Γράφει ο Ηγούμενος της Ι.Μ. Αγ. Γρηγορίου Παλαμά Φιλώτα
Αρχιμ.Παΐσιος Παπαδόπουλος

Στο προηγούμενο άρθρο μας επισημάνθηκε oτι η επικείμενη έκδοση της ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ και στην πατρίδα μας εντάσσεται στα πλαίσια μιας ευρύτερης και οργανωμένης υπερεθνικής πολιτικής που συνυφαίνεται στον παγκόσμιο ιστό της “Νέας Τάξεως” μαζί με την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση αλλά και τον διαχριστιανικό και διαθρησκειακό συγκρητισμό. Η πλανητική αυτή χειραγώγηση της ανθρωπότητας από τις ομάδες της “Νέας Εποχής” απεργάζεται εδώ και δεκαετίες ευλογοφανώς δια των εκάστοτε κυβερνήσεων -με πρόσχημα την τάξη, την πάταξη της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας που η ίδια προωθεί- την νομική και τεχνική υποστήριξη της ηλεκτρονικής αστυνόμευσης των πολιτών στην ήδη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία του σήμερα. Η προπαγάνδα να δεχθεί ο σύγχρονος άνθρωπος την καταδυνάστευση της ελευθερίας του ως ευεργεσία έχει καταστεί παροιμιώδης. Χρειάζεται τώρα, έπειτα από τα φρονήματα και τις εξαγγελίες των εκπροσώπων του κινήματος, να περάσουμε και στο τρίτο σκέλος των επιχειρημάτων μας, για να δείξουμε πλέον μέσα από τα δρώμενα ποιο είναι το πολιτικοοικονομικό σκηνικό της Παγκοσμιοποίησης σήμερα σε σχέση με την Ελλάδα, όπως αυτό στήνεται από εκείνους που ορίζουν τις τύχες των λαών. Αν δεν θεωρήσουμε το θέμα της Κάρτας του πολίτη σε μια τέτοια συνάφεια, οπωσδήποτε και δεν θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε επαρκώς την κρισιμότητά του.
Πρώην πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας, ο Βενιαμίν Ντισραέλι (1874 – 1880) σημείωσε κάποτε ότι «ο κόσμος κυβερνάται από εντελώς διαφορετικά πρόσωπα από αυτά που φαντάζονται εκείνοι που δεν βρίσκονται πίσω από αυτή τη σκηνή». Και διερωτώμεθα αν η πολιτικοοικονομική εξέλιξη της οικουμένης ρυθμιζόταν από εκείνη ακόμη την εποχή σε μυστικές συνελεύσεις, τι να συμβαίνει άραγε σήμερα και σε ποιά φάση του σχεδίου της “Νέας Τάξης” να βρίσκεται η κατάσταση; Όπως ήδη επισημάνθηκε, «οι πραγματικοί κυρίαρχοι του κόσμου σήμερα δεν είναι πλέον οι εθνικές κυβερνήσεις, αλλά οι επικεφαλείς οικονομικών ή βιομηχανικών ομίλων και των αδιαφανών Διεθνών Ιδρυμάτων (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορείου, G8, ΝΑΤΟ κ.λπ.)…». Αυτό σαφώς έγινε με την μεταφορά των εξουσιών από τα κράτη σε υπερεθνικά κέντρα, μέσω Διεθνών Συνθηκών και Συμβάσεων, τα οποία βέβαια μας χειραγώγησαν με την πολιτική τους στους οικονομικούς αυτούς οργανισμούς. Δυστυχώς δεν φροντίζουμε να ενημερωθούμε ποιοι και πως μεθοδεύουν την υποταγή μας σε ένα καθεστώς που διαρκώς αυξάνει την ισχύ του και γι’ αυτό όταν πλέον εδραιωθεί ολοκληρωτικά θα αδυνατούμε να προβάλουμε αντίσταση.
