Καταγραφή Μωυσιάδης Παναγιώτης
Ένα πανέμορφο παραδοσιακό τραγούδι της περιοχής Αργυρούπολης του Πόντου μου αφηγήθηκε ο πρεσβύτης Θόδωρος Παπαπαυλίδης, που περιγράφει το φλογερό έρωτα δύο νέων, που δεν υιοθετεί η κακιά μάνα της κόρης.
Στο τέλος κερδίζει η αγάπη και η πεθερά υποκύπτει στη δύναμή της.
Στο παρακάτω παραδοσιακό και πρωτάκουστο τραγούδι με νοηματική ροή και όμορφο περιεχόμενο, κυριαρχεί η δύναμη του έρωτα και της αγάπης, όπως πάντα.
Εγώ εσέναν αγαπώ.
Αναθεμά τη γενεά σ’
αναθεμά το σόϊ σ’,
έκαψεν και ν εμάντσε ‘μεν
το τσιβτελίν το πόϊ σ’.
Εγάπ’, ντο λένε, ‘κι φυτρών
Απές και ‘ς σα παχτσάδες
ατό ‘ς ΄σα κάρδοπα φυτρών’
κι ανεί τρανα γεράδες.
Να χωρίεις δύο κάρδοπα
‘κι ίνεται καμίαν,
λέει ατό τ’ ευαγγέλιον
τρανόν έν αμαρτία.
Η μάνα σ’ έχ’ δαιμόνιον
η μάνα σ’ έχ’ κακίαν,
εγώ εσέναν αγαπώ,
να έχ’ την αμαρτία μ’.
Εγώ εσέναν αγαπώ,
εγώ ξάϊ ‘κι τρομάζω,
ας σα ψηλά παράθυρα
εσέν θα κατηβάζω.
Όντες μαθάν ντ’ εγέντονε
κι έρτανε τα χαπέρια,
ατότες θ’ απομέν ατέ
και με τα πουσιντέρια.( μετανιώματα)
Λεξιλόγιο
Τσιβτελίν = λυγερόκορμο ευθυτενές, Πουσιντέρια= Διαμαρτυρίες- μετάνιωμα.
