«Όντας στον ελάχιστο βαθμό πατριώτης αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ελλάδα».
Οδυσσέας Ελύτης
«Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Έλληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, το βιοτέχνη, το μισθωτό, τον υπάλληλο, στη θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας… Βασικός κυριαρχικός στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του Έθνους και στην υπηρεσία του Λαού»…
Διακήρυξη Ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη 1974
Μία παράγραφος από την πολυσέλιδη διακήρυξη ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Πόσο μακρινή φαντάζει!! Και τι πικρή γεύση στα αλήθεια αφήνει σε όλους εμάς που ζήσαμε τα 38 σχεδόν χρόνια της Μεταπολίτευσης. Μιας Μεταπολίτευσης που κλείνει με πάταγο και που πιθανώς ο ιστορικός του μέλλοντος να την κατατάξει, ως μια από τις χειρότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας σε περίοδο Ειρήνης και Δημοκρατίας.
Το πολιτικό σύστημα, το οποίο δημιουργήθηκε την περίοδο της μεταπολίτευσης έχει φτάσει στα όρια του. Αυτούς τους πολιτικούς παράγαμε, αυτά τα κόμματα, αυτούς τους συνδικαλιστές, αυτούς τους εκδότες, αυτήν τη δημοσιογραφία, αυτή τη διανόηση, αυτή τη νεόπλουτη τάξη κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών-λαμόγιων. Η αίσθηση, ότι οι πολιτικοί στην Ελλάδα είναι πάνω από τον νόμο(νόμος περί ευθύνης υπουργών κλπ) διαπερνά ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία. Αίσθηση η οποία συναντάται σε πρώην κομμουνιστικές ,σε τριτοκοσμικές χώρες (Λιβύη, Αίγυπτος κλπ),δυστυχώς και σε ανώριμες δημοκρατίες γενικευμένης ανομίας και απαξίωσης των θεσμών, όπως η δική μας. Το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας στην Ελλάδα συνίσταται στο ότι παρά την ύπαρξη Συντάγματος και θεσμών, αυτά στην πράξη είναι «αδειανά πουκάμισα». «Η δημοκρατίας μας, έλεγε ο Ισοκράτης πριν 2500 χρόνια, αυτοκαταστρέφεται διότι καταχράστηκε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παράνοια ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».
Ζήσαμε το Ελληνικό οικονομικό θαύμα καταναλώνοντας κοινοτικές επιδοτήσεις και ξένα δανεικά, τα οποία έπρεπε να γίνουν παραγωγικές επενδύσεις. Κι αυτό το βαφτίσαμε «η υψηλότερη ανάπτυξη στην Ευρώπη»!!!. Tα κόμματα εξουσίας -και όχι μόνο- φόρτωσαν στους Έλληνες ένα ιλιγγιώδες χρέος, προκειμένου να μπορούν τα ίδια, με δάνειο χρήμα και αδίστακτη ιδιοτέλεια, να εξαγοράζουν ψήφους και συνειδήσεις. Ο Έλληνας όμως πολίτης πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ναι μεν οι πολιτικοί του δεν υπήρξαν οι ηθικότεροι και εξυπνότεροι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά και εκείνος γαλουχήθηκε με την «ιδεολογία» της αρπαχτής και της ρεμούλας.
Η «Ιδεολογία» αυτή αναπτύχθηκε σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος και απ άκρον εις άκρον της Πατρίδας μας. Να πως πορευθήκαμε όλα τα χρόνια στον Νομό μας: Αναπτυξιακά συνέδρια, ημερίδες, τουριστικές εκθέσεις, γιορτές τσίπουρου, μελέτες από τους εκάστοτε Νομάρχες, δημάρχους, κόμματα, εργατικό κέντρο, ΕΒΕ, και πολλούς άλλους φορείς για την προοπτική και το μέλλον του Τόπου μας. Τα αποτελέσματα των πανηγυριών αυτών πανομοιότυπα: Κατασκευή της καθέτου της Εγνατίας, ΔΕΗ και κατασκευή 2ης Μονάδας Μελίτης, αγροτουρισμός, Πανεπιστήμιο και πως θα διπλασιάσουμε τους φοιτητές!!, χιονοδρομικό, κατασκευή τηλεκαμπίνας Άλωνα-Βίγλα!!!, Πρέσπα και πόσο όμορφη είναι!!! Και πάντοτε έκλειναν οι εκδηλώσεις αυτές με ευχολόγια, διατύπωση οραμάτων (στη ψυχιατρική επιστήμη οράματα έχουν οι ψυχοπαθείς) και ποτέ σχεδίου!!, αυτοπροβολή των διοργανωτών και επένδυση στις προσωπικές πολιτικές τους επιδιώξεις με την παρουσία επωνύμων πολιτικών παραγόντων του κέντρου (ένα είδος πολιτικής πασαρέλας) και διαφόρων «ειδικών». Οι εκδηλώσεις αυτές λοιπόν περιστρέφονταν γύρω από το Δημόσιο χρήμα και την «Αξιοποίησή» του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας «αξιοποίησης» αποτελεί ο τοπικός πόρος ανάπτυξης της ΔΕΗ. Είναι το ανταποδοτικό τέλος της ΔΕΗ για την παρουσία της στον νομό μας (το αντίτιμο των νόσων και του θανάτου που προκαλεί σε όλους μας). Το Τέλος λοιπόν αυτό είναι περίπου 5.000.000 Ευρώ ετησίως, (50.000.000 στην 10ετία). Εάν εξαιρέσει κανείς την Τηλεθέρμανση Αμυνταίου-Φιλώτα, τα υπόλοιπα χρήματα σπαταλήθηκαν σε ταξίδια, εκθέσεις, επιχορηγήσεις πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων, εκδόσεις λευκωμάτων, DVD (82.000 Ευρώ) κιόσκια, κλπ. Δράσεις οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με τον στόχο αυτού του προγράμματος.
