Γεμάτη από πιστούς σινεφίλ αποδεικνύεται η Θεσσαλονίκη, που γεμίζουν τις αίθουσες και βλέπουν δεκάδες διεθνείς ταινίες που έρχονται από μέρη τόσο μακρινά όπως η Γουατεμάλα και η Ινδία, τιμώντας παράλληλα όλες τις ελληνικές συμμετοχές
Ταινίες για την σκληρότητα της καθημερινότητας, την μοναξιά μέσα στη σύγχρονη κοινωνία, τις αδίστακτες πολυεθνικές εταιρείες, αλλά και εσωτερικές ματιές σε ζωές που ανήκουν σε κουλτούρες εντελώς διαφορετικές από την ελληνική.
Γεμάτη από πιστούς σινεφίλ αποδεικνύεται η Θεσσαλονίκη, που γεμίζουν τις αίθουσες και βλέπουν δεκάδες διεθνείς ταινίες που έρχονται από μέρη τόσο μακρινά όπως η Γουατεμάλα και η Ινδία, τιμώντας παράλληλα όλες τις ελληνικές συμμετοχές.
Μια από τις φετινές ταινίες που διαγωνίζονται για τον Χρυσό Αλέξανδρο είναι και η συμπαραγωγή Μεξικού και Ισπανίας με τίτλο “Κελί από Χρυσάφι”.
Η ταινία είναι ίσως το καλύτερο αντίδοτο για την ελληνική κρίση. Μέσα από την σκληρότητα της, δίνει μια νέα προοπτική στην ζωή της Ελλάδας της κρίσης, θυμίζοντας στον θεατή πόσο δύσκολες είναι οι ζωές ανθρώπων που ζουν σε τριτοκοσμικές χώρες. Η ιστορία περιγράφει την οδύσσεια τεσσάρων δεκαπεντάχρονων παιδιών που προσπαθούν από την Γουατεμάλα να φτάσουν στο Λος Άντζελες της Αμερικής. Ξεκινάνε με τα πόδια από την Γουατεμάλα, για να επιβιβαστούν λαθραία σε τεράστια τρένα που διασχίζουν το γειτονικό Μεξικό και φτάνουν ως τα σύνορα με τις Η.Π.Α. Ο πρώτος, ο Σαμουέλ θα “λακίσει” μετά την πρώτη τους σύλληψη και θα επιστρέψει στο σπίτι του. Η δεύτερη η Σαρά, μεταμφιεσμένη ως αγόρι, θα απαχθεί από μεξικανούς λαθρέμπορους που θα ανακαλύψουν οτι είναι γυναίκα για να γίνει θύμα εμπορίου λευκής σαρκός. Τα δύο αγόρια, ο Χουάν και ο ινδιάνος Τσάουκ που δεν μιλάει ισπανικά, θα συνεχίσουν μόνοι τους και μετά από απίστευτες δυσκολίες, θα καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα. Με το που θα πατήσουν σε αμερικανικό έδαφος, ο Τσάουκ θα πέσει νεκρός από σφαίρες Αμερικανού συνοριοφύλακα. Ένα μόνο από τα τέσσερα παιδιά ο Χουάν, θα καταφέρει να ζήσει το Αμερικανικό όνειρο. Είναι μια ταινία που αποτελεί ήδη φαβορί για τον Χρυσό Αλέξανδρο και αν βγει στις ελληνικές αίθουσες φέτος το χειμώνα πρέπει να την δείτε οπωσδήποτε.
Οι δύο ελληνικές ταινίες που έκαναν πρεμιέρα την Τρίτη, ήταν γεμάτες. Τόσο το Goldfish όσο και ο Χειμώνας (που τις παρουσιάσαμε σε προηγούμενο άρθρο) πήραν πολύ θερμό χειροκρότημα από το κοινό της Θεσσαλονίκης.
