Τ’ εσόν τ’ όνομαν και τ’ εμόν ‘ς σην Παναγιάν ταμένα,
με τ’ Αυγουστή τ’ ηλέπορον είναι φωσφωταγμένα…
Αρ’ έρθαμε κ’ εξέρθαμε ας ση ζωής τη στράταν,
με τη νοήν, το νούνιγμαν και τη σκοινί την άκραν.
‘Σ σ’ αβού τον κόσμον, ντ’ έζησαμ’, όλια είν’ μουταράδας,
έναν εγάπ’ επέμ’νε ‘μας, παιδία και νυφάδας.
Και τα εγγόνια ,ντ’ έρχουνταν, τ’ εμέτερα αμέκια,
θ’ ελέπουμε και χαίρουμες ΄ς σ’ απάν’ τα Θεοστέκια.
Ατά είναι τα πούλοπα, ντο θα πετούν και φεύνε,
‘ς σ’ όλια τα τράμερα τη γης εμάς θα εγλενεύνε.
Εμείς έρθαμε και θα παμ’ , τ’ εμπρού τ’οπίσ’ επέμ’νεν
και τη ζωής το μεκατίρ’ κανείς ακόμαν ‘κ’ εύρεν.
Αέτσ’ έν, πουλί μ’, αέτσ’ έν, αέτσ’ άμον ,ντο λέγω,
εγόμωσες το κάρδοπο μ’ και με τα χάρεις φεύω.
Κι αν ετραγώδεσα πολλά, καλόν η τραγωδία μ’,
καλόν το συναπάντεμα σ’, καλόν κι η αροθυμία σ’.
Πολλά να λέγω ‘κ’ επορώ, ολίγα ‘κι κανείνταν
κι όσα ‘κ’ ελογαρίασα ‘ς σ’ εσά τα ψύα κείνταν ..
Η ζωή έν τσιτσιάκοπον μαραίνεται κι ανθίζει,
αρνί μ’ γλυκοκαλάτσευτον, η ψύ σ’ την ψύ μ’ ορίζει.
Αβούτ’ η ζήσ’ ατέλευτον ίνεται με το χρέος,
ίνεται με το όραμαν και με τη ήλ’ το γέλος…
Ν’ εξέρτς ατό, στερέα μου, στερέαν αραεύω,
στερέαν ν’ απαρωθυμώ, στερέαν να κονεύω…
‘Σ σ’ αβού τον κόσμον τ’ έρημον, εγάπ’ ποίος πλερούται,
τη γης το κοσμοστούλαρον, κρατεί ατό και σκούται…!
Λεξιλόγιο: ηλέπορον = ηλιόφωτο μέρος, φωσφωταγμένα= πλημμυρισμένα με φως, τη σκοινί η άκρα= αυτοέλεγχος – κουμάντο. Μουταράδας= ετοιμόρροπα –άχρηστα, αμέκια= κόποι, θεοστέκια= παράδεισος, τράμερα= τέσσερα σημεία της γης, εγλενεύνε= διασκεδάζουν, μεκατίρ’= ηθική αξία, χάρεις= ψυχική αξία- εύνοια, στερέα = ηθικό στήριγμα-ψυχική γαλήνη-μέρος γαλήνιο -η αγαπημένη, κοσμοστούλαρον= ο στύλος που κρατάει τη γη-οι ανθρώπινες αξίες.