Στη σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους κρύβεται ένα τέρας.

Ένα θηρίο που σε απομακρύνει από τους συνανθρώπους σου και τελικά από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Στο πάρτυ των συγκρίσεων, η αυθεντικότητα δεν είναι ποτέ καλεσμένη.

Ζούμε ένα εθισμό στο χειροκρότημα, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας.

Ζούμε στο αέναο κυνήγι του “μπράβο” και του πιο πράσινου από το δικό μας κήπο του γείτονα.

Ίσως όταν η εξάρτηση μας από την αποδοχή του πλήθους μεγαλώνει, είτε αυτό παίρνει τη μορφή κάποιου αγαπημένου μας προσώπου, είτε αυτό είναι κάτι πιο γενικό και αίολο, να είναι καλό να κάνουμε λίγο παράμερα και να αναπνέουμε βαθειά επαναλαμβάνοντας μέσα μας: “..δεν είμαι ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος από κανέναν..”

Αυτό που πραγματικά είμαστε δεν έχει την ανάγκη του ηχητικού “κλαπ, κλαπ” για να επιβιώσει.

Ας μειώσουμε την ανάγκη να μας στρώνουν το κόκκινο χαλί, όπου πηγαίνουμε.

Ας καταργήσουμε τα αξιολογικά μας κριτήρια, μέσα από μια βαθιά και συνειδητή ταπεινότητα.

Ας καταργήσουμε το φράχτη με το γείτονα μας, δίνοντας του την ευκαιρία να μας πει πόσο πιο πράσινος του φαίνεται ο κήπος μας από το δικό του.

Ας επιτρέψουμε στο χρόνο να μας γεράσει, να μας μορφώσει και να μας ταπεινώσει δίνοντας μας πνευματικό σφρίγος, αλλά και ένα δράμι γνώσης και εμπειρίας.

Ας φέρουμε τον εαυτό μας στην κατάσταση του να αντέχει χωρίς Like.

Γράφει ο Γιάννης Μπερτζοβίτης

πηγή: http://www.o-klooun.com