Πρεμιέρα έκανε την Τετάρτη και το Wild Duck του Γιάννη Σακαρίδη που είναι μια από τις δύο ελληνικές ταινίες που διαγωνίζονται στο Διεθνές Τμήμα του Φεστιβάλ και διεκδικούν το βραβείο. Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, γνωστός στο ευρύ κοινό από τον συγκηνιτικό του ρόλο στην σειρά “Το νησί” όπου υποδυόταν τον γιατρό της Σπιναλόγκας, δίνει μια πραγματικά σπάνια ερμηνεία που ήδη συζητιέται για τον πρώτο ανδρικό ρόλο του Φεστιβάλ. Η ιστορία εξελίσσεται σε μια πολυκατοικία κάπου στην παραλιακή της Αθήνας. Ο Δημήτρης (που υποδύεται ο Λογοθέτης) δουλεύει για μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Η εταιρεία αποφασίζει να βάλει μια κεραία σε μια πολυκατοικία, αλλά επειδή οι κατοικοί της αρνιούνται λόγω ακτινοβολίας, την βάζει κρυφά σε ένα διαμέρισμα του κτιρίου και ένας από τους τεχνικούς είναι ο Δημήτρης. Παρακολουθώντας τα τηλέφωνα της πολυκατοικίας, θα μάθει πως η Παναγιώτα (μια επίσης καταπληκτική ερμηνεία από την Θέμιδα Μπαζάκα μια από τις καλύτερες ελληνίδες ηθοποιούς) παθαίνει καρκίνο λόγω της ακτινοβολίας. Διακυνδυνεύοντας την ζωή του, καταστρέφοντας την καριέρα του, ο Δημήτρης θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να διορθώσει το κακό που προκάλεσε σε αυτή τη γυναίκα. Είναι μια σπάνια και πρωτότυπη ιστορία, που περιγράφει μια μοντέρνα εκδοχή Δαυίδ και Γολιάθ, ενός σύγχρονου ακτιβιστή υπέρ της ανθρωπιάς. Πολλοί καλοί και οι Γιώργος Πυρπασόπουλος και Ηλίας Λογοθέτης που πλαισιώνουν τους πρωταγωνιστές.
Τρίτη και Τετάρτη παίχτηκε και η Αργεντίνικη “Οι ιδιοκτήτες” στα πλαίσια του αφιερώματος στον Αργεντίνικο κινηματογράφο μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στην ζωή των αστικών τάξεων της Αργεντινής. Σε μια εξοχική κατοικία, ζουν οι τρεις υπηρέτες της. Οι ιδιοκτήτες έρχονται μόνο τα Σαββατοκύριακα. Και όταν λείπει η γάτα… χορεύουν τα ποντίκια. Προσποιούνται οτι το σπίτι τους ανήκει, τρώνε τα ακριβά φαγητά που υπάρχουν στο σπίτι, κοιμούνται σε αναπαυτικά κρεβάτια και ζουνε την μεγάλη ζωή. Αλλά όσο συνηθίζουν στην πολυτέλεια, τόσο πιο δύσκολο είναι να την αφήσουν όταν επιστρέφουν τα αφεντικά τους! Και έτσι διλλήματα δημιουργούνται στην εξοχική κατοικία. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εξιστόρηση των αναγκών που δημιουργούν τα υλικά αγαθά, αντικατοπτρίζοντας την οικονομική κρίση παγκοσμίως με τον καλύτερο τρόπο, καθώς και τις ταξικές διαφορές που ισχύουν πολύ περισσότερο στις λατινοαμερικάνικες χώρες.
Πολύ ενδιαφέρουσα και η Ρουμανική “Ο Ιαπωνικός σκύλος” από το τμήμα Ματιά στα Βαλκάνια. Η Ρουμανία έχει όπως και η Ελλάδα μια άνθηση στον κινηματογράφο και παρουσιάζει πρωτότυπα σενάρια και καλές σκηνοθεσίες. Αυτή η ταινία εξιστορεί την σχέση πατέρα και γιού. Ένας ηλικιωμένος άνδρας, που έμεινε χήρος λόγω των πρόσφατων πλημμυρών, κι ο γιος του που μένει στην Ιαπωνία, βρίσκονται ξανά μετά από είκοσι χρόνια. Οι προσδοκίες τους είναι μεγάλες και κατά τη διάρκεια της σύντομης συνάντησης τους προσπαθούν να ξεπεράσουν την απόσταση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσά τους. Όταν έρχεται η ώρα για τον γιο και την οικογένειά του να φύγουν, αφήνουν στον ηλικιωμένο, ως ενθύμιο της επίσκεψής τους, έναν ιαπωνικό σκύλο-ρομπότ, που θ’ αλλάξει για πάντα τη ζωή του.