Πως όμως ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία, η οικουμένη ολάκαιρη να περάσει στην ομηρία των κεφαλαιοκρατών και ειδικά των τραπεζιτών, είναι κάτι που θα μας ενδιάφερε να το δούμε. Σε άρθρο του περιοδικού «Παρακαταθήκη» (τεύχη 62-63, 2008) πολύ γλαφυρά και εύστοχα ο Λεωνίδας Αποσκίτης περιγράφει τι συνέβη και παρέδωσε το αμερικανικό Κογκρέσο -από τον προηγούμενο ακόμη αιώνα- την οικονομία στους τραπεζίτες ακυρώνοντας την αρμοδιότητά του να εκδίδει νόμισμα και να καθορίζει την αξία του, μολονότι ήταν κατοχυρωμένη συνταγματικά. Ο αρθρογράφος στηρίζει τα γραφόμενά του στο βιβλίο-ντοκουμέντο «Δισεκατομμύρια για τους τραπεζίτες – Χρέη για τον Λαό» (“Billions for Bankers- Depts for the People”) του Sheldon Emry καθώς και στο βιβλίο του Nichola Hagger “The Syndicate: The Story of the Coming World Coverment, «(Το Συνδικάτο: Η ιστορία της Ερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης)». Ο αρθρογράφος αναφέρεται στο πως οι -προερχόμενοι από την Ευρώπη πλούσιοι- Rothschild (Ρότσιλντ) πέτυχαν στον Νέο Κόσμο όχι μόνο να συγκεντρώσουν τα μεγάλα κεφάλαια αλλά και να ελέγχουν την αμερικανική οικονομία ιδρύοντας Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Σε πρώτη φάση, συνεργαζόμενοι με τους επίσης Γερμανοεβραίους Jacob Schiff, Paul & Felix Warburg τους οποίους χρηματοδοτούσαν για να αγοράζουν μετοχές, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μια ομάδα κεφαλαιοκρατών που πήρε τον έλεγχο της αγοράς στα χέρια της· ενώ σε δεύτερη φάση, ποδηγετώντας πρόσωπα όπως τον γερουσιαστή Aldrich, τους Vanderbilt, τον Paul Warburg, John D. Rockefeller, Bernard Baruch, τον στρατηγό House και τον Jacob Schiff, οργάνωσαν στρατηγική ίδρυσης Ομοσπονδιακής -στην πραγματικότητα Κεντρικής- Τράπεζας με νόμο! Το τέχνασμα εκείνο, που τελικά στέφθηκε από επιτυχία, το είχε στηρίξει και η προπαγάνδα του επίσης ελεγχόμενου Τύπου. Βλέπετε, από τότε ακόμη γνώριζαν πώς να επηρεάζουν την κοινή γνώμη. «Έκτοτε, η αμερικανική και η παγκόσμια οικονομία υποφέρουν από εναλλασσόμενες κρίσεις και δυσπραγίες, καταστάσεις που ενορχηστρώνονται από αυτό το διεθνές τραπεζικό καρτέλ».
Ο τρομερός εκείνος νόμος του 1913 στην Αμερική συνετέλεσε να δημιουργηθεί η κρυφή ελίτ των τραπεζιτών που προωθούν πλέον την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Και ενώ ισχυρίζονται ότι διαχώρισαν το χρήμα από τους πολιτικούς, εντούτοις αυτοί είναι «οι μυστικοί χρηματοδότες που ελέγχουν τις περισσότερες κυβερνήσεις του κόσμου και τα περισσότερα κανάλια (παρα)πληροφόρησης για να μας κρατάνε στο χέρι». Έτσι, ενώ φαίνεται ότι αποφασίζουν τα κράτη, στην πραγματικότητα κυριαρχούν οι διεθνείς αυτοί οικονομικοί οργανισμοί. Αυτό συμβαίνει διότι οι “μισθοφόροι” της Νέας Τάξης, που συγκροτούν την στρατιά των περιβόητων αυτών Εβραίο-τραπεζιτών, κινούν τα νήματα σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να δημιουργούν οικονομικές εξελίξεις υπονομεύοντας σαφώς την ικανότητα των κυβερνήσεων να θέτουν στόχους εθνικής πολιτικής.
