Κάνουν προβολή της ζωής τους στον νέο τους τόπο. Μία, δύο, τρεις αδυνατούν να το πιστέψουν αρχικά, στην πορεία βέβαια κάτι γίνεται. Θλίψη και αντίδραση τα πρώτα συναισθήματα δίνουν την θέση τους στην μερική αποδοχή και αυτή με τη σειρά της στην αγωνία για το αύριο, το δικό τους και των παιδιών τους..
Παίρνουν μαζί τους ότι μπορούν να μεταφέρουν, υλικά κυρίως αντικείμενα, ψιλοπράγματα δηλαδή γιατί τα ντουβάρια των σπιτιών θα μείνουν πίσω μέχρι να ισοπεδωθούν από τα μηχανήματα της ΔΕΗ όταν σκάψουν τη γη για να εξορύξουν τον λιγνίτη, τον ορυκτό μας πλούτο που βράζει στα έγκατα και αγωνιεί να ‘ρθει στο φως για να δώσει φως, σκιάζοντας την ίδια ώρα τα βιώματα, τις περιουσίες και τις αναμνήσεις τους….γιατί οι αναμνήσεις θα μείνουν εκεί, ρίζωσαν βαθιά και αρνούνται να μετακομίσουν σε άλλη γη, σε ξένο τόπο. Θα τις ανασύρουν μόνο όταν βρεθούν εκεί ξανά…σύντομα για κάποιους ίσως ποτέ για ορισμένους άλλους.
Για όλους εκείνους δηλαδή που όταν φύγουν δεν θα γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω. Θα κλείσουν μόνο για μια στιγμή τα μάτια και θα δουν να περνά από μπροστά σε δευτερόλεπτα όλη τους η ζωή…καρέ καρέ όμορφες και δύσκολες στιγμές, δικές τους στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες για πάντα στον τόπο που άφησαν.
Κι όταν πατήσουν το πόδι τους εκεί που επέλεξαν ή τους πήγαν αναγκαστικά θα ξεκινήσουν και πάλι να ζουν…στο ίδιο σώμα με την ίδια ψυχή, φτωχότερη ίσως σε συναισθήματα, κάνοντας μία καινούργια αρχή. Γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες για κάτι καλύτερο αναζητώντας την ηρεμία και τη γαλήνη που τόσο θα έχουν ανάγκη. Θα δημιουργήσουν τα νοικοκυριά τους και θα συνεχίσουν…ή μήπως όχι; Την απάντηση μόνο οι ίδιοι μπορούν να τη δώσουν. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, η μετεγκατάσταση δηλαδή του οικισμού, θα λέγονται διάφορα. Καλά και κακά.
Η εμπειρία η δική μου ωστόσο, ως δημοσιογράφου στο πλαίσιο κάλυψης ρεπορτάζ, λέει το εξής. Ο ξεριζωμός από τα πάτρια εδάφη πονά όσα λεφτά και να σου δώσουν, το δέσιμο με την γενέτειρα γη ή τον τόπο που μεγάλωσες ανεκτίμητης αξίας. Ο αέρας που ανέπνεες διαφορετικός, οι προσλαμβάνουσες εικόνες άλλες, οι διαπροσωπικές σχέσεις μοναδικές, ο κοινωνικός ιστός δυνατός.
Την ίδια ώρα η αγωνία των κατοίκων για το αύριο φαντάζει ως απειλή υπαρκτή…που παραμονεύει στη γωνία όπως, ο κυνηγός να πιάσει το θήραμά του…να χαθούν τα πάντα σε μια στιγμή…ναι μια στιγμή αρκεί να γκρεμίστουν όλα!
Υ.Γ. Οι μετεγκαταστάσεις των οικισμών πρέπει να προχωρήσουν το συντομότερο δυνατόν βάση των όρων που προβλέπονται και των προϋποθέσεων που απαιτούνται. Προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να κινηθούν οι αρμόδιοι φορείς ώστε η επόμενη μέρα που ξημερώνει να είναι πρόσφορη για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Αυτό που θα ορίσει ο καθένας!
*Απόφοιτος Α.Π.Θ.
Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ
