Του Θεόφιλου Πετρίδη, δικηγόρου
Πριν λίγους μήνες παραβρέθηκα σε μνημόσυνο στο μαρτυρικό χωριό της Εορδαίας, στους Πύργους, μαζί με τον συνάδελφο κ. Δημήτριο Αγγελίδη.
Στον αυλόγυρο της Εκκλησίας υπήρχε μία επιγραφή που έγραφε: «Στο σημείο αυτό δολοφονήθηκαν ΥΠΟ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ο ιερεύς του χωριού μετά των τέκνων του».
Μας εντυπωσίασε η απουσία του άρθρου: «ΤΩΝ»… (βαρβάρων Γερμανών), κάτι που υποδήλωνε την μεγαλοσύνη των κατοίκων των Πύργων να μην γενικεύσουν την βαρβαρότητα των Ναζί με όλους τους Γερμανούς, παρά την ολοκληρωτική καταστροφή του χωριού, τόσο σε ανθρώπινα θύματα, όσο και σε καταστροφή περιουσιών.
Αλλά για το ολοκαύτωμα όχι μόνο των Πύργων και του Μεσοβούνου καθώς και των 97 ακόμα ολοκαυτωμάτων που έγιναν εις βάρος χωριών και πόλεων υπό «βαρβάρων» Γερμανών του Γ’ Ράιχ θα μιλήσουμε εκτενώς σ’ άλλα σημειώματά μας.
Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε την διαφορά της ναζιστικής και φασιστικής νοοτροπίας από την ανωτερότητα της ελληνικής νοοτροπίας, η οποία έγκειται στο γεγονός ότι οι μεν ναζιστές για μια μεμονωμένη πράξη αντιστάσεως δολοφονούσαν εκατοντάδες κατοίκους, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με το συγκεκριμένο περιστατικό, δηλαδή εφήρμοζαν την συλλογική ευθύνη, οι δε έλληνες αναζητούσαν πάντα τον υπαίτιο της συγκεκριμένης πράξεως και εις αυτόν επέβαλλαν την κύρωση και εις ουδένα άλλο.
Στο σημείο αυτό πρέπει να κακίσωμε την απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων να ζητήσουν, ως επίσημο ελληνικό κράτος, την διεκδίκηση των αποζημιώσεων συνεπεία των χιλιάδων θανάτων και καταστροφών που προκάλεσαν στην χώρα μας οι Γερμανοί καθώς και τον χρυσό που μας κατέκλεψαν και τα δισεκατομμύρια του δανείου που πήραν από τις τράπεζες με συνέπεια τους εκ πείνης θανάτους των ελλήνων.
Δυστυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έκαμαν καμιά ενέργεια για να εισπράξουν ακόμα και το μηδαμινό ποσό των 115 εκατομμυρίων μάρκων που μας επεδίκασε, ως προσωρινή αποζημίωση η Διάσκεψη των Παρισίων και ανάγκασαν ορισμένους ιδιώτες, είτε θύματα, είτε απογόνους θυμάτων να εγείρουν αγωγές ενώπιον των ελληνικών δικαστηρίων κατά του γερμανικού δημοσίου, όπως οι κάτοικοι του Διστόμου.
Το γερμανικό δημόσιο σε κάθε δίκη αντέτεινε την ένσταση της ετεροδικίας, δηλαδή το δικαίωμα της Γερμανίας να δικάζει αυτή τα εγκλήματα των υπηκόων της. Και με αυτό το αιτιολογικό κανένας αρχιδολοφόνος χιλιάδων ελλήνων ουδέποτε κατεδικάσθη από γερμανικό δικαστήριο. Και όσοι γερμανοί εκδόθηκαν από την Ελλάδα που εκατηγορούντο για φόνους χιλιάδων ελλήνων εκηρύσσοντο αθώες περιστερές, όπως ο διαβόητος δήμιος 65.000 ελλήνων πολιτών, γενικός διοικητής των δυνάμεων της Μεσογείου, Max Merten.
Τα περισσότερα πρωτοδικεία της χώρας μας απέρριψαν την ένσταση της ετεροδικίας. Ειδικώς για την ομαδική αγωγή των θυμάτων του Διστόμου, οι γερμανοί ήσκησαν έφεση ενώπιον του Εφετείου Αθηνών και μετά την απόρριψιν της εφέσεώς των, προσέφυγαν οι Γερμανοί ενώπιον του Αρείου Πάγου και η ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την υπ’ αρ.11/2000 αποφ. απορρίπτει την αναίρεσιν της Γερμανικής Κυβερνήσεως.
Δυστυχώς η Ελληνική Κυβέρνηση μέσω του υπουργού της Δικαιοσύνης, Μ. Σταθοπούλου, δεν δίνει την άδεια στον γενναίο μαχητή δικηγόρο Ιωάννη Σταμούλη να εκτελέσει την απόφαση του Αρείου Πάγου, με συνέπεια ο Σταμούλης να καταφύγει στα Ιταλικά δικαστήρια, βάσει νόμου που το επιτρέπει και όλα τα Ιταλικά δικαστήρια, μέχρι και το ανώτατο, δικαιώνουν τα θύματα του Διστόμου, αλλά η λυσσαλέα αντίδραση της Γερμανίας, αφού ηττήθηκε από όλα τα ελληνικά και ιταλικά δικαστήρια, προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αποφασισμένη να μην πληρώσει με κανένα τρόπο. Δυστυχώς το τελευταίο αυτό ένδικο μέσο, έγινε δεκτό για καθαρά τυπικούς λόγους. Και ο κυριότερος λόγος ήταν ότι η Ελλάδα ως κράτος έπρεπε να ασκήσει την αγωγή αποζημιώσεως και όχι οι ιδιώτες!…
Λόγος φαιδρός, ανάξιος, ενός Διεθνούς Δικαστηρίου!…