Όντως με την άνοδο του νέο-φιλελευθερισμού, η απελευθέρωση του εμπορίου, η ελεύθερη ροή κεφαλαίου διεθνώς, η άρση των ελέγχων, οι συναλλαγματικές μάχες, καθώς και άλλοι παράγοντες, περιορίζουν σημαντικά το σύνολο των πολιτικών επιλογών που θα μπορούσαν να έχουν τα κράτη. Άλλωστε υπάρχει σύμπλεγμα σχέσεων στα πεδία της οικονομίας και της πολιτικής· και βέβαια βάζει σε προβληματισμό το ότι ενώ διεθνοποιήθηκε η οικονομία, μια και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο αλωνίζει στις παγκόσμιες αγορές, η εθνική πολιτική κάθε κράτους περιορίζεται τελικά από τις επιλογές που της υπαγορεύουν οι πολιτισμικές αξίες, τα οράματα και τα συμφέροντα του κράτους, και γι’ αυτό παρουσιάζεται ανισορροπία. Οι νεοταξικοί βέβαια το βλέπουν αυτό ως ένα λόγο και συνάμα ως μία καλή ευκαιρία να κάνουν την προπαγάνδα τους και για πολιτική παγκοσμιοποίηση που την έχουν ήδη δρομολογήσει· εμείς όμως πρέπει να δούμε πού και πώς πηγαίνουν τα πράγματα, οργανωμένα και μεθοδευμένα, για μη βρεθούμε βαθειά νυχτωμένοι.
Η Διεθνής λοιπόν αυτή πλουτοκρατία, κυρίως των τραπεζιτών (Μπάνκερς), προωθεί την Παγκοσμιοποίηση μεθοδικά. Ο Henry Makow (Ph.D) στο εναλλακτικό site rence.com γράφει χαρακτηριστικά:
«Πρώτο μέλημα των τραπεζιτών ήταν να εξαγοράσουν όλους τους πολιτικούς.
Το δεύτερο, να εξαγοράσουν τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης προκειμένου να δημιουργούν την εντύπωση ότι οι πολιτικοί λαμβάνουν τις αποφάσεις και εκπροσωπούν τα συμφέροντά μας.
Το τρίτο βήμα ήταν να αποκτήσουν τον έλεγχο του εκπαιδευτικού συστήματος, εξασφαλίζοντας ότι οι άνθρωποι θα σταματήσουν να σκέπτονται από τη νεαρή τους ηλικία. Για τον σκοπό αυτό οι τραπεζίτες χρησιμοποιούν την κυβέρνηση και τα μίντια για να μας πείσουν ότι η θρησκεία, ο πατριωτισμός και η οικογένεια είναι ξεπερασμένες αξίες και ότι πρέπει να θέλουμε αυτό που θέλουν κι αυτοί. “Θέλουμε” παγκόσμια κυβέρνηση (“παγκοσμιοποίηση”). Οι τραπεζίτες πρέπει να εξαλείψουν τα έθνη-κράτη, την ελευθερία και την δημοκρατία, προκειμένου να διευκολύνουν τις μπίζνες τους και να εδραιώσουν την εξουσία τους. Ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα –περιβόητοι τοκογλύφοι και αιμορουφήχτρες- είναι αυτοί που φτιάχνουν τους νόμους».
Αν θελήσουμε τώρα, να δούμε πιο συγκεκριμένα, τι εφαρμογή βρήκαν οι παραπάνω στόχοι τους στην Ελλάδα, ξεκινώντας αρχικά από το παιχνίδι που παίχτηκε και βρεθήκαμε χρεωμένοι, για να εισβάλει στην συνέχεια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) στην πατρίδα μας, ώστε να χειραγωγηθεί περαιτέρω με συγκεκριμένες πολιτικές, επιβεβλημένες έξωθεν, στην εσωτερική της ζωή, ώσπου να αλωθεί η εθνική μας ιδιοπροσωπεία, αναφέρουμε τα εξής:
Α. Ως προς το παιχνίδι των μεγαλοτραπεζιτών, για να χρεώσουν την Ελλάδα την έσπρωξαν να κάνει τρεις κινήσεις στην οικονομική της πολιτική:
1. Σε επίπεδο κράτους, να πάρει με δάνεια εύκολο χρήμα (EASY MONEY SYSTEM) από τις Εβραϊκές Τράπεζες.
