεμαΐδας.
