Δεν αγαπά πραγματικά όποιος δεν αγαπά για πάντα.
Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός
1.Αγγελικόπλαστον ,πουλί μ’, ’ς σ’ ομμάτια σ’ τα γραμμένα,εκλώστα και ν εδιάβασα, τη κάρδια σ’ τα κρυμμένα.
2.Αγγελικόπλαστον ,πουλί μ’, αστροφωτάζ’ η χρά σ’ ι, πέταξον σ’εγκαλόπο μου, να ζευγαρών’ η πλάση.
3.Αγκαλιαστά, αγκαλιαστά εγώ και το πουλόπο μ’,ς σ’άστρα πετούμ,’ς σον ουρανόν και‘ς ση σεβτάς τον τόπον.
4.Αγραμπελίδ’ κι αγράμπελο μ’, πότε θα ταμαμεύς; κρασίν, ρακίν να ίνεσσαι,‘ς σην ψη μ’ να γιαραεύς.
5.Αγρετερίδ’ θα ίνουμαι, ‘ς σ’ έμορφον το παχτσόπον,
να ρούεις απέσ’ ‘ς σ’ εγκάλοπο μ’ και ταμαμεύ το ψόπο μ’.
6.Αέρα δίχως να φυσά, κρούει με η μυρωδία σ’,
μικρίκον κι άδολον τσιτσέκ, ντο στέκς ‘ς σα ερημίας;
7.Αέτς κ’ εμέν επλάνεψεν ατό η εμορφάδα σ’,
ομμάτια ‘κ’ έχω να τερώ κορτσόπα και νυφάδας.
8.Άθ’ και μανουσακόπο μου , ανθόγαλαν και μέλι,
τ’ ανοιξεζνόν το φίλεμα σ’ σκουντούλα και σεκέρι.
9.Άκ’σον ,πουλί μ’, πώς τραγουδώ, πώς τραγωδώ και κλαίω, τη σεβτά μ’ κατάμαρτυρώ , την αληθείαν λέγω.
