Μέγιστο σύνθημα ζωής είναι το Χριστός Ανέστη, το επαναστατικό μήνυμα της Εκκλησίας. Όσοι ανήκουν (-ουμε) με όλη την ύπαρξή τους στο δυναμικό της, πιστεύουν απόλυτα, ακλόνητα και σταθερά σ’ αυτό που εκφράζεται με τις δυο αυτές λέξεις: πως ο Χριστός, που πέθανε όπως όλοι οι άνθρωποι, αναστήθηκε. Ξαναζωντάνεψε.
Και σ’ αυτό το θαύμα στάθηκαν μάρτυρες αυτόπτες εκτός από τους μαθητές του στενού κύκλου του και άλλοι πεντακόσιοι, όπως καθαρά, μας το γράφουν τα ιερά κείμενα.
Άρα ο θάνατος, που διαπιστώνουμε με εμπειρία και πληροφορίες ιστορικές και αρχαιολογικές, πως κανένας δεν του ξεφεύγει, δεν είναι τελειωτικά αθάνατος, δεν είναι η μοιραία κατάληξη του ανθρώπου. Γιατί η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι μοναδική περίπτωση, είναι η πρώτη στα ανθρώπινα. Και θα γίνει κοινή για όλους. Από εκείνους που έζησαν απ’ αρχής, που ζουν τώρα και που θα ζήσουν ως το τέλος. Που πότε θα ‘ναι αυτό το τέλος κανένας δεν το ξέρει, ούτε να το φανταστεί μπορεί σε χρονική διάσταση. Ο Χριστός αποκάλυψε πως αυτό το σημείο το κράτησε μυστικό ο Πατέρας.
Τι είναι ωστόσο η εκ νεκρών ανάσταση και τι η πίστη σ’ αυτήν, αν ενδιαφέρει να την βιώσουμε και όχι να την επαληθεύσουμε μόνο ως ιστορικό γεγονός που άπαξ συνέβη; Είναι ότι οι νεκροί ξαναζούν ή ότι από το Χριστό και με το Χριστό εγείρονται; Προφανώς το δεύτερο. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους κλινικά νεκρούς αλλά και τους κλινικά ζώντες.
Με την ανάσταση παίρνει νόημα η ζωή. Παύει το παράλογο με τον τερματισμό του βίου σε θάνατο και συνεχίζεται η ζωή ανανεωμένη στην αιωνιότητα. Από τη στιγμή που ‘’δι’ ανθρώπου θάνατος και δι’ ανθρώπου ανάστασις νεκρών’’, ο θάνατος παύει να συνιστά φυσικό φαινόμενο και η ανάσταση υπερφυσικό ενδεχόμενο, αλλά υπάρχουν πλέον μαζί ως ενιαίο πνευματικό γεγονός. Η Ανάσταση του Χριστού επιτρέπει και τη δική μας ανάσταση, μετάβαση σε ανώτερη ζωή. Χωρίς την ανάσταση η ύπαρξη φυλακίζεται στο χρόνο της φθοράς, για να συνθλιβεί στη συνέχεια στην ακοσμία του μηδενός, όπου ο χρόνος τούτος καταλήγει.
Με τις αναστάσιμες εμφανίσεις του ο Χριστός, χωρίς τις οποίες θα είχαμε το πολύ πίστη στην αθανασία της ψυχής, δηλαδή πίστη σε μια λύτρωση υπερβατική και στο επέκεινα, έδειξε περίτρανα τη δυνατότητα μεταμόρφωσης του ανθρώπου και του κόσμου. Με την αθανασία της ψυχής η λύτρωση έρχεται στον ‘’άλλο κόσμο’’. Με την ανάσταση αρχίζει από εδώ και τώρα και διαιωνίζεται ως ενότητα της ψυχής και του σώματος στην ανθρώπινη αγιότητα. Αυτή είναι μια εξήγηση πώς τα πρόσωπα των μαρτύρων μετά την ομολογία λάμπουν στην όδευση προς το μαρτύριο και πώς γιορτάζεται το μαρτύριο, ως νίκη επί της ηττηθείσης αυταρχικότητας και του φασισμού του άρχοντα του σκότους και των οργάνων του.
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! Χαίρετε. Ειρήνη σε όλους.
π. Κωνσταντίνος
Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος (1-5-2011)
