Μέσα σε μια ατμόσφαιρα κατανυκτική, όπου κυριαρχούσε η αγάπη, η αδελφοσύνη, η ισότητα, έγινε η συνάντηση των αποφοίτων της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Φλώρινας, του 1956, στην ωραία και αλησμόνητη Φλώρινα, στις 21 Ιουνίου 2008.
Η ψυχική αγαλλίαση κι η ευχαρίστηση καθρεπτίζονταν στα ρυτιδωμένα τώρα πρόσωπα, που πριν από 52 χρόνια έλαμπαν και έσφυζαν από σφρίγος και νεανική δύναμη. Ο πανδαμάτωρ χρόνος μπορεί να έκαμψε λίγο το σώμα, το πνεύμα όμως και η ψυχή έμεινε νεανική, αφού είχε τραφεί με υγιεινή πνευματική τροφή, με αξίες και ιδανικά, που ατσαλώνουν το νου και την καρδιά και ανταποκρίθηκαν με χαρά στην αναμνηστική συνάντηση τη νεανική.
Οι εναγκαλισμοί, γνήσιοι, φιλικοί, νεανικοί, μας έφεραν πίσω χρόνια πολλά, όταν αγνά, νεανικά φτωχά παιδιά, μαζευτήκανε σε μια ζεστή οικογενειακή φωλιά, την Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας, όπου βρήκαμε αγάπη, θαλπωρή, κάτω απ’ την εποπτεία του μεγάλου, καλού παιδαγωγού του αείμνηστου κ. Σαρρή.
Οι αναμνήσεις πολλές, προσωπικές, κοινές, άρρητα συνδεδεμένες, με πολλές ευχές. Το εγώ είχε εξοστρακισθεί, το εμείς κυριαρχούσε σ’ όλες τις φάσεις της Σπουδαστικής ζωής. Συνεργασία αρίστη σ’ όλους τους τομείς. Ο ένας για όλους και όλοι μαζί για έναν.
Η αληθινή αγάπη, είναι ο δρόμος προς το τέλειο. Το βαδίζουν όσοι είναι αποφασισμένοι να δίνουν. Δεν περιορίζεται ποτέ μέσα στη λογική, βγαίνει και προχωρά στην άπειρη, αιώνια ζωή.
Φθάνει στη θυσία και λατρεία, τη μεγάλη αληθινή ευτυχία.
Η κοινή τράπεζα της αγάπης σύσφιξε περισσότερο τις διαπροσωπικές σχέσεις όλων μας.
«Στην υγειά μας» αντηχούσαν οι ευχές τσουγκρίζοντας τα ποτήρια. Τις έπαιρνε ο Φλωρινιώτικος, δροσερός αέρας και τις σκόρπιζε στα παλιά αλησμόνητα λημέρια, δρόμους και γειτονιές, όπου περάσαμε το ωραιότερο κομμάτι της νεανικής, σπουδαστικής ζωής.
Η όλη ατμόσφαιρα διανθίστηκε με ανέκδοτα, που σκορπούσαν πλούσιο γέλιο και με δημοτικά τραγούδια. Πραγματικά, η δασκαλική ψυχή παραμένει πάντα νεανική ως τα τέλη της ζωής.
Με χαρά και με καρδιά αφιερώνω το ποίημά μου αυτό στο αιώνιο δάσκαλο.
Στον αιώνιο δάσκαλο
Τι κι αν η κορυφή καλύφθηκε με χιόνια;
Τι κι αν λύγισαν βαριά τα κλώνια;
Τι κι αν το κορμί σημάδεψαν τα χρόνια;
Το πνεύμα στέκει αγέρωχο
αναδύεται απ’ της ψυχής τα βάθη
αγγίζει το φωτόμορφο χώρο του υπέρλογου
του ιερού, θείου και ωραίου
ψηφίδες ομορφιάς ασύγκριτες
Ρίζες βαθιές έθρεψε, με ιεροπρέπεια
και ταπεινή μεγαλοσύνη
με πίστη, γνώση και με πράξη
Μια θαυμαστή αρμονική ζεύξη
του άγιου, του αληθινού και του ωραίου
Ταπεινά χαράγματα αληθινής μόρφωσης
ασυναγώνιστα δείγματα πραγματικής παιδείας
Μπόλιασε τη ζωή παιδικών ψυχών
με την περιουσία προίκα της πίστης,
της ελπίδας και της ελευθερίας
Οι καρδιές κινούνται τώρα εντατικά
και κολυμπούν πασίχαρα στις όμορφες τις αναμνήσεις
Φάροι φωτεινοί καθοδηγούν τα βήματά μας
στην περίεργη, ενοχλητική
και τόσο άστοχης εποχής τη σκοτοδίνη
Μια μυστική και ζωηφόρος δύναμη
δονεί την ύπαρξή μας
πηγή αστείρευτη ονείρων και προσδοκιών
προσεγγίζει με ευπρέπεια και προσοχή
τον ατίθασο κυματισμό της ιστορίας
θέλοντας να χαράξει την υποβλητική σύνθεση
του αμόλυντου, ανθρώπινου, κι ωραίου
στο σκληρό και ιδιόμορφο πνεύμα
του τόσο διχασμένου κόσμου
Καλλιόπη Καραφύλλη – Κοντού