Αρχικά, η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου που ανέλαβε την εξουσία χρηματοδοτήθηκε από τις Τράπεζες Ροκφέλερ και έριξε πολύ χρήμα στην ελληνική κοινωνία, το οποίο δανείσθηκε με υψηλά επιτόκια. Έπρεπε, σύμφωνα με τη Νέα Τάξη (σχέδιο), να μάθει ο λαός και να συνηθίσει στα μεγάλα έξοδα. Η Ελλάδα για πρώτη φορά κατανάλωνε περισσότερα απ’ όσα έπαιρνε. Και αφού πλέον χρεώθηκε η ελληνική οικονομία για τα καλά, έπειτα μάζεψαν από την αγορά τα χρήματα που της δάνεισαν με την απάτη του Χρηματιστηρίου. Ας θυμηθούμε, με πόση αφέλεια έπεσε ο ελληνικός λαός στην καλοστημένη αυτή παγίδα (κατέβαινε ο τσομπάνος στην τηλεόραση του καφενείου να δει πώς πάνε οι μετοχές του!). Αφού πλέον οι επιτήδειοι άρπαξαν το χρήμα και η αγορά έμεινε χωρίς ρευστό, έπρεπε να εφαρμοστεί τώρα η επόμενη φάση του σχεδίου.
2. Να ξαναπάρει δάνεια, σε επίπεδο πλέον φυσικών προσώπων (πάλι EASY MONEY SYSTEM). Το κράτος ήδη ήταν γερά χρεωμένο. Έπρεπε τώρα να χρεώσουν και τους ιδιώτες! Οι Έλληνες είχαν μάθει πλέον σε έναν καταναλωτικό τρόπο ζωής και επιπλέον έπρεπε να βρεθεί χρήμα για τις ανάγκες των μικρομεσαίων, για αγορές κατοικιών, για τις ανάγκες νοικοκυριών κ.λπ. Γι’ αυτό άνοιξαν εκ νέου οι στρόφιγγες των τραπεζών για δάνεια σε πρόσωπα. Όλοι γνωρίζουμε αν έμεινε οικογένεια που να μη πήρε δάνεια και με τι επιτόκια. Αφού χρεώθηκαν για τα καλά και τα νοικοκυριά, έπρεπε να αρχίσει το τρίτο τερτίπι.
3. Ξαφνικά όλοι θυμούνται ότι η Ελλάδα δεν τα πάει καλά με τα δημοσιονομικά της και ότι δεν υπάρχουν λεφτά (TIGHT MONEY SYSTEM). Ήδη επί Σημίτη είχε γίνει ένα SWAP (Δημιουργική Λογιστική), που ήταν απάτη, από την εβραϊκή Goldman Sachs για να καλυφθεί το χρέος στα χαρτιά ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να μπει στην ΟΝΕ, στο Ευρώ. Η συμφωνία απαιτούσε να πληρωθεί η Goldman 1 δις από την Ελλάδα για την υπηρεσία της. Έτσι όμως το χρέος μεγάλωσε, και το πρόβλημα δεν λύθηκε αλλά αποκρύφθηκε με την σκοπιμότητα, αφού πρώτα μπάσουν την Ελλάδα στα βαθιά με την ΟΝΕ, έπειτα να αποκαλύψουν το έλλειμμά της, για να την κάνουν να δανείζεται με τους πιο επαχθείς όρους, αποτελειώνοντάς την με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), δηλαδή το Εβραϊκό ιμπεριαλιστικό νέο-αποικιακό μοντέλο καταδυνάστευσης των λαών παγκοσμίως.