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι η σημερινή Ελλάδα δεν έχει πτωχεύσει μόνο δημοσιονομικά. Η χρεοκοπία είναι γενική και συνολική: στο κράτος, στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη, στην παραγωγική διάρθρωση, στην ασφάλιση, στη χωροταξία, στο περιβάλλον… Καθίσταται πλέον κοινή συνείδηση πως η χρεοκοπία της οικονομίας είναι απότοκο της χρεοκοπίας θεσμών, αντιλήψεων και πρακτικών, που επιπόλαια ακολουθήθηκαν επί τόσα χρόνια.
Είναι ταπεινωτικό ότι δεν καταφέραμε τόσα χρόνια να φτιάξουμε μία στοιχειωδώς οργανωμένη και αποτελεσματική διοίκηση; είναι ταπεινωτικό ότι επί χρόνια καταβροχθίζαμε τα λεφτά από τα διαρθρωτικά κοινοτικά ταμεία, χωρίς να αναδιαρθρώνουμε το παραμικρό.
Οι αγρότες βρίσκονται σε αδιέξοδο, αφού είχαν βολευτεί με περισσότερες (συχνά παράνομες) απ’ όσες δικαιούνταν επιδοτήσεις, με κρατικές παροχές και φθηνή μαύρη εργασία παράνομων μεταναστών. Δυστυχώς παράγουμε ακριβά προϊόντα που συχνά δεν ξεχωρίζουν ποιοτικά από τα φθηνότερα των ανταγωνιστών μας. Αλλά όσο υπάρχουν οι επιδοτήσεις της Ε.Ε. (οι οποίες θα μειωθούν έως μηδενισμού το 2013) και όσο πολιτικοί και συνδικαλιστές συνεχίζουν να παίζουν το παιχνίδι του εκμαυλισμού, κανείς δεν θα ασχοληθεί με τον εκσυγχρονισμό της γεωργίας. Αντί να ψάχνουν για νέες αγορές, για νέες μεθόδους καλλιέργειας και μεταποίησης, για προϊόντα που θα έχουν καλύτερη τύχη και θα πετυχαίνουν υψηλότερες τιμές, οι κυβερνήσεις και οι αγρότες προτιμούν τα εύκολα: τον εκβιασμό και τις πελατειακές σχέσεις. Όσο διατηρείται αυτό το μοντέλο «ανάπτυξης» θα εμποδίζει την εξέλιξη του κρίσιμου αγροτικού τομέα αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Θα συνεχίσει να κοστίζει πολύ ακριβά χωρίς να οδηγεί σε καλύτερα προϊόντα. Αν οι αγρότες έβρισκαν τον τρόπο να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τις δυνατότητες της ελληνικής γης για να παράγουν προϊόντα υψηλής ποιότητας, θα έδιναν πολύτιμο μάθημα σε όλους μας. Αλλά ποιος θα τους οδηγήσει από το αδιέξοδο των οδοφραγμάτων στον δρόμο του μέλλοντος;
«Βγήκαμε στους δρόμους για να ακουστεί η φωνή μας. Είμαστε οργισμένοι. Ζούμε σε ένα κράτος που αντί πάνω μας να σχεδιάσει το μέλλον του, μας αντιμετωπίζει σαν εχθρούς». Είναι η κραυγή των Νέων στα συλλαλητήρια, εκφράζοντας την απόγνωσή τους. Ποία είναι αλήθεια η απάντηση του πολιτικού συστήματος ή καλύτερα όλων ημών που είμαστε υπεύθυνοι για την σημερινή χρεοκοπία;
Σήμερα χρειαζόμαστε έναν νέο πατριωτισμό, τον πατριωτισμό της ευθύνης, την ηθική της ευθύνης, αυτή που τόσο εξέλειπε κυρίως από το πολιτικό σύστημα, απέναντι στο τόπο μας. Το πολιτικό σύστημα οφείλει γρήγορα να προχωρήσει σε κάθαρση, να τιμωρήσει τους διεφθαρμένους (όχι μόνο τους πολιτικούς), και μάλιστα σκληρά. Να βάλει έναν πολιτικό στη φυλακή, όπως ζήτησε η Βάσω Παπανδρέου. Η ανάγκη ενός δυναμικού πολιτικού κινήματος, ώστε η Ελλάδα να απαλλαγεί από τη γάγγραινα της διαφθοράς, να αποκτήσει βαθύτερη και ισχυρότερη δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισονομία, καλή δημόσια παιδεία και αληθινά κοινωνικό κράτος είναι ολοφάνερη όσο ποτέ άλλοτε. Με άλλα λόγια, είναι μοναδική ευκαιρία να εφαρμοστεί ένα εθνικό σχέδιο για την αντικατάσταση του καταρρέοντος κλεπτοκρατικού, σπάταλου, ανορθολογικού και παρασιτικού μοντέλου από ένα υγιές και παραγωγικό.
Οι μεγάλες αλήθειες δεν χρειάζονται μεγάλες φωνές για να διατυπωθούν. Οι τελευταίες είναι χρήσιμες μόνο προς άγραν ψήφων και γίνονται ακόμη χρησιμότερες όταν δεν έχεις τίποτα να πεις. Κι όπως είπε οΤζέιμς Φρήμαν Κλαρκ: «Οι πολιτικάντηδες σκέφτονται τις επόμενες εκλογές. Οι πραγματικοί πολιτικοί σκέφτονται τις επόμενες γενιές».
Νίκος Σαμαράς, Ιατρός
Περιφερειακός Σύμβουλος Δυτ. Μακεδονίας
Περιφερειακή Ενότητα Φλώρινας