Β. Σχετικά με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ)
Ο διεθνής αυτός οργανισμός, που -πιο ειδικά- ανήκει στους θεσμούς του οικονομικού συστήματος, ενώ είχε ρόλο από το 1944 (έτος κατά το οποίο ιδρύθηκε) να επιβλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παρακολουθώντας τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τα ισοζύγια, από το 1971 και έπειτα έγινε εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο οξυδερκής οικονομολόγος Βασίλης Βιλιάρδος σε άρθρο του, «ο κεντρικός στόχος του (ΔΝΤ) είναι χωρίς αμφιβολία η ανάληψη της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, για λογαριασμό του Καρτέλ (κυρίως του τραπεζικού)». Η διαπίστωση αυτή σαφώς μας ανάγει στις πληροφορίες των δύο προηγουμένων άρθρων μας για το τι προφητεύεται από την Αγία Γραφή και για το τι εξαγγέλλεται από τους εκπροσώπους της Νέας Εποχής. Όλοι γνωρίζουμε πλέον ποιοί βρίσκονται πίσω από το πολιτικοοικονομικό σκηνικό.
Ας προχωρήσουμε όμως να δούμε κάποιες επισημάνσεις του κ. Βιλιάρδου. Γράφει: «το ΔΝΤ, στην προσπάθειά του να καταλάβει γρήγορα την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, εισέβαλε επιθετικά, με τη βοήθεια της Γερμανίας, στην Ελλάδα ( το σενάριο συνεργασίας Η.Π.Α.-Γερμανίας για την κατάκτηση της δυτικής ηγεμονίας υπό το Καρτέλ, με κυριότερο το τραπεζικό, δεν είναι εκτός πραγματικότητας)… Η ανάμιξη του (ΔΝΤ) στην Ελλάδα, εν μέσω μάλιστα ενός πρωτόγνωρου νομισματικού πολέμου, σε συνδυασμό με την άνευ προηγουμένου επέλαση της Κίνας, η οποία φαίνεται να έχει “αποσυνδεθεί” από την εξυπηρέτηση των σχεδίων του Καρτέλ, το υποχρεώνει να επιτύχει το πρόγραμμά του στη χώρα μας. Ειδικά βέβαια όταν εδώ κάνει το “ντεμπούτο” του, δοκιμάζοντας ταυτόχρονα, για πρώτη φορά την “αποκρατικοποίηση της εξουσίας” ώστε να αποφύγει την οδυνηρή εκδίωξή του από την Πολιτική, κατά το “δεδικασμένο” της Ουγγαρίας. Επομένως, εάν δεν θέλει να χάσει τη “μάχη της Ευρώπης” και να επιστρέψει ηττημένο στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, στις οποίες όμως δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας, θα πρέπει, πάση θυσία, αφενός μεν να εξαναγκάσει την Ελλάδα να υποταχθεί πλήρως στις οδηγίες του, αφετέρου δε να επιτύχει το πρόγραμμα εξυγίανσης της Ελληνικής Οικονομίας –εις βάρος φυσικά των Ελλήνων, από τους οποίους επιχειρεί να αποσπάσει μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας τους, μέσω των φόρων, μετατρέποντας παράλληλα τους εργαζομένους σε φθηνά, πειθήνια όργανα των πολυεθνικών (οι οποίες προσπαθούν ταυτόχρονα να πάρουν ότι μπορούν- λεηλατώντας τη δύση και επενδύοντας στην ανατολή)». Και αφού ο κ. Βιλιάρδος παραθέτει κάποια επιπλέον στοιχεία συμπεραίνοντας ότι είναι αδύνατο η Ελλάδα να βγει από την κρίση, μια και το έλλειμμά της το 2014 θα φτάσει συνολικά τα 208,85 δις και γι αυτό δεν είναι δυνατό να επιτύχει το πρόγραμμά του το ΔΝΤ, καταλήγει στην περίπτωση των κρυφών βοηθημάτων με αντάλλαγμα όμως την περιουσία του δημοσίου, έναντι εξευτελιστικών τιμών. Και ερωτώ, φίλοι αναγνώστες, αυτό δεν πληροφορούμαστε τις μέρες αυτές; Για να μην παρουσιάσουν όμως φανερά το ξεπούλημα της Ελλάδος, μιλούν για “αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου”. Δεν ντρεπόμαστε; Τώρα χρειαζόταν Μακρυγιάννης!